Wreckless Eric - Leisureland (2023)

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Wreckless Eric - Leisureland - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Wreckless Eric - Leisureland
Wreckless Eric is een icoon uit de jaren 70, maar zijn beste albums maakt hij in de nadagen van zijn carrière, wat nu het wederom stevig op de jaren 60 leunende en verrassend sterke Leisureland oplevert

Het Britse icoon Wreckless Eric timmerde sinds het geweldige AmERICa uit 2015 weer stevig aan de weg, maar het coronavirus hakte er stevig in bij de al een tijd in de Verenigde Staten woonachtige muzikant. Gelukkig keert hij deze week terug met Leisureland en wat is het een goed album. Het is een album dat, net als zijn voorgangers, stevig put uit de archieven van de wat psychedelisch aandoende popmuziek uit de jaren 60, maar Leisureland klinkt, met name door de grotere rol voor (analoge) synths weer net wat anders. AmERICa is voor mij nog altijd een album dat ik koester, maar het nieuwe album van het Britse jaren 70 icoon is echt niet minder.

De Britse muzikant Eric Goulden liftte in de tweede helft van de jaren 70 handig mee op de golven van de punk en de new wave en werd een van de boegbeelden van het fameuze label Stiff Records. Dat deed hij niet als Eric Goulden maar als Wreckless Eric, wiens naam op de cover stond van de albums The Wonderful World Of Wreckless Eric uit 1978, Wreckless Eric uit 1978, The Whole Wide World uit 1979 en Big Smash! uit 1980. Het zijn albums die het destijds best goed deden, maar als ik nu naar de eerste albums van Wreckless Eric luister kan ik niet alleen concluderen dat het maar heel weinig met punk en new wave te maken heeft, maar ook dat het behoorlijk wisselvallige albums zijn met slechts een enkele uitschieter naar boven.

Wreckless Eric raakte na de hoogtijdagen van Stiff Records in de vergetelheid en trok pas weer de aandacht toen hij muziek ging maken met zijn echtgenote Amy Rigby. Het leverde tussen 2008 en 2012 drie heel aardige albums op, maar het zou tot 2015 duren voordat Wreckless Eric op mij voor het eerst een onuitwisbare indruk maakte. Het in 2015 verschenen AmERICa was een fantastisch album, waarop de Britse muzikante de inspiratie vooral vond in de jaren 60 en hierbij zowel uit de Britse als de Amerikaanse muziekgeschiedenis citeerde.

AmERICa werd in 2018 gevolgd door Construction Time & Demolition, dat misschien wat minder verrassend was, maar zeker niet minder. In 2019 verscheen vervolgens Transience, dat ik destijds niet heb opgemerkt, maar op het deze week verschenen Leisureland heb ik me al een aantal weken verheugd. Ook op zijn nieuwe album grijpt Wreckless Eric vooral terug op de muziek uit de jaren 60, waardoor het album in het verlengde ligt van zijn voorgangers.

De ‘angry young man’ van weleer nadert inmiddels de 70, maar op Leisureland laat hij horen dat hij het schrijven van goede songs niet is verleerd. De songs op Leisureland zijn zelfs veel en veel beter dan de songs waarmee Wreckless Eric in zijn jonge jaren zoveel succes had, maar doen ook geen moment onder voor die op AmERICa, dat in 2015 de lat flink hoog legde.

De Britse muzikant werd bijna het slachtoffer van het coronavirus, maar krabbelde gelukkig weer overeind en levert nu misschien wel zijn beste album tot dusver af. Leisureland maakte hij grotendeels in zijn uppie, slechts bijgestaan door een drummer die bij hem om de hoek woont in Catskill, New York, maar het is een gevarieerd klinkend album waarop gitaren en analoge synths fraai worden gecombineerd met de wat verzwakte maar nog altijd karakteristieke stem van de Britse muzikant.

Leisureland doet wat psychedelisch aan, maar het album verzandt nergens in zweverigheid. Wreckless Eric schrijft nog altijd puntige popsongs, die wat minder eenvoudig klinken dan de songs uit zijn jonge jaren, maar die ook nog altijd recht voor zijn raap zijn. Door de invloeden uit het verleden klinkt Leisureland op een of andere manier direct bekend en zou je ook zomaar een vergeten klassieker uit de jaren 60 in handen kunnen hebben.

Wreckless Eric opereert sinds zijn gloriejaren wat in de marge, maar met alle albums die hij heeft gemaakt sinds AmERICa laat hij horen dat hij geweldige songs kan schrijven. Dat doet hij ook weer op het geweldige Leisureland, dat uiteindelijk zomaar over AmERICa heen zou kunnen gaan. Dat Wreckless Eric veel meer is dan een naam uit een ver verleden zal inmiddels duidelijk zijn. Erwin Zijleman

Ben je een iconische cultheld als je net niet genoeg aan het succes geproefd hebt, terwijl je bevriende collega’s wel die overstap naar het grote publiek ziet maken? Als Wreckless Eric ergens flink aan geproefd heeft is het de drank wel. Hoe lang kun je op die befaamde status teren voordat mensen ongeïnteresseerd afhaken? Natuurlijk gaat er bij de diehards wel een lichtje branden als hij het eeuwige Whole Wide World vrijgezellenlied speelt. Een lekker rammelende folkpunk popsong welke in de nadagen van de glamrock vooral in de rock society door mede muzikanten gewaardeerd en opgepakt wordt. Wreckless Eric mag zich onder het gezelschap van Ian Dury, Elvis Costello and Nick Lowe scharen, artiesten die de nodige zelfspot en humor in hun nummers stoppen, maar waarbij de genialiteit tevens voor goedverkopende singles zorgt.

De zichzelf aangemeten Wreckless Eric geuzennaam, gewoon ooit als Eric Goulden geboren, en ondertussen alweer bijna zeventig jaar oud, draagt genoeg ironische bagage met zich mee om tig albums te vullen. Welke voormalige alcoholist verhuist er nu naar de Franse wijstreken, om daar opnieuw zijn geluk te beproeven? De eigenzinnige Londenaar is met zijn Do It Yourself houding zelfs te excentriek voor het van oorsprong zeer idealistische Stiff Records, dat hem maar aan winstmakende liedjesschrijvers wil koppelen. Diep ongelukkig en zwaar teleurgesteld trekt hij zich begin jaren tachtig uit dat verharde wereldje terug. Zijn Ian Dury en de Blockheads maatjes laten hem echter nooit vallen en vervullen ook op het latere werk hand-en-spandiensten.

Dit ruwe ongepolijste talent mag niet verloren gaan. Na een leven vol met aftakelende levensbedreigende strubbelingen herpakt Wreckless Eric zich na de eeuwwisseling en wordt hij door bewonderende collega’s opnieuw het podium opgetrokken. De afgelopen tien jaar brengt hij een viertal platen uit. Leisureland is voorlopig de laatste van deze reeks. Tapete Records poetst oude klassiekers op, en geeft vergeten veelzijdige grootheden de mogelijkheid om recente opnames aan de man te brengen. Dit label gelooft in de oprechte puurheid van Wreckless Eric en biedt hem deze mogelijkheid ook aan. Dan krijgt Whole Wide World plotseling een onverwachte herwaardering als deze door een reisorganisatie in een reclame gebruikt wordt en tijdens de pauze van de Superbowl vorig jaar groots voorbijkomt. Streamingdiensten pakken de track breed op, en ondanks dat het Wreckless Eric vrijwel geen cent oplevert, wordt zijn naam wel weer gezuiverd en genoemd.

De Leisureland basis legt hij al eerder. Met zijn uitgeleefde rock-‘n-roll lichaam belandt de liedjesschrijver verzwakt tijdens de pandemie met Covid in het New Yorkse ziekenhuis. Het is een wonder dat Wreckless Eric deze gehavende aanslag op het leven overleeft. Hij heeft de pech dat zijn hart het feitelijk niet meer trekt en met drie omleidingen rijker keert een gemotiveerde herboren Wreckless Eric huiswaarts, zich goed beseffende dat elke dag de laatste kan zijn. Vol energie stort hij zich op het schrijven van nummers. Een knock-out met satire overwinnen. Vergeet nooit dat de alweer een tijdje in de Verenigde Staten wonende Wreckless Eric in zijn hart een eenvoudige Engelsman blijft, en dat Amerikanen vaak gemaakt grappig zijn en die eigenschap niet beheersen. Toch is Leisureland vooral zeventig jaar aan levenservaringen, genieten van de binnen het bereik liggende roem, maar ook de verkeerde keuzes maken, de zelfkant. Die oorsprong ligt bij de zorgeloze jeugdtijd, in het geval van Wreckless Eric gemakshalve tot Standing Water omgedoopt.

Het met sterke duistere doembaspartijen ingevulde Standing Water staat voor badplaats Cromer in North Norfolk, maar hiervoor kan je elk ander kustgebied invullen. Wreckless Eric haalt zijn inspiratie uit de afgeleefde vakantiehuisjes, de kansloze gokhallen en gedateerde pretparken, die dit Boulevard of Broken Dreams kustlijnen verval met hun armoedige nepgouden blik versieren en verstieren. De grootste grap van dit alles is juist dat de song in alles juist dat psychedelische Coney Island gevoel van Lou Reed weergeeft. De Atlantische Oceaan is daar niet natuurlijk blauwer, maar als symbolisch afvoerputje van de chemische genotsmiddelen afvalstoffen kleurt deze intenser en dieper. Het stoere Badhat Town kenmerkt zich door een doordringend herhalend macho riffje, de erfenis van een neurotisch brommerige Lou Reed, die zijn humeur als geen ander in zijn gitaarspel kan transformeren. Dat Wreckless Eric daarbij als een helium dampen inademende gebruiker klinkt, zal ik hem vergeven. Die eb en vloed nemen en geven sprankeling dobbert ook in het filmische High Seas (Won & Lost) tragiek rond.

Het blijft natuurlijk An Englishman in New York, die misschien zelfs meer ingeburgerd is dan hij zelf in de gaten heeft. Leisureland, het verleidelijke hallucinerende instrumentale Inside the Majestic LSD trippende luilekkerland met de verlokkende drankzaken en een overdoses aan drugs binnen handbereik. Een in extase opgewekte cold turkey Standing Sunday Morning rockdepressie ligt op de loer. De warme jaren zeventig Southern Rock soulakkoorden vormen in het beloofde land zijn New Gold Dream. Ook nu bevolkt hij net als in Frankrijk het hol van de leeuw. Voor een ex-verslaafde een risicovol omgeving, zonder die bedreigende factoren sterft levensgenieter Wreckless Eric in onvrede en eenzaamheid, dus vergeef hem deze keuze. Dit is zijn testament, kan hij die bezigheid samen met zijn bijna doodervaring van zijn bucketlist schrappen.

De The Old Versailles country kitsch balanceert op verlaten Personal Jesus spookstad melodielijnen. Eigenlijk past deze duistere visie nog het beste bij de gemoedstoestand waarin Depeche Mode frontman Dave Gahan op dat moment van schrijven in verkeert. Het Dial Painters (Radium Girls) verderf beent deze uitgeleefde momenten nog verder uit. Dit is toch wel Wreckless Eric in topvorm. Deze aanpak ligt hem perfect. Dat perfectionisme zet zich in de naadloze psychedelische gitaarovergang naar het verraderlijke instrumentale Mexicaanse Quentin Tarantino getinte The Tipping Point voort. Een horrorbeleving welke zo op de From Dusk Till Dawn soundtrack thuishoort. Wreckless Eric blijft een rusteloze ziel die zich bij het instrumentale On the Move en het Esplanade by Moonlight progrock veldwerk tweeluik op het digitale krautrock snelwegen kruispunt bivakkeert. Slaan we de gedurfde rechterkant af of blijven we aan het veilige conservatieve linker lage drukgebied zweven.

Het oldschool They Come Free with Cornflakes koppelt het onoverwinnelijke The Who songbeleving aan het hoogstaande artrock Brian Eno tijdperk van Roxy Music. Uiteindelijk landen we gewoon weer vertrouwd in het Verenigde Koninkrijk waar de Zoom (Glittering in the Sun) Madchester gekte samen met Velvet Underground een universeel vredesdansje uitvoert en waar de harmonische Drag Time John Lennon soundmantra’s als een stokende minnaar aanschuiven. Leisureland overtreft in alles mijn verwachtingen. Bevooroordeeld ga je er vanuit dat de plaat een laatste krampachtige uitspatting van een uitgerangeerde popmuzikant is. Leisureland is echter een zeer indrukwekkende trip down memory lane, waarbij je vooral trip dik mag markeren.

Wreckless Eric - Leisureland | Rock | Written in Music - writteninmusic.com