Molly Hatchet - Beatin' the Odds (1980)

Volgens mij is het een vergissing dit album af te rekenen op de afwezigheid van Danny Joe Brown, want Jimmy Farrar is (ook) een uitstekend zanger wiens stem de muziek als gegoten past.

Verder staan er niets dan goede nummers op deze plaat. Het is daarin misschien wel sterker dan Flirtin' with Disaster.

In een review op amazon las ik nog volgend interessant weetje: I remember when this one was fighting AC/DC's "Back in Black" on the billboard top album's list back in 1980. One week AC/DC would be number one, then the next week Molly Hatchet would get the number one spot, and back and forth over a couple month period.

Maar nu blijkt Beatin' the Odds amper nog gewaardeerd te worden.

De zanger vind ik hier een goed pluspunt. Gevarieerder album en daarom iets sterker dan Flirtin with disaster.

Door velen (incluis ikzelf) verguisd omdat Danny Joe Brown niet meedoet.

Recentelijk ben ik de Farrar-periode aan het beluisteren.
Krachtige stevige southern/hard rock, en Farrar heeft niet de doorrookte whiskeystem van Danny Joe Brown maar hij is wel een veelzijdiger zanger (luister eens naar het rustige The Rambler).

Verder is dat ook een gitaar-feest. De songs zijn allemaal erg sterk en Hlubek, Roland en Holland soleren er lustig op los.

Drumwerk van Crump is ook erg goed.

Erg fijn album. Dit is Southern Rock zoals ik het graag hoor. Lekker gitaargedreven met veel ruimte voor soleerwerk. Misschien scheelt het dat ik de albums hiervoor niet ken, want ik stoor me helemaal niet aan deze zanger.

Alleen die hoezen van Molly Hatchet al Werd ik als tiener erg door aangetrokken in die tijd. Vind ze nog steeds mooi en hang ze regelmatig in van die LP frames (op het kleinste kamertje - dat dan weer wel)

Ik was ook altijd liefhebber van de sci-fi-warrior hoezen van Hatchet, zoals die van Vallejo of Paul Gregory of (in dit geval) Frank Frazetta.

Veel mensen dachten vroeger met een metalband ipv een boogie-rockband te maken te hebben.

Heerlijk album van MH. Niets mis mee.
De zanger vind ik zelfs beter, dan de vorige.

Ik was er één van. Heb de LP zuiver op de hoes gekocht en na een eerste luisterbeurt is ze jarenlang in de platenkast verdwenen.
Tot ik ze enkele jaren geleden toch nog eens opgelegd heb en moest toegeven dat mijn muzieksmaak begin jaren 80 toch misschien een beetje enggeestig (lees: NWOBHM) was.
Draai hem nu regelmatig en heb er feitelijk de Southern rock (en zeker Blackberry Smoke) veel meer door gaan apprecieren.

Na Beatin' The Odds wat al een Hatchet kraker is volgen nog 8 uitstekende nummers en dit alles ingezongen door Jimmy Farrar die hier vakwerk aflevert.
Wel een minpuntje vind ik de nogal korte duur van deze plaat.