menu

Chelsea Wolfe - She Reaches Out to She Reaches Out to She (2024)

mijn stem
3,77 (68)
68 stemmen

Verenigde Staten
Electronic / Rock
Label: Loma Vista

  1. Whispers in the Echo Chamber (4:01)
  2. House of Self-Undoing (4:23)
  3. Everything Turns Blue (4:26)
  4. Tunnel Lights (4:08)
  5. The Liminal (4:51)
  6. Eyes Like Nightshade (4:34)
  7. Salt (4:23)
  8. Unseen World (3:27)
  9. Place in the Sun (4:09)
  10. Dusk (4:34)
totale tijdsduur: 42:56
zoeken in:
avatar van Gert1980
Heeeeeeele mooie titel....

avatar van Premonition
3,5
Wacht op de recensie van deric raven....

avatar van Premonition
3,5
Zal een voorschot nemen op Leon, net als het vorige album lijkt het nav de vrijgegeven nummers op een soort gothische triphop. Nog steeds geen vrolijke bedoening bij Wolfe, maar al niet meer zo loodzwaar als haar eerste albums. Ben toch benieuwd naar de overige nummers.

avatar van deric raven
4,0
Hoe krijgt darkwave koningin Chelsea Wolfe het toch klaar om zich van de middenmoot van de hedendaagse singer-songwriters te onderscheiden. Is het de triphop duisternis waarmee we de vorige eeuw afsluiten, de schoonheid van afstotende beats, zuigende elektronica en doorrookte mistvlagen. Is het de gedeelde industrial noise pijn, welke uiteindelijk een exorcistische zalvende werking heeft. Is het de postpunk verbittering, bikkelharde gothicmetal romantiek, de zwarte pandemiedagen in geïsoleerde afgesloten ruimtes. Is het die kenmerkende bijna hulpeloze vrouwelijkheid, waarmee ze zichzelf identificeert. Of speelt haar uiterlijke gitzwarte uitstraling een grote rol, waarmee ze zich als de emo stiefzuster van PJ Harvey presenteert. Het gewicht tussen de bijna gefluisterde zachtheid en de loeizware instrumentatie. Of is het veel meer dan dit, en heeft Chelsea Wolfe het vooral aan het talent en haar hardwerkende houding te danken? Waarschijnlijk is het een combinatie van al deze factoren.

Ondanks dat ze geboren en getogen in California is, liggen haar roots in Europa, en dan veelal in het beboste Scandinavische gebied. Er is echter weinig sprookjesachtigs aan de kille teksten van Chelsea Wolfe te herkennen, ze onderscheidt zich eerder met de treurnis van vergeten sages en legendes. Sterker nog, ze kan met de theatrale kilte zelfs de gemiddelde doommetal band bevriezen. Chelsea Wolfe sluit het occulte bovennatuurlijke wurgend in haar armen en vervaagt de grens tussen fictie en non-fictie in een tiental teisterende mensheid nachtmerries. De maanlichtpoëet gebruikt de zwaarte van het bestaan om haar emoties te ventileren, en misbruikt deze om dit te accenturen.

She Reaches Out to She Reaches Out to She is alweer haar negende verspeelde zwarte kattenleven. Telkens weer vallen en opstaan, telkens weer herboren sterker en wijzer terugkeren. Ze krijgt de soundtrack van 2024 letterlijk in haar schoot geworpen. Chelsea Wolfe voedt zich door die duisternis, dus dit hapje extra zal haar zeker wel smaken. Het is de taak van TV on the Radio gitarist Dave Sitek om die brokstukken te ordenen en te lijmen. De drie misdienaren Ben Chisholm (piano, synths, drumprogrammering), Bryan Tulao (gitaar) en Jess Gowrie (drums, synths) volgen slechts de aanwijzingen van de manipulerende hogepriesteres en de coördinerende poppenspeler op.

Haar mythische, bijna evangelische benadering luidt de Dusk single in. De Apocalyps, de wereld in verval, op de rand van de afgrond. Het koninkrijk bewoont door vampiers en dwazen. Als een engel betreedt ze het vuur om als een onsterfelijke feniks te herrijzen. Door haar vrouwelijke kwetsbaarheid stapt Chelsea Wolfe als hulpeloos elfje het oorverdovende Whispers in the Echo Chamber binnen. Het is allemaal verbitterende ernst, de hartslag van een vermorzelende aarde dreunt hard na. Ze doorbreekt de navelstreng verbintenis met de moederplaneet en staart eenzaam die duisternis in. Het contrast wordt alleen maar groter als dienende gitaarexplosies de song abrupt beëindigen.

Het einde is het begin van het einde. We zitten in een vicieuze She Reaches Out to She Reaches Out to She cirkel verwikkeld. De angst dat het verleden zich in de toekomst herhaalt. Een vastgeroeste ketting met een veelvoud aan zichtbaar lidtekenweefsel. De scheidingsplaat in het destructieve Nine Inch Nails en Portishead huwelijk. She Reaches Out to She Reaches Out to She verwoest alles wat zich voor langere tijd staande heeft gehouden. De bloedrode horizon prepareert zich op de nacht verduisterende transformatie. We zijn gewend geraakt aan de zonlicht arme dagen, het liefdeloze verlangen, de valse beloftes. We likken met gezouten tranen onze wonden dicht. We leven in een omgekeerde wereld waar de zandloper zich met persoonlijk leed vult, totdat deze in kleine kristalkorrels uiteenspat. Het is slechts een kwestie van tijd.

Chelsea Wolfe - She Reaches Out to She Reaches Out to She | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com

avatar van dix
dix
Premonition schreef:
Nog steeds geen vrolijke bedoening bij Wolfe, maar al niet meer zo loodzwaar als haar eerste albums.

De eerste vier releases zijn toch niet zo zwaar? Pas vanaf Pain is Beauty werd het hier en daar een beetje te veel van het goede.

avatar van ZAP!
Zomaar es geprobeerd. Fijne plaat. Björk, industrial, dan ben ik eigenlijk al binnen.

avatar van erwinz
4,0
Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Chelsea Wolfe - She Reaches Out To She Reaches Out To She - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Chelsea Wolfe - She Reaches Out To She Reaches Out To She
Chelsea Wolfe vat zo ongeveer haar hele oeuvre samen op het fascinerende She Reaches Out To She Reaches Out To She, dat aardedonkere en verwoestende klanken combineert met intense schoonheid

Op haar vorige album Birth Of Violence leek Chelsea Wolfe te kiezen voor een meer ingetogen geluid, maar op She Reaches Out To She Reaches Out To She is het gitaargeweld terug. Het wordt gecombineerd met bijzondere ritmes en donker gekleurde elektronica. Chelsea Wolfe maakt geen muziek voor een mooie lentedag, maar als je open staat voor de donkere klanken valt er heel veel te genieten op She Reaches Out To She Reaches Out To She, dat zich kan meten met het allerbeste werk van de Amerikaanse muzikante en dat bijzonder fraai is geproduceerd door TV On The Radio’s Dave Sitek.

De Amerikaanse muzikante Chelsea Wolfe verruilde op haar vorige album, het inmiddels al bijna vierenhalf jaar oude Birth Of Violence, de loodzware klanken van zijn voorgangers met een verrassend ingetogen en bij vlagen folky geluid. Het was een nog altijd behoorlijk donker en bij vlagen zelfs aardedonker geluid, maar het gitaargeweld deed absoluut een stapje terug op het album.

Het was zeker niet de eerste keer dat Chelsea Wolfe wist te verrassen met haar muziek, want haar oeuvre is tot dusver een fascinerende roller coaster ride. Alle reden dus om met hoge verwachtingen uit te kijken naar het nieuwe album van de Amerikaanse muzikante en dat album is deze week verschenen. De afgelopen jaren rekende Chelsea Wolfe af met een aantal hardnekkige verslavingen, waardoor She Reaches Out To She Reaches Out To She kan worden gezien als een nieuwe start, in ieder geval in het persoonlijk leven van de Californische muzikante.

She Reaches Out To She Reaches Out To She is het zevende reguliere album van Chelsea Wolfe, maar met een wat andere telling kan het net zo goed haar negende album zijn. Voor She Reaches Out To She Reaches Out To She zocht Chelsea Wolf de samenwerking met de van TV On The Radio bekende Dave Sitek, die fantastisch werk heeft afgeleverd. De muziek van Chelsea Wolfe verschoot op haar vorige album telkens van kleur, maar op She Reaches Out To She Reaches Out To She komt alles samen. Gooi alle albums van de Amerikaanse muzikante in een blender en je krijgt ongeveer wat je hoort op het nieuwe album.

She Reaches Out To She Reaches Out To She opent met elektronica en afwisselend triphop en industrial ritmes. Het is ook dit keer muziek die het daglicht maar lastig kan verdragen, want er trekken vrijwel onmiddellijk gitzwarte wolken over wanneer de muziek van Chelsea Wolfe uit de speakers komt. De hoge gitaarmuren die we kennen van een aantal vorige albums van de Californische muzikante keren direct in de openingstrack terug en maken de muziek nog wat donker en dreigender. Het contrasteert ook dit keer prachtig met de fluisterzachte stem van Chelsea Wolfe, die alleen maar mooier gaat zingen. De gitaarmuren keren met grote regelmaat terug op het album, net als de bijzondere ritmes. Dave Sitek heeft het al zo overweldigende geluid van Chelsae Wolfe vervolgens dichtgesmeerd met flink wat elektronica, maar het wordt nergens een brei, wat een compliment is voor de producer.

She Reaches Out To She Reaches Out To She klinkt een flink stuk zwaarder dan het ingetogen Birth Of Violence, al heeft ook het nieuwe album zijn rustpunten. Naast de al eerder genoemde invloeden sluit Chelsea Wolfe ook dit keer zeker aan bij de gothrock, maar haar muziek is te divers om in een of twee hokjes te duwen. Beluistering van de muziek van Chelsea Wolfe was in het verleden vaak een behoorlijk heftige bezigheid en dat is ook dit keer het geval, al is er ook veel schoonheid verstopt tussen al die overweldigende en donkere klanken.

De lat lag al hoog voor Chelsea Wolfe maar met het fascinerende en veelzijdige She Reaches Out To She Reaches Out To She weet ze zich wat mij betreft weer te verbeteren. Chelsea Wolfe mocht overigens ook zelf inspiratiebronnen aandragen voor dit album en kwam met de volgende tien songs, wat alles zegt over de diversiteit op het album: “Depeche Mode's Waiting For The Night, The Smashing Pumpkins's Daphne Descends, Björk's Bachelorette, Madonna's Frozen, Nine Inch Nails's The Hand That Feeds, Massive Attack's Teardrop, Low's Rome (Always In The Dark), Radiohead's Where I End And You Begin, TV On The Radio's Staring At The Sun, and Lhasa de Sela's Anywhere On This Road". Erwin Zijleman

avatar van M68
4,5
M68
Place in the Sun is toch een heerlijk nummer.

avatar van michaelSOAD
4,0
Weer een mooi sfeervol album van Chelsea Wolfe.
Bij de eerste tonen van het openingsnummer zat ik er gelijk lekker in. Van mij had dit album wel meer van dit soort momenten mogen hebben, vind haar nummers met die zware industriële drone sound altijd het beste.
Maar ook de andere songs zitten ditmaal goed in elkaar met duidelijk herkenbare songstructuren en aangename zanglijnen.
Ieder nummer staat goed op zichzelf en blijven zichzelf na iedere luisterbeurt steeds verder in mijn hoofd nestelen.
Ook fijn dat het album lekker kort duurt, waardoor ik de plaat lekker vaak op repeat kan zetten.

avatar van dynamo d
4,0
Place in the Sun is erg mooi!

avatar van king_pin
Tot nu toe grijpt deze plaat me nog niet. Twee keer geluisterd maar niets blijft beklijven, het zweeft en kabbelt maar een beetje voort.
Ik heb Wolfe hoog zitten dus ik blijf nog even door proberen..

avatar van Litmanen1
4,5
Wat een synthesizer snoepwinkel is dit album. Snoep met zowel subtiliteit maar ook veel venijn want de dromende drones en bliepjes worden meer dan eens met snerpende metal riffs aangevuld. Ik kende Chelsea Wolfe niet (shame on me) maar wat een overweldigende kennismaking is dit.

Duikt deze dame in het gapende gat, wat (heel betreurenswaardig) is achtergelaten door Trent Reznor zijn NIN? (Ik hoop nog steeds op nieuw NIN materiaal maar begrijp dat Trent zowel andere muzikale als privé prioriteiten heeft). Eén ding weet ik zeker; deze dame heeft ook nagels en haalt heerlijk fel uit.

Whispers in the Echo Chamber trekt mij in één keer het album in. De betoverende stem wordt begeleid door mystiek piepende en schurende synthesizers die steeds meer aanzwellen. Ook de outro is subliem.

Er wordt flink doorgepakt met House Of Self-Undoing. Lekker uptempo nummer. Niks mis mee.

Het nivo gaat wat mij betreft flink omhoog bij de Everything Turns Blue, Tunnel Lights en The Liminal. Wellicht omdat de rustige basis de ruigere erupties versterkt (voor mij is dit de kracht van dit album)

Het wordt bruut onderbroken door Eyes Like Nightshade. Persoonlijk vind ik dit een te rommelig en met te veel elementen vol geplamuurd gedrocht. (misschien omdat er nog instrumenten ongebruikt waren?) Te weinig ruimte voor ook maar enige verbeelding iig.

Met Salt komt Chelsea Wolfe weer in haar kracht en werkt ze met weer een aantal hoogtepunten (helaas) naar het einde van een zeer sterk album.
Speciale aandacht voor de laatste 2 nummers waarvan de parel; Place in the Sun, ik zeg: wow. Wat een ongekende schoonheid en die heerlijke haperingen…. Hoe kun je sterker eindigen?

Mijn voorlopige favorieten;
*Whispers in the Echo Chamber
*Tunnel Lights
*Salt
*Place in the Sun
*Dusk

Weet iemand hoe dit op vinyl klinkt? Want ik neig er naar om dit op mijn draaitafel te gaan ondervinden.....

avatar van jellylips
4,5
Ik zit er ook aan te denken om deze op vinyl te gaan halen, zeker mijn plaat van het jaar tot nu toe. Ik had haar al eens in het voorprogramma van A Perfect Circle gezien en had mondjesmaat weleens wat gedraaid, maar nu pakt ze me helemaal.

Wat een geniale artiest en wat zetten de muzikanten en producer David Sitek een heerlijk duistere wereld neer. De inspiratiebronnen zijn duidelijk maar ik denk dat Massive Attack, Portishead en Trent Reznor alleen maar trots kunnen zijn.

avatar van Litmanen1
4,5
jellylips Ik kan inmiddels bevestigen dat het fijn klinkt op het (licht groene) vinyl. Ben niet zo'n grote fan van al die kleuren maar het past goed bij dit prettige album.

avatar van Litmanen1
4,5
En inderdaad ...Massive en Portishead zijn allemaal terug te horen inclusief Depeche Mode;)

avatar van jorro
4,0
De artieste:
Chelsea Wolfe is een Amerikaanse singer-songwriter en muzikante die bekend staat om haar kenmerkende mix van stijlen, waaronder gothic, folk, electronic, metal en neoclassical. Sinds haar debuut in de late jaren 2000 heeft Wolfe zich gevestigd als een unieke en invloedrijke figuur in de alternatieve muziekscene. Haar muziek wordt gekenmerkt door haar etherische stem, diepe, poëtische teksten en een sfeer die zowel donker als betoverend is.

Wolfe's muzikale reis begon met experimenten in verschillende genres, maar ze vond al snel haar niche in het creëren van atmosferische, soms onheilspellende soundscapes die een breed emotioneel en sonisch spectrum bestrijken. Haar albums, waaronder "Apokalypsis", "Pain Is Beauty", en "Abyss", verkennen thema's van persoonlijke strijd, natuur, en het bovennatuurlijke, vaak met een diep introspectieve en existentiële blik.

Met haar vermogen om verschillende muzikale stijlen te verweven tot een onderscheidend en meeslepend geluid, heeft Chelsea Wolfe een loyale aanhang opgebouwd en wordt ze geprezen om haar innovatieve benadering van muziek en haar vermogen om luisteraars mee te nemen op een duistere, maar vaak ook prachtige muzikale reis. Haar werk blijft evolueren, waardoor ze een van de meest fascinerende en dynamische artiesten van haar generatie is.

Het album
Chelsea Wolfe's nieuwe album She Reaches Out to She Reaches Out to She is een fascinerende tocht door een landschap van emoties en stijlen, die de kenmerkende donkere, etherische sfeer van Wolfe behoudt terwijl het nieuwe muzikale territoriums verkent. Het album opent met Whispers in the Echo Chamber, een dreigend en donker nummer waarin het slagwerk centraal staat, meteen de toon zettend voor een diepgaande luisterervaring.

House of Self-Undoing volgt als tweede track en biedt een sneller tempo met een onverwachte vleugje vrolijkheid, wat een interessante afwijking is van Wolfe's gebruikelijke stijl. Dit nummer laat zien hoe ze haar muzikale bereik uitbreidt en experimenteert met lichtere tonen, zonder haar kenmerkende diepte te verliezen.

Het derde nummer, Everything Turns Blue, keert terug naar de meer vertrouwde donkere en dreigende sfeer, waarbij Wolfe's vermogen om duisternis en schoonheid te combineren volledig tot zijn recht komt. Tunnel Lights" volgt, met een aantrekkelijke melodie die de luisteraar meeneemt, ondanks de onderliggende dreiging die door het nummer zweeft.

The Liminal biedt een lichtere aanpak, wat een adempauze geeft in de intense reis van het album. Het is minder zwaar dan de voorgaande nummers, maar behoudt nog steeds de karakteristieke sfeer. Eyes Like Nightshade is toegankelijker, maar met een rauwe onderstroom die het trouw houdt aan Wolfe's stijl.

Met Salt duikt het album in een meer dromerige sfeer, weg van de donkere intensiteit, maar zonder de intrigerende diepte te verliezen. Unseen World voegt een exotisch tintje toe met zijn oosterse mystiek, waardoor het album een wereldse flair krijgt.

Place in the Sun is een etherisch nummer dat zich onderscheidt door zijn prachtige zang en subtiele kracht, waardoor het een van de hoogtepunten van het album is. Ten slotte sluit Dusk het album af in ware Wolfe-stijl: donker maar met een bijna verborgen Afrikaans ritme dat een diepe, rituele sfeer toevoegt.

Over het geheel genomen is She Reaches Out to She Reaches Out to She een indrukwekkend album dat de luisteraar meeneemt op een emotionele en muzikale reis. Chelsea Wolfe blijft trouw aan haar roots terwijl ze nieuwe muzikale landschappen verkent, waardoor dit album een must-listen is voor zowel oude fans als nieuwe luisteraars die op zoek zijn naar iets dat zowel diep als vernieuwend is.

Eerder verschemem op www.jorros-muziekkeuze.nl

avatar van DjFrankie
3,5
DjFrankie (moderator)
Portishead ligt er dik bovenop. En dat is nou niet een favoriete band van mij. Pluspunt is de stem van Wolfe die ik mooier vind dan Gibbons.
Mijn top 20 zal deze niet halen.

Gast
geplaatst: vandaag om 19:16 uur

geplaatst: vandaag om 19:16 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.