Steve Hackett - The Circus and the Nightwhale (2024)

Ok. Toch altijd weer benieuwd! Zijn laatste twee reguliere albums vond ik mwoah. Maar Hackett verandert regelmatig en daarom ben ik nieuwsgierig. Mooie hoes ook. Ik blijf de man respecteren hoe hij oude albums van zijn hoogtij jaren in Genesis live weet te brengen naar 'old scool ' fans.

People of the Smoke

Zo zo. Heerlijk British radio scapesound intro wat mij altijd intrigeert (die baby !). Stevig, afwisselend nummer. Grootmeester op zijn gitaar ! Progressief tot in de muzikale betekenis van het woord zelf. Sterk voor een intro van een album.

‘Are you sitting comfortably ?’

Mij bevalt de openingstrack ook erg goed. Ik hou ook zeker van die hoorspel achtige geluiden en de overgang van die huilende baby naar de stoomtrein is geweldig. Gevolgd door lekker dreigende muziek. Toch jammer dat ie dit Nad Sylvan niet heeft laten zingen, hoewel ik me niet echt stoor aan de zang. Het koortje is zelfs prachtig.

Rock | Steve Hackett - Wherever You Are | Nieuweplaat.nl

Ik vind ook dit tweede nummer errug lekkur. Voor mij is deze Hackett op z’n Progs Best. Het lijkt voort te komen (overgang) uit het nummer daarvoor maar dan met een soort I Know What I like ritme. Je zou zo gaan zingen van “It’s one o’clock and time for lunch.. Hum de dum de dum dum..”

Maar dan gaat het echt over in Hackett stijl (en ik mag hem zo graag horen zingen). Niet dat hij nu een superstem heeft maar het is zo ‘eigen’. Yep. Goed gekeurd door en voor mij.

Sta toch ook wel even op te kijken in dit artikel als ik lees dat hij nu 73 is..

En vanaf vandaag te beluisteren. Hier keek ik echt naar uit en na twee keer beluisteren vind ik het een prachtige plaat. Perfecte tijdsduur ook. Deze gaat nog regelmatig opgezet worden!

Net gehaald, nu voor de tweede keer aan het luisteren, ik echo maar het commentaar van echoes hiervoor. Ben wel vaker enthousiast over Hackett, mijn vier sterren zijn voorzichtig, ik denk dat er nog wel meer bijkomt. Deze nieuwe sluit net zo goed aan bij platen als The Night Siren als bij Spectral Mornings van 45 jaar terug.

Een aantal draaibeurten verder verhoog ik naar 4,5. Het is een fantastische beleving met een heerlijke mengelmoes van stijlen. Productie is ook prachtig.

Bijzonder sterk album, fijne opname en productie ook. Bij vlagen een stuk steviger (afgezien van een paar altijd even mooie akoestische intermezzo's) er meer gitaar georiënteerd (voor zover dat al mogelijk is) dan zijn voorgangers. Hoewel verschillende reviews eerder aangaven dat er een grotere rol was weggelegd voor Roger King. Dat vond ik nu just niet. Bij vlagen luistert het aan als een platform speciaal gecreëerd zodat de oude vos nog even kan laten zien dat hij z'n streken nog lang niet is verleerd, sommige nummers gaan van solo in solo. Well lekker hoor

Heb de CD/BR direct besteld bij Hackett (gesigneerd). Jammer is wel dat door de Brexit dit alleen wel een erg prijzige activiteit aan het worden is (kwam ongeveer op 37 Euro). Volgende keer misschien toch gewoon weer bij Bol of Amazon bestellen. en dat voor 45min. aan muziek.

Sinds deze week speel speelt ie ook 3 nummers van dit album tijdens de Foxtrot at 50 tour in de VS. Geeft alleen wel Ace Of Wands en Spectral Mornings voor laten vallen.

Vandaag dit album toch gekocht op vinyl. Record store day, nietwaar. Ik had het na de release even links laten liggen. De laatste twee albums vond ik maar zo zo. Beetje herhaling van zetten. Vandaag op de goede speakers een paar keer met een fijn volume (voor mij, niet voor mijn vrouw en kinderen) geluisterd. Dit is gewoon een return to form. Wat erg helpt, is dat het een geheel is. Ondanks de potpourri van stijlen, die Steve nu eenmaal hanteert, vloeit het heel natuurlijk in elkaar over. Wat ook fijn is, is dat het gewoon een ouderwetse albumlengte heeft uit de tijd dat Hackett op zijn top was. Een enkele plaat, met 40 tot 50 minuten muziek. En je hoort in ieder nummer iets van de sounds uit zijn carrière, zonder dat het te duidelijk wordt. 'Wherever you are' had van GTR kunnen zijn, in 'Taking you down' hoor ik een beetje 'Cell 151'. Maar je hoort soms even een momentje Genesis (I know what I like en een mellotron lijntje), een vleugje 'virgin and the gypsy', 'spectral mornings' en 'darktown'. Verder speelt Steve weer de meest prachtige melodieën en riffs (soms best stevig) op zijn gitaar en is zelfs zijn zang bovengemiddeld voor zijn doen. Kortom, een heerlijke plaat, zoals alleen Steve Hackett kan maken. Hij blijft een unieke artiest.

Eindelijk weer eens een heerlijk album van Steve. Veel gedraaid in de auto door mij

Het nieuwste album van Steve Hackett presenteert een verrassende wending in de lange en veelgeprezen carrière van de voormalige Genesis-gitarist. Hoewel Hackett bekend staat om zijn innovatieve benadering van progressieve rock en zijn meesterlijke gitaarspel, lijkt dit recente werk een gemiste kans, met name de eerste drie nummers die niet voldoen aan de verwachtingen die men normaal gesproken van een muzikant van zijn kaliber zou hebben.

De openingstrack begint met een vreemd intro en ontwikkelt zich al snel tot een ongeïnspireerd arrangement dat weinig nieuw of opwindend biedt. In plaats van de rijke, gelaagde texturen en de dynamische variaties die we gewend zijn van Hackett, wordt de luisteraar getrakteerd op een ongeïnspireerde melodie die niet de emotionele of technische diepte bereiken die men zou verwachten. Dit gebrek aan innovatie en frisheid maakt de start van het album teleurstellend.

Daarna een niemendalletje dat enige hoop geeft. Maar te kort om een stempel op het album te drukken

Het derde nummer blijft achter in termen van compositie en uitvoering. Het wordt geteisterd door een zenuwachtige saxofoon. Dit nummer, dat een hoogtepunt zou kunnen zijn als de sax een gitaar zou zijn geweest. Daarna herpakt het album zich enigszins en bevallen de nummers me iets beter maar een topper kom ik er helaas niet op tegen. Op Rate Your Music scoort het album een magere zes en dat verbaast me niet.

Hoewel het teleurstellend is, is het belangrijk te erkennen dat zelfs de meest getalenteerde muzikanten momenten kunnen hebben die niet helemaal aan de verwachtingen voldoen. Dit album, en in het bijzonder de eerste drie nummers, zou kunnen lijden onder een verscheidenheid aan factoren, van productiekeuzes tot misschien een te haastige compositiefase. Of is het de leeftijd van Hackett die een rol gaat spelen?

Voor trouwe fans van Steve Hackett kan dit album nog steeds momenten van plezier bieden, en er is altijd ruimte voor groei en heroverweging in toekomstige projecten als die nog komen. Het is een herinnering dat kunst een voortdurende reis is, met zijn ups en downs. Ondanks de teleurstellingen van dit album, blijft Hackett's bijdrage aan de muziekwereld onbetwistbaar, en fans zullen ongetwijfeld uitkijken naar zijn volgende stappen.

En dat na het geweldige live album van vorig jaar Foxtrot at Fifty + Hackett Highlights. Daat steekt dit album schril bij af. De tevens wat mislukte hoesafbeelding doet mee in de kleine malaise

Het is moeilijk om aan dit album een waardeoordeel te kleven. Omdat ik de man geen onvoldoende gun ga ik met de RYM waardering mee.

Eerder verschenen op www.jorros-muziekkeuze.nl

Ik heb slechts 35 jaar ervaring met het verzamelen en luisteren naar platen, dus alsjeblieft, neem mij niet te serieus!

Sommige recensies, hoewel keurig uitgebreid en ruimschoots onder woorden gebracht, kunnen, wanneer de auteur schrijft vanuit een God-perspectief, nogal jeuk veroorzaken bij mensen die graag zelf bepalen wat ze van een plaat vinden.

Een aantal voorbeelden:

"Hoewel het teleurstellend is, is het belangrijk te erkennen dat zelfs de meest getalenteerde muzikanten momenten kunnen hebben die niet helemaal aan de verwachtingen voldoen."

Probeer eens, "Hoewel ik het teleurstellend vind, is het voor mij belangrijk, etc"

"Voor trouwe fans van Steve Hackett kan dit album nog steeds momenten van plezier bieden, en er is altijd ruimte voor groei en heroverweging in toekomstige projecten als die nog komen."

Probeer eens, "Voor deze trouwe fan biedt dit album, etc."

Krijg je een hele andere discussie.

Soms kan je, zelfs na 50 jaar albums verzamelen, volgens sommigen de plank nog wel eens mis slaan........
Tip voor jorro: lees o.a. de recensie van Written In Music (en de bijbehorende waardering) eens.

Overigens kan dit natuurlijk ook totaal je muziekstijl niet zijn, wat maakt dat je tot dit negatieve waardeoordeel komt.

Ik vond The Circus And The Nightwhale direct al bij de eerste beluistering zeer de moeite waard. Moet wel bekennen dat ik liefhebber ben van de (meeste) muziek van Hackett. Vorig jaar heb ik nog enorm van hem genoten tijdens een concert in Utrecht. Ter geruststelling voor meneer: die 73 jaar zie je er absoluut niet vanaf en hij beweegt ook nog uitstekend voor "een bejaarde" .

Ik wacht ook nog even met de waardering. Vier sterren? Misschien vijf? Nog een paar keer luisteren (met plezier!)

Het is jammer dat jorro in zijn relaas totaal niet in gaat op het feit dat dit eigenlijk een conceptplaat is. Er wordt ook een vergelijking gemaakt met Steve zijn meest recente liveplaat, maar eigenlijk is een vergelijking met de laatste studioprojecten veel logischer.

Over deze plaat valt wel meer te zeggen. Het is naar mijn mening een van de betere Hackett studiowerkjes sinds jaren. Mijn eerste grote concert was Steve Hackett in 1979 in Vredenburg en ik werd werkelijk omver geblazen zo indrukwekkend was die avond. Mooi dat de beste man 25 jaar later nog steeds muziek maakt.

Ik hoorde laatst People of the smoke en spitste gelijk de oren. Geen idee wie of wat het was en fronste dan ook de wenkbrauwen toen ik de naam van Hackett las. Dit soort muziek had ik totaal niet van hem verwacht. Waarom? Geen idee eigenlijk...waarschijnlijk omdat ik hem associeer met ingewikkelde prog. Maar dit klonk best toegankelijk. Niet dat ik een hekel aan prog heb, integendeel zelfs. Maar het moet wel enigszins toegankelijk blijven. Ik ga het hele album dus absoluut de kans geven eerdaags. Ben benieuwd!

Ik voel me haast schuldig na het lezen van de lovende berichten, maar ik blijf dit zijn minste reguliere album vinden van alle albums die verschenen sinds 2008. Als grote fan vind ik het album meer dan gewoon goed, maar in het geheel toch iets minder.

De man heeft ondertussen een ‘nieuw’ live album aangekondigd:

Steve Hackett announces ‘Live Magic At Trading Boundaries’ - The Prog Report - progreport.com