Ivy Falls - Sense & Nonsense (2024)

Ze had het eerder al gladjes geprobeerd met pop, dan weer kleurde de elektronica haar eerste epeetjes. Maar toen keek Fien Deman, de Vlaamse muzikante achter Ivy Falls, zichzelf diep in de ogen en kwam ze te zien wat ze eigenlijk veel liever wilde. Komt ze zo met 'Sense & Nonsense' ineens met een heel andere plaat voor de dag. Een met een ongerepte warme sound van de singer-songwriters uit haar jeugd, behaaglijk geluid vol prachtige eenvoud dat meteen haar hele debuutalbum vult. Een zwenk dus naar bijna puur akoestische indiefolk, in drie jaar gegroeid met vallen, opstaan en weer doorgaan. Met tal van songs die jaren geleden al ontkiemden en pas helemaal op het einde het fiat kregen. Een stap die ze nu uiteindelijk vol zelfvertrouwen durft te zetten, helemaal ondersteund door Bram Vanparys, haar lief sinds vier jaar. Hij, The Bony King of Nowhere, vond met het album 'Everybody Knows' onlangs al met succes zijn eigen stiel heruit. Voor vrouwlief zette hij zich voor het eerst gidsend achter de knoppen, speelde mee en arrangeerde Fien's melancholie haast perfectionistisch alsof het helemaal voor hemzelf was.

'Sense & Nonsense' was bij de bron inderdaad Fien's break-upweemoed en werd bij uitbreiding het volgroeid afsluiten van een stuk verleden, een hectische etappe in een jongmensleven, naar aanleiding waarvan haar gedachten terugkeerden naar haar al voorbije jaren als twintiger. Scheiden van zin en onzin, de plaattitel was geboren. De periode ook waarin ze haar job opzij zette om op eigen houtje in eigen huisstudio gitaar en piano te gaan leren. Hetgeen dan met veel drang en bijna op natuurlijke, intuïtieve wijze leidde tot al die fonkelende juweeltjes van songschrijverschap die hier op 'Sense & Nonsense' hun volle rust en charme mogen uitstralen.

Neem de stersingle 'Golden', die opent met zachtgedempt wegtikkende percussie en even zacht elektrisch gitaargepingel. De frêle stem van Ivy Falls valt er in en heeft het ingetogen over bevrijding, loskomen en het terugvinden van de geluksweg. Over het gewicht ook dat van schouders afvalt waardoor, door de vrijheid van de voortgang, op den duur een afgesloten levensfase toch in een 'gouden' schijn mag oplichten. 'Golden', zoals het hele album door overigens, ingetogen, opgesmukt met piano, fijngevoelig ondersteunende backing vocals en her en der frisse Sufjan Stevensviooltjes. Net als het artwork van het album, een artieste op een ladder, treden hoog balancerend temidden van sprankelende natuur, reikend naar de machtige boom in gevecht met zijn vlierbloesems en klimrozen. Net als haar songversterkende video's badend in zomers groen. Mooie ontspannende sites voor de onthaasting, dat zijn de idyllische plekken waar een artieste als Ivy Falls zich helemaal voelt toe aangetrokken.

Doorheen het slowjazzy 'Water' vloeit wijfelend het water waarvan relatiebreuken helen. Ivy Falls nog engelachtiger dan Adrianne Lenker op haar bebloemde 'Songs'-album. Met hemelse backgroundvocals en pianoaanslagen voor een loungy avond. Helemaal om ontspannen op mee te deinen. Pakkend.

'Sense & Nonsense', een album als oefening in ongekunsteldheid. Zo vanaf de beheerste elektriciteit die Fien's break-upsong 'Time' mag inleiden. Wat volgt kon wel een schitterende Suzanne Vega zijn en het geweldige 'Willing' wordt de statige pianosong waarin Ivy Falls haar gevarieerde stembereik mag etaleren. Of 'Don't Wait', met bijna een betekenisvolle ondertitel in de aanhef: "I did'nt make plans for you and me". Twee minuten sfeer fraai gecondenseerd in een megakorte pianosong.

De intrigerende harmonie van tweede single 'Strange Way' ontroert en weet zich voor je 't weet te nestelen. Sober getokkelde akoestische gitaarakkoorden en verder erachteraan de spaarzaam invallende pianonoten, verzachters van de hardheid van haar introspectie. De hartepijn en stress omwille van het door anderen geleefd te worden. Kleren aan, kleren uit, zie daarvoor haar jachtige video, de symbolische stappenreeksen gerythmeerd als in die oude stomme film.

De derde single is een groots, zwevend gearrangeerd 'Blue', met nederige gitaar, piano en drums. 'Blue', een gevoelige vertaling van een mindere levensfase, het zoeken naar een andere kleur dan blauw. Het opgroeien en zoeken naar een way-out, wegzwemmen uit de stressgevende patronen. Met Fien's etherische stem recht mee de hemelen in.

De in behaaglijke folk gearrangeerde single 'Not Cool' is de eerste track die ze schreef in de periode toen ze zichzelf gitaar aanleerde. Versterkt met achtergrondzang en mooie elektrische gitaar en piano van The Bony King of Nowhere. In de video schiet Fien gericht haar pijlen af. Een sleutelsong over een scharniertijd waarin haar leven, persoonlijk en creatief, volop anders werd.

Ook in 'Lists' is Ivy Falls helemaal 'stuck in the chaos of things'. Haar ijle stem gaat weer solo, waardig omgeven door de keyboards. Een nevelige promenade sierlijk overgenomen door klarinet en die altijd stijlvolle backings.

Afsluiten in volle mysterieuze schoonheid met 'Lemons', zes minuten lang zalig wegchillen tussen transcenderend orgelende keyboards en plechtige piano, traag aanzwellend, weer wegdeemsterend, tussen het verre geroezemoes van wel honderd stemmetjes. Fien staat er weer alleen voor haar spiegel en ze zweert het finaal allemaal af, "the war of my life", "the knife in my heart", "the pin through my brain"... Een heerlijk hoogtepunt, een dromerige slow motion om de plaat passend uitgeleide te doen.

'Sense & Nonsense' is aldus een album geworden vol aangrijpende miniatuurtjes waarmee Ivy Falls met terechte trots haar nieuwe muzikale identiteit aan de buitenwereld mag tonen. Ze komt met een diep, intiem album waar we voor het eerst in haar carrière de stukjes netjes op hun plaats horen vallen en waar de songs als in een ballet van harmonie van de ene naar de andere overglijden.

Er is daarbij vooral dat delicate, feeërieke stemgeluid van haar. Dat prachtige instrument dat dan ook in elke song spontaan de voorgrond neemt. Samen met al die seizoenfrisse harmonieën klinkt 'Sense & Nonsense' als één organisch, evenwichtig geheel.

De volwassen terugblik van Fien Deman is door haar alias Ivy Falls omgezet in een muzikale coming of age. Een innemende vocaliste die zich op lieflijke wijze transformeert tot pure singer-songwriter. Elders zijn er uiteraard ook al de Adrianne Lenkers, Mitski's, boygeniussen of First Aid Kits van deze wereld. Maar eens om de zoveel tijd introduceren ook de Lage Landen hun hoogvliegers met albums als dit 'Sense & Nonsense'. Ivy Falls die met alle zintuigen open de problemen duidt van haar generatie en die weet te ontroeren door het contact dat ze vindt met haar emoties. Haar 'Sense & Nonsense' is de onberispelijke uitstalling van een reeks gestripte, gedempte songs. Gedrenkt in cryptische lyrics die het tijdsbeeld en de kwetsuren en lidtekens van een prille biografie weergeven. Veel indringende, geblesseerde donkerte erin wel, maar daarnaast evenveel licht aan het einde van de tunnel. Ivy Falls beklijft in al haar authenticiteit en oprechtheid. Na een paar draaibeurten wordt 'Sense & Nonsense' als vanzelf een intens, verslavend plaatje.

Dit is zo al het vijfde album waarmee het Vlaamse Unday-label zijn onwaarschijnlijk heftig voorjaar beleeft na de onverdeeld sterke releases van Het Zesde Metaal, The Bony King of Nowhere, Porcelain id en BLUAI. Met deze onbevangen Ivy Falls hebben ze hier daarbovenop nog de eerste zwaluw die echt de lente maakt.

Ivy Falls zijn live:
Fien Deman - vocals, gitaar
Simon Raman (Steiger) - drums
Trui Amerlinck (Tsar B) - bas
Jasper Morel (Black Box Revelation) - gitaar
Anton De Boes (Philemon) - gitaar

Mooie ingetogen indie folk uit belgie. De stem van Ivy Falls is echt hemels en ook haar sterkste punt. De nummers zijn zowel als geheel als los van elkaar zeer sterk. Tekstueel zit het ook wel snor!
Nogmaals bedankt voor de tip
henrie9

Misschien kan ik hier aERodynamIC, Zwaagje en jerome988 ook wel warm voor maken.

Thanks. henrie9 had dit al eerder gedaan. Ik gebruik geen Spotify dus het is nog even een beetje zoeken

Wederom een fraaie tip van user henrie9 Deze dame laat haar prachtige stemgeluid lekker los op dit gevarieerde album. Eveneens fraai omschreven door henrie9 in het verhaal bovenaan deze pagina. Ik moest zo nu en dan aan Chantal Acda denken. Qua arrangementen dan weliswaar. Ivy heeft het zich er niet makkelijk van afgemaakt (complex) maar weet de rode draad in het album goed vast te houden. Luistert daardoor lekker weg. Mooi gedaan.

Doel je hiermee op haar I Will, I Swear-periode?

Inderdaad, in die periode werd haar pop als orkestraal omschreven en ergens pikte ik zelfs op als 'pastelroze'...

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Ivy Falls - Sense & Nonsense - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Ivy Falls - Sense & Nonsense
De Belgische muzikante Fien Deman levert met Sense & Nonsense van Ivy Falls een wonderschoon album af, dat betovert met bijzondere songs, sfeervolle klanken en een stem waarvoor je onmiddellijk valt

Het is voor liefhebbers van vrouwelijke singer-songwriters een prachtige week, al gaan er waarschijnlijk ook wel wat hele mooie albums tussen wal en schip vallen. Dat mag echt niet gebeuren met Sense & Nonsense van Ivy Falls, want het project van de Vlaamse muzikante Fien Deman levert een bijzonder mooi album af. Het is een album dat in eerste instantie vooral opvalt door de echt prachtige stem van de Vlaamse muzikante, maar ook in muzikaal en productioneel opzicht is het debuutalbum van Ivy Falls een hoogstaand album, terwijl ook de veelzijdige maar zonder uitzondering pure en intieme songs op het album je niet snel zullen teleurstellen. Wat een aangename verrassing.

Unday Records is een Belgisch platenlabel van bescheiden omvang, maar slaagt er in 2024 vooralsnog in om het ene na het andere prachtalbum uit te brengen. Na de zeer fraaie albums van The Bony King Of Nowhere en met name BLUAI en de wat mij betreft op zijn minst interessante albums van Het Zesde Metaal en Porcelain id, komt het label deze week op de proppen met Sense & Nonsense van Ivy Falls.

Ivy Falls is een project van de Vlaamse muzikante Fien Deman. Het is een naam die ik volgens mij niet eerder ben tegen gekomen, maar ze maakte eerder deel uit van de band I Will, I Swear, die ooit werd gezien als een van de grootste beloften van de Belgische popmuziek. Dat begrijp ik onmiddellijk als ik luister naar de paar prachtige singles die de band maakte, maar op een of andere manier lukte het helaas niet met I Will, I Swear.

Hopelijk gaat het wel lukken met Ivy Falls, want ook met haar nieuwe project maakt Fien Deman wonderschone muziek. De muzikante uit Gent heeft de pech dat het debuutalbum van Ivy Falls is verschenen in een van de drukste releaseweken van 2024 en ook nog eens in een week met heel veel goede albums van vrouwelijke singer-songwriters, maar ondanks flink wat albums van persoonlijke favorieten selecteerde ik Sense & Nonsense van Ivy Falls als een van de eerste albums deze week.

Het heeft alles te maken met de stem van Fien Deman, die niet alleen bijzonder mooi is, maar die ook iets met je doet. De zang op het debuutalbum van Ivy Falls klinkt direct bij eerste beluistering van het album bijzonder aangenaam, maar het is ook een stem die de songs van Ivy Falls bijzonder maakt en het is een stem die nieuwsgierig maakt naar alles wat nog komen gaat.

In vocaal opzicht kan Sense & Nonsense zich absoluut meten met de albums van mijn andere favoriete vrouwelijke singer-songwriters van het moment en dat doet het album ook met de prachtige klanken op het album. Fien Deman heeft haar songs voorzien van warme en zeer sfeervolle klanken, die prachtig kleuren bij haar zo mooie stem. De songs op Sense & Nonsense zijn voor een deel behoorlijk sober en akoestisch ingekleurd, maar de songs van Ivy Falls worden ook steeds verrijkt met wat atmosferische klanken, die de songs op het album voorzien van een wat dromerig karakter, wat ook weer prachtig past bij de prachtstem van Fien Deman.

Een deel van de instrumentatie werd overigens verzorgd door haar partner Bram Vanparys, beter bekend als The Bony King Of Nowhere, die het album ook produceerde. De combinatie van sfeervolle klanken en bijzonder fraaie zang maken van Sense & Nonsense al een bijzonder verleidelijk album, maar de songs van Ivy Falls zijn ook nog eens verrassend veelzijdig, maar wel van een consistent en bijzonder hoog niveau. De muziek van Ivy Falls schuurt af en toe tegen de indiefolk aan, maar een deel van de songs is ook voorzien van een randje pop of rock.

Zeker wanneer je het album met de koptelefoon beluistert blijf je je verbazen over alle bijzondere accenten in de muziek op het album, dwingt de fraaie productie van Bram Vanparys respect af en komt de stem van Fien Deman nog wat harder en mooier binnen. Het is zoals gezegd een drukke week in muziekland met veel nieuwe albums van muzikanten van naam en faam, maar het album van Fien Deman uit Gent zou wel eens de mooiste van het stel kunnen zijn. Erwin Zijleman

Smaakvolle tip van henrie9, en één die sinds die dag regelmatig speeltijd krijgt. Ik hoef de rijtjes aan waanzinnige bands en artiesten niet te noemen om aan te geven hoe goed België is met het afzetten van grandioze muziek. Ook deze is raak, en komt heerlijk binnen. Toegegeven, in het begin is het even de vraag of het zich zal ontwarren tot een geheel. Na een aantal luisterbeurten op de achtergrond bekennen songs steeds meer kleur, prijsnummers voor nu zijn Blue, Golden, Lists en Don't Wait.

Blijf erop teruggrijpen. Een van de weinige rustpuntjes in een onstuimig jaar en helaas voor mij ook nog eens een vrij pover muziekjaar tot dusver. Ongedwongen zomermiddagen besprenkeld met verzorgd gevoel brengt Deman, nergens schurend en dat mag ook wel eens. Een knuffel voor je vermoeide hoofd.

Prachtig, weet even niet meer wie mij tipte maar nog heel erg bedankt!
Eén van de mooiste platen van dit jaar, de muziek en het vinyl klinkt heel fijn.
Is het folk, pop? Maakt niet uit, alle liedjes hebben wel iets, de opener Golden is betoverend.