Diane Birch - Flying on Abraham (2024)

Haar debuut stamt alweer uit 2009. Eerlijk gezegd was ik haar wat uit het oog verloren. Dit nieuwe, vijfde album is dan ook een meer dan aangename, hernieuwde kennismaking. De eerste indruk is voortreffelijk. Muzikaal is het heel seventies met Laura Nyro en Carole King als referenties. Nou, je kunt slechtere voorbeelden bedenken. Ik ben erg blij met “Abraham”.

Nog nooit eerder van deze dame gehoord, maar dit is echt prachtig. Deze gaat op high rotation

recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Diane Birch - Flying On Abraham - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Diane Birch - Flying On Abraham
Het was een tijd stil rond Diane Birch, maar met Flying On Abraham heeft ze een album gemaakt dat op fraaie wijze de sfeer van de Amerikaanse singer-songwriter albums uit de jaren 70 reproduceert

Als iemand mij had verteld dat Flying On Abraham van Diane Birch een reissue is van een album uit het begin van de jaren 70 had ik het absoluut geloofd, want het is een album dat naadloos aansluit op klassiekers van bijvoorbeeld Carole King en Laura Nyro. Er zijn al stapels albums in dit genre, maar het nieuwe album van Diane Birch valt me zeker niet tegen. Het album verleidt makkelijk met een mooi verzorgd geluid met een jaren 70 vibe en een vleugje soul en ook de zang van Diane Birch is uitstekend. En omdat de Amerikaanse muzikante ook nog eens uitstekende songs schrijft houdt Flying On Abraham de aandacht makkelijk vast en grijp je niet direct naar de klassiekers van weleer.

Toch wel enigszins tot mijn verbazing besprak ik nog niet eerder een album van Diane Birch. De Amerikaanse muzikante maakt immers het soort muziek waar ik van hou en het deze week verschenen Flying On Abraham voelde direct als het spreekwoordelijke warme bad. Ik heb daarom ook naar de eerdere albums van Diane Birch geluisterd en ook Bible Belt uit 2009, Speak A Little Louder uit 2013 en Nous uit 2016 wisten me direct te overtuigen. Het album uit 2013 heb ik overigens al een jaar of elf in de kast staan, maar ik kan me niet herinneren dat ik er ooit naar heb geluisterd.

Van de vier album van de Amerikaanse muzikante bevalt Flying On Abraham me overigens het best, dus ik focus me op dit album. Het is lang stil geweest rond Diane Birch, maar op Flying On Abraham lijkt de tijd stil te hebben gestaan. En niet alleen sinds haar vorige album uit 2016, maar sinds de eerste helft van de jaren 70. Flying On Abraham zou namelijk makkelijk in hetzelfde jaar kunnen zijn gemaakt als Tapestry van Carole King of Gonna Take A Miracle van Laura Nyro.

Nu is de muziek van zowel Carole King als Laura Nyro een inspiratiebron voor veel meer vrouwelijke singer-songwriters, maar ik hoor niet zo heel vaak nieuwe albums die in alle opzichten uit 1971 hadden kunnen stammen. Flying On Abraham ademt echt in alle opzichten de sfeer van de vroege jaren 70. Diane Birch heeft haar nieuwe album voorzien van een warm en gloedvol geluid dat zo lijkt weggelopen uit Los Angeles. Het is een verzorgd geluid met zowel invloeden uit de pop en rock en het is een geluid dat is voorzien van een soulimpuls.

Die soulimpuls komt terug in de stem van Diane Birch, die klinkt als haar grote voorbeelden van lang geleden. Laura Nyro en Carole King dragen het meest relevante vergelijkingsmateriaal aan, maar ook Rickie Lee Jones en Carly Simon kunnen zeker worden genoemd. Als ik luister naar Flying On Abraham van Diane Birch krijg ik zin om de klassiekers van de genoemde grootheden uit de kast te trekken, maar het deze week verschenen album van Diane Birch houdt de aandacht desondanks vrij makkelijk vast. Het geluid van de Amerikaanse muzikante herinnert niet alleen aan muziek uit vervlogen tijden, maar doet er ook niet voor onder.

Flying On Abraham klinkt zo Amerikaans en zo bekend dat ik een legendarische Amerikaanse producer verwachte, maar het album blijkt opgenomen in het Verenigd Koninkrijk en geproduceerd door de Brit Paul Stacey, die ik vooral associeer met Britpop. Paul Stacey haalde wel een flink aantal topmuzikanten naar de Britse studio en dat hoor je.

Flying On Abraham is voorzien van een prachtig geluid met regelmatig geweldig gitaarwerk. Het jaren 70 geluid klinkt op het eerste gehoor misschien erg verzorgd of zelfs glad, zeker wanneer de strijkers aanzwellen, maar als je eenmaal valt voor de charmes van Diane Birch klinkt het album steeds aangenamer en is er steeds meer moois te horen in de fraaie instrumentatie op en productie van het album.

Ook de stem van Diane Birch bevalt me overigens steeds beter, waardoor haar nieuwe album me steeds dierbaarder wordt. Het blijft best bijzonder dat ik haar vorige albums stuk voor stuk heb laten liggen, maar na de zeer goede ervaring met Flying On Abraham blijf ik deze talentvolle Amerikaanse muzikante zeker volgen. Erwin Zijleman