Etan Huijs - The Road and the Wilderness (2024)

Alvast weer prachtig artwork

Als fulltime muzikant had singer-songwriter Etan Huijs uit Venray het de afgelopen, financieel magere jaren niet gemakkelijk. Eigenlijk stond zijn hoofd nog niet naar het maken van een nieuw album. Ook waren er veranderingen binnen zijn band, zo besloot Jori van Gemert solo te gaan als Cloud Cukkoo. Echter de nieuwe songs bleven zich opdringen. Songs die een behoorlijk nieuw, regelmatig stevig terrein (lees meer elektrische gitaren) verkennen. Dus koos Etan naar eigen zeggen “voor de wildernis”, voor de onzekerheid. En startte hij vervolgens voor het opnemen van The Road and the Wilderness een succesvolle crowdfunding via voordekunst.

Het album werd andermaal, net als de succesvolle voorgangers The Secret Us en The Monochrome Veil, geproduceerd door BJ Baartmans en opgenomen in diens studio. De urgente voorganger The Monochrome Veil had als rode draad polarisatie, deze keer is dat volgens Etan ambitie in al zijn vormen. De stevige opener Ghost in the Machine maakt meteen duidelijk dat Etan nieuwe wegen is ingeslagen. Het gaat over A.I., een technologische ontwikkeling die steeds slimmer en menselijker wordt. Kan dat een probleem gaan worden? Etan zingt het lied vanuit het perspectief van A.I. : “There’s a revolution and it’s me in the middle”. Etan schreef het nummer op dobro, omdat hij een bluesy feel wilde creëren.

Het meest afwijkende liedje is het jazzy City of Sinners. Het fraaie, Chet Baker achtige trompetspel is van Nando van Westrienen. Het liedje werd overigens pas in de studio voltooid. Zoals altijd vertelt Etan interessante verhalen. Harlow’s Blues gaat volgens hem over een schrijfster van avonturenromans die voor de liefde verhuist van een bergdorpje naar de grote stad. Haar vriend/man beperkt haar echter steeds meer en isoleert haar zelfs. Als oudere vrouw verlaat ze hem en plant ze wraak middels een autobiografische roman.

Restless Bones is Etan’s versie van het "deal met de duivel" verhaal. Hij combineert het hier met de wens van de mens om steeds jong te blijven. De hoofdpersoon heeft eeuwige jeugd gekocht maar is in het liedje geestelijk en lichamelijk op. De prijs/winst van de duivel is dat hij de man in kwestie ziet lijden, en alles wat hij heeft ziet verliezen. Het is een allegorisch verhaal; we willen steeds meer, maar alles heeft een prijs. The Overachiever handelt over altijd het beste in alles willen zijn. Je wilt dat het gras bij jou het groenst is. Je wilt de mooiste partner, het beste werk, de slimste kinderen... Stel dat je dat ooit allemaal bereikt, heb je dan als "overachiever" nog een doel in je leven?

Muzikaal gezien schiet het alle kanten uit, van country, naar bluesrock, 70’s Westcoast pop, jazz, met daarnaast summiere uitstapjes naar diverse andere genres. De songs worden onder andere voorbeeldig ingekleurd door Alex Akela (viool) en Renée van Wijnhoven (cello) en uiteraard BJ Baartmans, die de nodige instrumenten ter hand nam en de nodige arrangementen verzorgde. De master werd gemaakt door Darius van Helfteren. Voor releaseshows zie hier. The Road and the Wilderness is een gedurfde en geslaagde stap van het inslaan van nieuwe wegen.

Bron : Music that needs attention - musicthatneedsattention.blogspot.com

Net bij de release party geweest. Weer een stap voorwaarts voor Etan.

Het Wall of Voodoo achtige Harlow’s Blues en Ghost In the Machine mijn favorieten.

Het album rockt meer dan voorgaande albums. Al heeft Etan met Midnight Ballet een topper van een ballad erbij.
Neil Young en Black Keys invloeden zijn ook hoorbaar op deze goeie plaat.

Store | Etan Huijs - etanhuijs.com

Normaal gesproken ben ik zeker van het promoten van locals en hun muziek, maar hier heb ik eigenlijk meteen al een soort weerstand tegen het stemgeluid. De klank is nogal vlak en weinig beklijvend. Ook van de Engelse uitspraak krijg ik een beetje jeuk. Als het om teksten gaat, en dat gaat het toch hier, dan wil je het Nederlands eigenlijk niet terughoren, tenminste ik niet. Verder klinkt het instrumentaal vooral niet heel bijzonder. Als je je in dit genre begeeft moet je toch van goede huize komen, want er valt ook heel veel goeds te ontdekken. Misschien moet ie het gewoon in zijn eigen dialect proberen, kans dat ik 'm dan meer geloof.

Nu letten we daar als Nederlanders natuurlijk enorm op en gaat het ons snel tegenstaan. Ik kan me voorstellen dat iemand die niet Nederlands is, dit meer zou kunnen waarderen over het algemeen. Wat voor mij eigenlijk meer een ding is, is het feit dat een Nederlandse artiest dit soort muziek maakt. Niks mis mee natuurlijk, maar voor mij werkt het persoonlijk niet. Ik geef dan toch de voorkeur aan authentieke muziek uit de cultuur waar het genre oorspronkelijk vandaan komt.

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Etan Huijs - The Road And The Wilderness - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Etan Huijs - The Road And The Wilderness
De Nederlandse muzikant Etan Huijs heeft inmiddels een prachtig stapeltje albums met Amerikaanse rootsmuziek op zijn naam staan en voegt met The Road And The Wilderness weer een geweldig album toe

Het valt als muzikant niet mee om het hoofd boven water te houden, zeker in een klein land als Nederland, maar de uit Venray afkomstige Etan Huijs slaagt hier inmiddels al een aantal jaren in. De Nederlandse muzikant maakt zijn albums met een bescheiden budget, maar ook The Road And The Wilderness klinkt weer fantastisch, wat ook de verdienste is van topproducer BJ Baartmans, die ook stevig bijdraagt aan de bijzonder mooie muziek op het album. The Road And The Wilderness klinkt bij vlagen lekker gruizig, maar ook voor een wonderschone ballad ben je bij Etan Huijs nog altijd aan het juiste adres. De voorgangers waren prachtig, maar ik vind dit nieuwe album weer net wat beter.

De Nederlandse muzikant Etan Huijs had opnieuw een crowdfunding campagne nodig om een nieuw album te kunnen maken. Het was voor de meeste muzikanten al geen vetpot, maar de coronapandemie heeft de portemonnee van de gemiddelde muzikant zeker geen goed gedaan en dat geldt ook voor die van Etan Huijs. Nu staat de muzikant uit Venray inmiddels al flink wat jaren garant voor kwaliteit, waardoor het voor mij geen verrassing was dat ook deze crowdfunding campagne weer tot een goed einde is gebracht.

Het levert deze week het album The Road And The Wilderness op, wat volgens mij het vierde album is van Etan Huijs, die ook nog een aantal prima EP’s en mini-albums maakte. Met The Monochrome Veil uit 2021 en het een jaar later verschenen mini-album Dreams In Multicolor schaarde de muzikant uit Venray zich wat mij betreft onder de smaakmakers binnen de Nederlandse rootsmuziek en dat is een positie die hij consolideert met The Road And The Wilderness.

Voor zijn nieuwe album vertrouwde Etan Huijs wederom op de kunsten van BJ Baartmans, die het album niet alleen prachtig produceerde, maar ook een heel arsenaal instrumenten uit de kast trok voor de muziek op het album. Ook voor zijn nieuwe album had Etan Huijs weer geen enorm budget tot zijn beschikking, maar dat is echt niet te horen op The Road And The Wilderness, dat geweldig klinkt.

Net als de vorige albums van Etan Huijs trekt ook het nieuwe album weer de aandacht met een mooi en veelzijdig geluid. BJ Baartmans kan uit de voeten op flink wat snareninstrumenten en toetsen, waarna strijkers en blazers tekenen voor bijzonder fraaie accenten. The Road And The Wilderness opent lekker stevig met flink wat gruizig en zompig gitaarwerk. Het is een geluid dat we nog niet vaak gehoord hebben van Etan Huijs, maar het smaakt absoluut naar meer. En dat meer krijgen we, want het album bevat meerdere stevigere songs.

De wat meer ingetogen songs klinken wat bekender in de oren, maar net als op zijn vorige albums slaagt de Nederlandse muzikant er in om een verrassend veelzijdig geluid te laten horen. Het is een geluid waarin invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek centraal staan. The Road And The Wilderness werd opgenomen in de studio van BJ Baartmans in Boxmeer, maar het album klinkt alsof het ergens in het zuiden van de Verenigde Staten is opgenomen, al verraadt de tongval van Ethan Huijs hier en daar subtiel zijn afkomst.

Over de zang van de muzikant uit Venray blijken de meningen wat verdeeld, maar ik vind de zang op het album echt prima, zeker in combinatie met de bijzonder mooie klanken, die zijn stem fraai ondersteunen album. Etan Huijs werkte in het verleden vaak samen met zangeres Jori van Gemert, die echt wordt gemist op The Road And The Wilderness, al vult zangeres Amber Kamminga het achtergelaten gat een enkele keer op zeer fraaie wijze.

Over de inkleuring van de songs op The Road And The Wilderness heb ik het al een paar keer gehad, maar ook de songs zelf zijn van het hoge niveau dat we inmiddels van Etan Huijs gewend zijn, maar dat zeker niet gewoon is in de Amerikaanse rootsmuziek die in Nederland wordt gemaakt.

Ook The Road And The Wilderness is weer een album waarmee Etan Huijs alle aandacht verdient, maar ik sluit niet uit dat de Nederlandse muzikant ook in de toekomst weer een crowdfunding campagne nodig heeft voor het maken van een volgend prachtalbum. The Road And The Wilderness laat horen waarom we ook die campagne weer moeten steunen. Erwin Zijleman