Deze verzamelaar zou in theorie minder interessant moeten zijn dan
de vorige, die de schetsen onthulde van wat het vierde Broadcast-album had moeten worden. Ik schreef erover dat ik huiverig was voor die release, omdat het vast enorm droevig zou maken dat we het eindresultaat nooit zouden kunnen horen. De spookachtige magie van Trish' opnamen overstemde echter elk gemis en Spell Blanket voelde al gauw als een volstrekt opzichzelfstaande planeet binnen het Broadcast-universum. Nu is daar dan Distant Call, dat demo's verzamelt uit de periode dat Broadcast nog platen uitbracht. Zoals gezegd, in theorie dus minder interessant, want grotendeels materiaal waarvan we maar al te goed weten hoe het eindresultaat geworden is. Toch blijkt Distant Call zeker geen onbeduidend aanhangsel te zijn, maar toch ook weer een stralend hemellichaampje. Deze demo's voelen namelijk zeker niet als schetsen of aanzetten, maar als absolute perfecties in een parallel universum waarin de elektronica nog moest worden uitgevonden en Trish een mythische folkartieste was. De non-chronologische volgorde werkt waanzinnig goed, zo is het heel sterk om met Tears In The Typing Pool te beginnen, aangezien dat nagenoeg identiek klinkt aan de album-versie en daarmee meteen duidelijk maakt wat een dunne lijn dat kan zijn. Beide postume releases, met zoveel zorg en liefde liefde door Trish' eeuwige muzikale partner James samengesteld, maken samen een oeuvre rond dat nooit zal worden afgesloten, omdat je er eindeloos in kan blijven duiken om muziek te ontdekken die steeds opnieuw volstrekt nieuw voelt en toch altijd bestaan moet hebben.