Mamaleek - Vida Blue (2024)

Alsof Tom Waits aan een stoel wordt vastgebonden, onder zn voeten gekieteld en een duel moet aangaan met zowel een dronken Constellation-postrock kwartet alswel de fusion van Mahavisna Orchestra. Zoiets?

Dit is voor mij de plaat van het jaar denk ik. Enorm groovy bijna wereldse muziek. Het gaat van trip hop tot black metal maar daartussen passeer je de meest smooth gespeelde jazz en blues passages. Ik was al fan van deze band maar deze plaat is eentje die blijft geven, er valt zo veel te ontdekken. Bereid je wel voor op de zang, ik ben er verlekkerd op, vind het super goed passen bij de muziek maar kliinkt inderaad als Tom Waits die benzine aan het gorgelen is ofzo.

Wat een apart album. Ik dacht zelf aan Tom Waits die een plaat opneemt met Ween. Geschift, maar niet ontoegankelijk, en vooral: heel erg goed.