Fat Dog - Woof. (2024)

Lijkt op Viagra Boys maar met een flinke lading synths er overheen wat resulteert in postpunk meets 90s rave. Singles zijn lekker, smaakt naar meer.

Gisteren live gezien en het was echt waanzinnig goed. Vanaf de eerste noot ging het los.

Eén van de hoogtepunten van Lowlands. X-Ray stampvol en dak ging eraf hoor. Erg benieuwd naar het hele album!

De luisteraar op een dwaalspoor brengen met een mix van hitsige Eurohouse, demonische soulpop, new wave trance, industrial noise en hier en daar de nodige Oosterse elementen, en dit alles in één nummer? De door Written in Music eerder geïnterviewde jonge hondenband Fat Dog krijgt het voor elkaar. Alsof je bij Vigilante getuige bent van een geheim Zweeds verbond, waar Viagra Boys de uitgerangeerde zanger van Army of Lovers uit de goot plukt en bij het gezelschap voegt, hem een handvol aan pillen toestopt en vraagt of hij een door Trent Reznor van Nine Inch Nails geproduceerd gangsterrap nummer wil inzingen. Alleen komen Joe Love en zijn kameraden gewoon uit Zuid Londen, al hebben ze wel verschillende keren voor Viagra Boys geopend.

De gekte startte, hoe toepasselijk ook, ergens in de waanzin van corona toen men strooide met complottheorieën om verwarring te veroorzaken en vervolgens die verwarring in een nieuw soort van denkwijze omzette. Woof is kitsch, fout, provocerend, geniaal, flauw, achterhaald, vooruitstrevend, vreemd, maar wel heel erg lekker. Juist het hokjes denken wordt hier flink met een korrel zout genomen. Een rebelse antireactie met een hoog schlager kermis kroegentocht gehalte. The Tubes noemden het ooit ergens in 1975, ja echt, al voor de punk revival, White Punks On Dope, en dat gevoel roept Fat Dog ergens ook wel op. Compromisloos, tegendraads eigenwijs.

Het begon allemaal een jaar geleden met het nerveuze zeven minuten durende King of the Slugs. Feestende Old school gothic wave met oppeppende beats. Theatraal uitpakkend en die randverschijnselen met de nodige tierelantijntjes versierend. Fat Dog bevond zich op verboden gebied toen ze daar vervolgens traditionele Russische hoempa volksdeuntjes met gabber ska inmengden. Ze zetten zich in ieder geval op indrukwekkende wijze op de kaart en het leverde genoeg geroezemoes en mond tot mond reclame in het rockklimaat op. Voeg daarbij de spraakmakende intensieve wilde liveshows toe waar de massa in een kolkende menigte verandert en de hype was geboren.

De brutale All the Same Electric Body Music volgde in de winter rond de jaarwisseling. We waanden ons letterlijk in 1989, waar de Britpop opgedroogd op een doorstart wachtte en ze in eerste instantie door het Amerikaanse gitaargeweld overrompeld werd. De verrassing zat hem in het met new age kinderkoor opgestuwde I Am the King dat zich naar een overweldigende climax toewerkte. De overwinnaarskracht van een drugsroes, het strijdlied der hooligans die ook dat saamhorigheidsbesef uitstralen.

Mijn schoonzus zou het geinige muziek noemen, en dan weet je al dat het op muzikaal vlak niet veel voorstelt. Geinig is tegenwoordig gelijk aan niet zo bijzonder, grappig en leuk. Leuk is net zo’n jeukend begrip. Van Fat Dog krijg je jeukende allergische vlekken, en dan is het stiekem erg fijn om onbeschaamd aan die korsten te krabben, gewoon omdat het zo prettig aanvoelt. In het land dat ons ooit de Spitting Image, The Young Ones en Monty Python satire schonk, is er ook plek voor Fat Dog. Wither jat schaamteloos de Breakthru baslijnen van Queen, Freddie Mercury zou hier de humor wel van inzien. Door de Brexit leven we in een Spinal Tap circus, waar we telkens in dezelfde valkuil duikelen. We dissen het rechtssysteem en verlaten als tevreden verliezer de arena.

Het serieuze Running en het zelfdestructieve Closer to God voeden zich beide met haakse freejazz en opera uitbarstingen. Maatschappelijke onvrede, en vooral met heel veel angst. Deze tracks misstaan tekstueel niet tussen het recente Fontaines D.C. en Idles werk. Clowns laat zich publiekelijk door de vocoder aanranden, en het wordt allemaal geaccepteerd. Zo laag zijn we ondertussen weggezakt, zo laag zelfs dat de piano er een lachwekkend boyband ballad einde aanbreit. And So It Came to Pass, de nare droom komt tot een einde. De mensheid sterft, maar de trouwe overvoede viervoeter blijft ons vrolijk toelachen. Woof is meer dan een geinige plaat.

Fat Dog - Woof | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com

Als ik het allemaal zo hoor lijkt het eerder op Electronic/Rock dan Punk/Rock. Ik hoor net als m’n bovenbuurman ook vooral een mix van dance met rock. Het is sowieso in deze tijd een prestatie om je te kunnen onderscheiden van andere bands en een eigen genre te creeeren. Fat Dog is het toch aardig gelukt. Het lijkt ook een beetje op een ander nieuw bandje, The Dare. Al leunen zij meer op de Dance kant maar met dezelfde soort gekte.

Gezien in een kelderzaaltje op Vicefest vorig jaar, band paste nauwelijks op podium en zweet gutste van plafond. Ondanks dat Fat Dog toentertijd nog niet eens op Spotify aanwezig was, wisten ze het publiek enorm op te zwepen. In november hopelijk net zo memorabel in wat grotere venues.

Woof. Dit is vet hoor.

BRCST festival, zondag 9 april 00:00 stipt, Ancienne Belqique te Brussel. De allerlaatste act van het indoor festival. Merendeel van het publiek al naar huis om op de maandagochtend fit op werk te verschijnen.
Het boekje laat weten: "Fat Dog laat je best uit in de post-punk scene met een publiek dat houdt van pit. Deze Londense band – hoewel inmiddels getekend door een indie met grote staat van dienst - bracht bewust nog geen muziek uit. Hun live-opnames bewijzen wel meteen dat ze terecht als de nieuwe Black Midi, Black Country New Road of Squid worden getipt. De live reviews liegen er dan ook niet om: ‘Ecstasy Beyond All Bounds’ of ‘Raw, chaotic and compelling’. Fat Dog krijgt bewust de laatste slot – zoals Duma die kreeg afgelopen jaar - op het BRDCST-festival. Dat heet: going out with a bang!'

Mijn interesse (en die van niels94) was gewekt. Het zooitje ongeregeld betreedt het podium. Nog niet eens halverwege het eerste nummer springt de zanger al het publiek in. Daar was het publiek eigenlijk nog niet helemaal klaar voor. Verstoppen is moeilijk in een halflege zaal. De intimiterende blikken van de zanger probeer je te vermijden. Dan maar naar het podium kijken. Daar zie je de gitarist aankloten met de band van zijn gitaar. Die is namelijk afgebroken. De rest van de bandleden helpen niet, maar lachen hem enkel uit. Enige optie is het hele concert dan maar zittend te doen met het zweet op het hoofd van het vasthouden van de zware gitaar. Kijk je naar de linkerkant van het podium zie je het contrast van enerzijds een monsterlijke vent met een hondenmasker op. Als die maar niet het publiek inspringt.... Naast hem zie je dan weer een jochie van hoogstens 15 jaar oud de longen uit zijn lijf blazen op de saxofoon. Langzaamaan ondooit het publiek door de opzwepende ritmes, de zaal wordt nog wat voller en tijdens de laatste nummers wordt de tent afgebroken door band en publiek. Memorabel concert.

Knap dat ze die live energie ook weten te vatten op dit album!

Toen ik hier voor het eerst iets hoorde, dacht ik aan Klaxons. Niet vergezocht, gezien de rave-elementen, me dunkt.

Knalt uit de speakers hier

Heel veel nieuws heeft het album niet te bieden aangezien vijf nummers al waren uitgegeven. Van de vier nieuwe nummers zijn er ook nog eens twee die eerder interludes zijn (Clowns & And So It Came to Pass). Dan blijven alleen de eerste twee nummers als echt nieuwe nummers over. Maar die sluiten dan wel gelijk aan bij het hoge niveau van de andere nummers, al blijft King of the Slugs de gigant hier. Tja, hoe moet je dit omschrijven? Rave post-punk met klezmer invloeden ofzo? Hoe dan ook, het knalt uit de speakers zoals Bert hierboven al zegt. Vooral niet al te serieus nemen, dat doet de band het ook niet volgens mij.

M’n rockende post-punkvriendjes vinden dit prachtig. Willen zelfs graag dat ik meega naar VERA. Ik denk dat ik een rondje oversla. Het lijkt me niet dat ik dit op hoog volume een avond lang kan waarderen

Beetje verslavend dit. Klinkt als Dr. Alban meets Prodigy meets Alec Empire meets Idles . Clowns is mooi

Doet me herinneren aan Klaxons en Test Iciles, inclusief dezelfde poeha die er toen om die bands heen was. Geen aanbeveling, achteraf hebben die geen deuk in een pakje boter geslagen. Hier hetzelfde veel geschreeuw/weinig wol gehalte. Hoewel, ik had juist meer geschreeuw gewild, het klinkt nog veel te netjes.

Dankzij o.a. deric raven zijn 'Written in music' site, zag ik deze bandnaam en geniale albumtitel. Dat was op zich al een reden om te gaan luisteren. Toen ik las dat ze zo ongeveer alle genres en referenties in de blender gooien en er een stevige brij van maken moest ik het zéker even horen. En ja, het is heel leuk!

CD 'tje net binnen (lekker oldschool) en ga de komende dagen meer luisteren, ik zet vast in op 4 sterren.

Lekker hoor, woef woef!!!

Een paar weken verder moet ik toch constateren dat dit plaatje toch niet helemaal m'n verwachtingen waarmaakt. De opbouw naar een uitbarsting is in veel nrs hetzelfde en alhoewel dat geregeld echt wel werkt, is er te weinig body in het geheel om het totaal echt langdurig te willen beluisteren. Lekkere hap voor tussendoor maar geen volwaardige maaltijd zeg maar. Halfje er af.

Vind het een heel leuk album en zit te azen via ticketswap op kaartjes voor de uitverkochte VERA-show, kwam te laat achter de kwaliteit van deze band, stom. Maar goed, ik ga een biertje drinken in de kanarie en check ondertussen de app, wie weet kom ik er nog in!

Het album is minimaal een 3,5 maar dat kan nog omhoog. Autotune strontvervelend op track clowns half punt aftrek sowieso voor dat, stem is tof genoeg en songs worden 'priester-stijl' gebracht. Ik hou er van.

'King of Slugs' is natuurlijk een banger waarvan je helemaal scheel wordt, echt een monumentje dat lang blijft staan nog.

Op zich weinig mis met dit album. Leuke en opzwepende nummers. Helaas valt op dat zowat elk nummer dezelfde opbouw heeft, zoals hierboven al vermeld. Daarnaast is Clowns nogal flets. Dit zorgt voorlopig voor een magere 3 sterren.

Ik hoor overigens best wat Black Country, New Road in. Doet me geregeld denken aan hun debuutplaat.

Meteen maar een half er bij gedaan. Zie nu dat het een debuutalbum is ook nog, dat belooft wellicht veel goeds vd toekomst.ik hoor er wel wat Prodigy-anger in terug zonder dat het nep klinkt zelfs.

In running gebruiken ze trouwens heel creatief een accootd vanuit UNKLES looking for the rain, mijns inziens dan..

Kan er niks aan doen. Als ik m’n vriendjes weer zo positief hoor moet ik steeds aan Hein de Kort denken:

“ik vond ze al goed toen ze nog slecht waren”

Kan je één van die vriendjes niet dusdanig indoctrineren dat er een VERA-kaartje mijn kant op kan?