In zijn andere albums lijkt Ayler de vrijheid binnen de jazz gevonden te hebben, maar New Grass kent een ander soort vrijheid. Het is inderdaad eerder een cross-over met soul en funk, met een Ayler die volgens mij lekker aan de stimulerende middelen heeft gezeten, maar die op de een of andere manier ook volkomen op zijn gemak lijkt.
Zijn zang is sowieso - meer nog dan zijn saxofoonspel - de ultieme zelfexpressie: het gaat er niet om of je er goed in bent, maar of je er zelf lol aan beleeft. Natuurlijk had hij de zang prima aan de zeer competente zangeressen over kunnen laten, maar waarom zou hij, het is toch zijn plaat? Dus krijgen we zijn weinig toonvaste zang. Het is even wennen, maar ik kan de schoonheid er wel van inzien.
Verder vind ik New Grass in zijn composities eigenlijk niet veel onder doen voor zijn eerdere werk, Spiritual Unity uitgezonderd. Fijne plaat derhalve!