menu

The Mountain Goats - We Shall All Be Healed (2004)

mijn stem
3,72 (40)
40 stemmen

Verenigde Staten
Rock
Label: 4AD

  1. Slow West Vultures (2:42)
  2. Palcorder Yajna (4:09)
  3. Linda Blair Was Born Innocent (2:46)
  4. Letter from Belgium (3:12)
  5. The Young Thousands (4:35)
  6. Your Belgian Things (3:49)
  7. Mole (4:33)
  8. Home Again Garden Grove (3:15)
  9. All Up the Seething Coast (3:45)
  10. Quito (2:04)
  11. Cotton (3:26)
  12. Against Pollution (3:43)
  13. Pigs That Ran Straightaway into the Water, Triumph Of (2:53)
totale tijdsduur: 44:52
zoeken in:
avatar van Sander B.
Erg goed album van The Mountain Goats. Echt pure muziek, acoustische gitaar en een ontzettend goede stem, een stem die je raakt. Mij wel in ieder geval.

Eerder werk ken ik niet van ze maar dat schijnt ook wel de moeite waard te zijn.

avatar van Yak
4,0
Yak
Sander B. schreef:

Eerder werk ken ik niet van ze maar dat schijnt ook wel de moeite waard te zijn.


Zeer zeker, en ook de keren dat ik de 'band' (eigenlijk is John Darnielle de enige vaste Mountain Goat) live zag, waren ze grandioos.

avatar van Sandokan-veld
4,0
'We are what we are/ get in the goddamn car...'

Een paar maanden geleden zat ik te kijken naar het eerste seizoen van de aardige tv-serie Weeds. Op een bepaald moment, terwijl de levens van de fictieve karakters in de show steeds meer in de knoop kwamen, zoals dat hoort bij tv-drama, was er op de achtergrond een nummer te horen dat op mij nogal indruk maakte. Ik vond het een grappig liedje, op een jaren negentig slacker/ freakey americana-manier. Rauwe akoestische gitaren, met een nasale stem die een absurde tekst zong:

'This song is for the rats/ who hurled themselves in to the ocean/ when they saw that the explosives in the cargo hold/ were just about to blow'

Google is je vriendje, en dus had ik al snel artiest en titel achterhaald: Het was 'Cotton' van de Mountain Goats. Een bandnaam die ik eerder had horen vallen, maar daar bleef het ook wel bij. Ik was genoeg onder de indruk om We Shall All Be Healed te luisteren, en Cotton bleek ook zonder tv-beelden goed overeind te blijven. Alleen, zo bleek: er was niets grappigs aan.

'This song is for the people/ who tell their families that they're sorry/ for things they can't and won't feel sorry for.'

Wikipedia is je vriendje, en dus kon ik snel meer te weten komen over de achtergrond van deze plaat. Blijkbaar is het, en ik parafraseer, een semi-fictief verslag van de tijd die John Darnielle doorbracht in Californië en Portland als amfetamine-verslaafde, met liedjes die zijn gebaseerd op mensen die hij toen kende, en die nu grotendeels in de gevangenis zitten, of dood zijn.
In deze context is Cotton een afsluiting, het geluid van iemand die met evenveel melancholie als walging het boek dichtslaat van de meest pijnlijke periode uit zijn leven.

'I saw you waiting by the roadside/ You didn't know that I was watching.../ now you know.../ Let it all go, let 'em all go...'

De plaat blijft een soort droge humor hebben, maar het is de humor van iemand die worstelt met het verleden zonder hoop dat hij het kan veranderen. Een man die toekeek hoe zijn vrienden op de intensive care belandden ('Mole') of hoe hun huizen werden leeggehaald door mensen met gasmaskers ('Your Belgian Things'). Hij kijkt op zichzelf terug en ziet dat:

'...nothing you can say or do will stop me/ And a thousand dead friends can't stop me...'

Rauwe, naargeestige plaat. Intens. Akelig ook, vaak. Een exorcisme, misschien, of bekentenisliteratuur. Kale arrangementen. A-metrische teksten.

Darnielle is een soort folkzanger van de niet al te technische school, enigszins vergelijkbaar met Neutral Milk Hotel, al mist hij de gave van die laatste act om liedjes te schrijven die al direct memorabel zijn. Liedjes als 'Palcorder Yajna', 'Linda Blair is Innocent' en natuurlijk 'Cotton' zijn op zich prima, maar over de volle drie kwartier gaat de eenvormigheid, het gebrek aan variatie, een tikkeltje tegenstaan. We Shall Al Be Healed moet het vooral hebben van de teksten, de sfeer en de verstikkende intensiteit.

Een oprecht verslag van iemand die weet hoe het is om te zinken tot de bodem, en terugkomt met een voorschotje op de Apocalyps.

'When the last days come/ we shall see visions/ more vivid than sunsets/ brighter than stars/ We will recognize each other /and see ourselves for the first time...
The way we really are'

Met enig voorbehoud, een indrukwekkende plaat.

avatar van popstranger
5,0
Dit was mijn eerste Mountain Goats plaat maar hij bleef na een luisterbeurt wat liggen wegens veel andere cd's op de stapel. Na een tijdje terug opgepikt en stilaan grijs gedraaid. Slow West Vultures met de zin "we are what we are, get in the goddamn car" die ik steevast meekweel, de rauwheid van Home Again Garden Grove, het voorzichtige de kop naar buiten stekende Mole en het iets stevigere Palmcorder Yajna allemaal songs die alleen maar in de verf zetten dat dit een mooie plaat is.

avatar van Tonio
4,0
Omdat dit album een beetje ingeklemd zat tussen een aantal van de beste geiten-albums (Tallahassee, The Sunset Tree & Get Lonely) en ik hem destijds iets minder vond, draaide ik deze eigenlijk zelden. Daarom maar weer eens opgezet.

En nog altijd vind ik hetzelfde: niet dat het slecht is, zeker niet. Het is een fijn album, maar toch nog altijd iets minder dan de hierboven genoemde.

Gast
geplaatst: vandaag om 09:45 uur

geplaatst: vandaag om 09:45 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.