Lambrini Girls - Who Let the Dogs Out (2025)

Het begint een beetje een traditie te worden, een band uit de postpunk/punk golf die in de eerste week van het nieuwe jaar hun debuut/album uitbrengen. Het grote voordeel is dat je beter opvalt, en met een beetje mazzel houd je de buzz de rest van het jaar vast zoals Sprints vorig jaar goed wist te doen.

Dan Lambrini Girls zelf, die zijn boos. Zo'n beetje alle sociale problemen van de huidige tijd worden hier al schreeuwend benoemd. Muzikaal doet het denken aan de punk attitude van bijvoorbeeld Amyl and the Sniffers of IDLES. Geen moeilijk doenerij, maar er met de volle beuk invliegen. En dat werkt ook hier gewoon weer goed en gelukkig zitten er ook gewoon goede liedjes tussen. Toch bekruipt me zo af en toe het gevoel dat ze nog iets te weinig eigen smoel hebben en de thema's van de nummers soms een beetje afgezaagd voelen. Ik ben wel benieuwd welke kant Lambrini Girls op gaan bewegen na dit debuut, want nog 2 of 3 van zulke albums en mensen zijn je al snel moe.

Lekker rauwe ‘cunty’ plaat.

Is dit goed of alleen maar provocatief? Ik ben er nog niet uit.

Love knalt lekker zeg. Toevallig enige nummer zonder politieke/maatschappelijke lading?

Ben hier niet overdreven enthousiast over (dat komt vooral door de matige vocalen, de teksten heb ik geen probleem mee) Maar Love knalt er behoorlijk goed in inderdaad.

Elke keer roep ik het weer: dit soort bandjes heb ik onderhand wel gezien en gehoord. Vond ik leuk toen ik een twintiger was.
Beetje boos doen, beetje schreeuwen, lekker herrie maken. En vervolgens trap ik er toch weer in als oude vijftiger en beluister ik het.

Vorig jaar deed SPRINTS het goed bij mij en Amyl and the Sniffers na meerdere draaibeurten ook. Gaat dat nu weer gebeuren? Geen idee. Mevrouw schreeuwt graag en dat hoort hier dan ook wel bij, maar erg pakkend vind ik het dan nog niet. 'Mag die takkeherrie af' is het motto van mijn partner.

Ach, dat snap ik wel. Kijken hoe dat na meerdere draaibeurten gaat uitpakken: roemloos ten onder of toch de Amyl route en er maar op terug blijven komen.

Rage Against the Man-chine

Binnenkort deze ook even checken. Maar komt deze in de buurt van Amyl and the sniffers of is dit een iets andere aanpak?

Ik hoor het graag van jou binnenkort

Ik moet (ook) wel aan Amyl and the Sniffers denken, IDLES is een andere naam die me te binnen schiet.

Teksten met een scherp, humoristisch randje die ten dele maatschappelijke euvels aankaarten. Gewoon een kort, tof plaatje. De dames gaan er met de boots vooruit in, niet te moeilijk doen en dan pakt dit best goed uit. En indien het nog niet duidelijk was dat je dit vooral niet al te serieus hoeft te nemen, is de slotsong er nog om dat verre van subtiel te onderstrepen..

3,5 sterren

Qua stijl doet het inderdaad denken aan amyl and the sniffers, dit soort bands lijken nu in te zijn. En dat vind ik helemaal niet erg!
Fris bandje en grappige teksten die waarheden bevatten. Ik moest erg lachen om company culture.
Voor nu een 3,5*

Rage Against The Man-Scene

Jij wint

Het Patriarchaat alhier reageert goed op dit album. Zouden de dames dat wel zo fijn vinden..

Twee jaar geleden op Grauzone festival gezien (per toeval) en later nog een keer op Best Kept Secret. Behoorlijk weggeblazen door de levendige performance van deze dames.

Ah, hebben ze Courney Love gekloond? Ik wordt hier een beetje cynisch van en zet vanavond een plaatje van Nilüfer Yanya op.

Daar kan dat meiske ook niets aan doen

Wordt wel vrolijk van dit plaatje.
Inmiddels al 4 keer live gezien, en dat is altijd hetzelfde.
Maar op de plaat ligt het accent op het luisteren, en dat is fijner als zoeken waar de zangeres gebleven is.