Ethel Cain - Perverts (2025)

Gaaf om te zien dat ze op dit project gaat voor wat langere tracks, ik verwacht wat meer slowcore hierbij. Ook heeft Hayden gezegd dat dit project los staat van het verhaal van Ethel Cain, dus wat er precies te verwachten is blijft nog spannend!

Een EP van krap anderhalf uur...?

Tja...
Was groot fan van haar vorige album, maar kan hier weinig mee.
Ik snap welke kant zij op wil en wat ze probeert neer te zetten. Maar het klinkt zo op het eerste gehoor als een hoop interessantdoenerij, van hé hoor mij even creatief doen, en komt nergens echt goed uit de verf

Als je zo trekt en sleurt aan dreampop krijg je dus ambient/drone. Dronepop iemand?

Voor mij is de balans op deze EP toch te ver doorgeslagen, maar het is onmiskenbaar weer kwaliteit. De weinige stukjes pop met het mooie stemgeluid zijn weer genieten. Ik blijf het zeker volgen, Hier komen sowieso nog heel mooie dingen van.

Ethel Cain goes Swans.

Punish is dus geen goede weerspiegeling van deze EP? Mooie single namelijk!

Ja en nee

Er hangt een spookachtig mooi gevoel over de hele plaat, en dat komt zeker ook in de single naar voren. Dat is trouwens ook het geval bij het mooi opgebouwde Vacillator, ik denk dat ik deze nog mooier vind dan die eerste single. En daarmee hebben we het meest 'toegankelijke' wel gehad.
Alle overige nummers in het eerste deel en midden zijn veel meer drone. Naar het einde toe wordt het allemaal weer wat beter te doen met Etienne, Thatorchia (wat een opbouw) en dan finaal Amber Waves (momenteel de favoriet hier, wat een afsluiter!). Misschien is die laatste wel een goede keuze als representatief nummer voor de plaat?

Ik kan hier onmogelijk na 1 luisterbeurt zoiets banaals als een cijfertje aan hangen.

Ik moet dit even laten bezinken, of liever gezegd ik moet even wachten tot ik weer boven kom dobberen. Want gezonken ben ik gedurende deze anderhalf uur.

Hier hetzelfde, toch wel een ervaring deze eerste luisterbeurt. Had op een ander soort album gehoopt, denk of dacht ik, maar vind dit ook wel een logische, stoere en mooie stap. Intrigerend.

Na haar voorgaande platen, is dit voor mij toch een teleurstelling. Ik denk dat ik het bij één luisterbeurt zal laten. Enkel Punish zal ik nog af en toe eens opzetten.

Is Houseofpsychoticwomn niet een al wat ouder nummer?

Ja ze heeft bakkenvol onuitgebracht materiaal. Veel ervan zweeft rond op Soundcloud (en is ontzettend goed).

Hier heb ik heel erg veel zin in. Zal de komende tijd eens goed gaan zitten voor deze nieuwe Ethel Cain.

Als je dit draait op een famileverjaardag weet je zeker dat er niemand blijft hangen. Degene die wel blijven hangen: respect. Fijne mega-duistere plaat wel.

De vergelijkingen zijn niet van de lucht, wat wel te begrijpen is met zo'n . Zelf moest ik heel erg aan Grouper denken, wat heel positief is. In ieder geval heeft Cain massa's talent

Wat een intrigerende plaat zeg. Heerlijk ongrijpbaar. Dat van die doorgeslagen balans was duidelijk ook veel te voorbarig, het zit zo goed in elkaar. Halfje erbij dus, en ik denk nu al de verrassing van 2025.

Bijzondere plaat ja, maar hij had van mij wel een half uurtje korter mogen duren

Een plaat als een koortsdroom. Zo één waarbij je soms zwetend wakker schrikt en je niet meer beseft waar en wie je bent. Om vervolgens weer in een grijze massa weg te zakken.

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Review: Ethel Cain - Perverts - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Review: Ethel Cain - Perverts
Na een van de mooiste albums van 2022 is het deze week verschenen nieuwe album van Ethel Cain behoorlijk zware kost, met hier en daar een song die niet had misstaan op het vorige album van de Amerikaanse muzikante

Ik dacht in 2022 een behoorlijk obscuur album te pakken te hebben, maar Preacher’s Daughter van Ethel Cain bleek een album dat in brede kring de aandacht wist te trekken. Het was voor mij een van de allermooiste albums van het betreffende jaar, waardoor ik met hooggespannen verwachtingen uitkeek naar het nieuwe album. Dat album verscheen helemaal aan het begin van het nieuwe jaar en het is een behoorlijk lastig album geworden. Het is een album dat vooral voortkabbelt met ambient klanken en duistere geluiden en maar een enkele keer wordt onderbroken door het soort song dat we kennen van Ethel Cain. Die spaarzame hoogtepunten maken Perverts toch interessant, maar ik had er persoonlijk meer van verwacht.

Ethel Cain maakte met Preacher’s Daughter een van de mooiste of misschien zelfs wel het allermooiste album van 2022. Preacher’s Daughter was een aardedonker en bij vlagen loodzwaar album, maar met een song als American Teenager liet de in Tallahassee, Florida, geboren muzikante horen dat ze ook opvallend toegankelijke popsongs kon schrijven.

Ethel Cain trok met Preacher’s Daughter verrassend veel aandacht, waardoor haar concert in Paradiso vorig jaar in een vloek en een zucht was uitverkocht. Met Perverts brengt de Amerikaanse muzikante, die de afgelopen jaren in Indiana, Alabama en Pennsylvania woonde, een nieuw album uit en dat is op zijn zachtst gezegd even slikken.

Na de donkere maar ook wonderschone songs van Preacher’s Daughter zijn de songs op het nieuwe album van Ethel Cain vooral zware kost. Perverts opent direct zwaar met de twaalf minuten durende titeltrack, die begint met was vervormde a capella zang, vervolgens lange tijd alleen ruis en wat achtergrondgeluiden laat horen, waarna er nog wat duistere klanken volgen.

Het heeft de donkere sfeer van Preacher’s Daughter of zelfs wat de unheimische sfeer van de muziek van Grouper, maar ik zou liegen als ik zou zeggen dat de openingstrack van het nieuwe album van Ethel Cain me aanspreekt. Naarmate de track vordert gaan de klanken wat meer de kant van muziek op, maar in de eerste twaalf minuten van Perverts gebeurt er wat mij betreft te weinig.

Het album vervolgt met Punish, dat niet had misstaan op Preacher’s Daughter en dat sobere pianoakkoorden combineert met duistere achtergrondgeluiden en de prachtige stem van Ethel Cain. Punish creëert de unieke sfeer die ook het vorige album van de Amerikaanse muzikante kenmerkte en is absoluut een kandidaat voor de mooiste en zeker de meest indringende song van 2025, al is het jaar nog pril natuurlijk. De ingetogen klanken worden kort ruw verstoort door hoge gitaarmuren wat het unieke karakter van de muziek van Ethel Cain versterkt.

Na Punish hoopte ik op meer van dit soort tracks, maar het album keert na de prachtige opleving terug naar het geluid van de openingstrack met ambient achtige klanken, dreigende en vaak beangstigende achtergrondgeluiden en geen duidelijke rol voor de zang van Ethel Cain.

Die zang is wel weer te horen in de vierde track, die uiterst spaarzaam is ingekleurd, maar wel weer de magie van Punish laat horen. Het is Ethel Cain zoals ik haar het liefst hoor, maar in track vijf moeten we het weer doen met unheimische klanken met een zeer bescheiden rol voor de stem van Ethel Cain. Er zit wel meer muziek in dan in de openingstrack, maar het is wederom muziek waar je een beetje bang van wordt.

Het gaat ook op voor de drie tracks die volgen, waarna het album mooi afsluit met het zeer stemmige Amber Waves, dat weer meer in de lijn ligt van de songs op Preacher’s Daughter, al is ruim 11 minuten wel een lange zit.

Het zorgt er voor dat Perverts een heel lastig album is geworden. Perverts is drie tracks prachtig, een aantal tracks intrigerend, maar een groot deel van de anderhalf uur (!) die het album duurt kan ik er weinig mee en veel te weinig om het net zo’n meesterwerk te vinden als Preacher’s Daughter.

Natuurlijk siert het Ethel Cain dat ze de muziek maakt die ze zelf wil maken en zich niet laat leiden door commerciële belangen, maar zelf had ik geen enkele moeite gehad met Preacher’s Daughter II. Dat is Perverts zeker niet geworden. Ik hou het voorlopig op de tracks die me wel bevallen. Erwin Zijleman

Een plaat die nogal aan mij trekt. Luistert heerlijk door maar blijft nog niet echt hangen. Door het avant-gardistische doel blijft het voorlopig heel interessant.

Ik houd van de liedjes. Dat zijn er 2. De minimalistische donkere instrumentalisme kan ik niet zoveel mee.

Wat een verstilde pracht, of niet dan Gretz?

Ik moet nog luisteren gap

Ideale soundtrack om te ontwaken uit je winterslaap, deze.

Nóg meer respect voor Hayden na deze release. Na het lange wachten en een soms bizarre fandom, dan toch zo'n eigenzinnige EP uitbrengen. En wat voor eentje! Heerlijke slowcore, somber, gelaagd en moeilijk.
Voor de liefhebbers die misschien wat meer 'lied' willen: Deze cover van American Football is een mooie combinatie van haar eerder werk en het werk van Perverts.