De vuurdoop van Robert Palmer in wat destijds een curieuze situatie vormde. Dit plaatje was al opgenomen met zanger Jess Roden in de gelederen. Roden vertrok echter en Palmer werd gevraagd om dit plaatje in te zingen. De versie die in de Verenigde Staten werd uitgebracht bevat de vocalen van Roden en de Britse persing werd uitgebracht met Palmer op zang. Beiden zijn trouwens uitstekende zangers, hoewel Palmer wat soul voller klinkt. De band is trouwens opgericht door de naamgever, Alan Bown, een trompettist en inmiddels overleden. De muziek vormt een combinatie van verschillende stijlen en is ook typisch een product van eind jaren 60; veel psychedelische elementen, folky invloeden, Rhythm & blues, rock, jazz en de soulvolle vocalen van Palmer. Het is een wat wisselvallig plaatje geworden. Door de vele genres in een grote blender te gooien wordt er weliswaar een interessante mix gebrouwen maar het is ook wat richtingloos en onsamenhangend. Desalniettemin zijn nummers als Elope, Perfect Day en het jazzy Friends in St. Louis prima songs en hoor je de potentie van de band. Door de vele bezettingswisselingen heeft het aan continuïteit ontbroken en dat maakt dat The Alan Bown nooit is doorgebroken. Voor Robert Palmer was het de opmaak voor meer.