Van Morrison - Remembering Now (2025)

De beelden in de clip kwamen me zo bekend voor. De beschrijving erbij geeft het antwoord: Belfast uit 2021. Bleek een mooie film.

De film Belfast weer eens bekeken. Prachtige film, met heel veel songs van Van Morrison. En ook nog uit alle periodes van zijn imposante catalogus.

Ben erg benieuwd naar dit album.

Ben niet zo'n fan van de huidige trend om de maanden voor het verschijnen van het hele album steeds een paar nummers vrij te geven.

Maar in het geval van Van kon ik het toch niet laten. En na het fraaie Down to Joy is nu Cutting Corners te horen. Ook helemaal niet verkeerd.

Mijn verwachtingen zijn daarom best hoog. En dan doel ik niet op het niveau van de meesterwerken uit de jaren zeventig of tachtig. Maar met een niveau van - pakembeet - Keep me Singing of Three Chords & the Truth zou ik heel blij worden ...

Remembering Now is een prima album geworden. Maar twee tracks te lang. Komt dichter in de buurt bij Three Cords dan Keep Me Singing, dat iets jazzy-er is.

En lekker veel Hammond orgel op Remembering Now!

Recensie | Van Morrison - Remembering Now | Nieuweplaat.nl

Ook op bijna 80-jarige leeftijd weet Van Morrison niet van ophouden en schudt hij – voor het gehoor – met speels gemak zijn twintigste album deze eeuw (en zijn zevenenveertigste in totaal) uit zijn Noord-Ierse mouwen. Maar schijn bedriegt, want Remembering Now is vele opzichten een sterke plaat geworden. Misschien wel zijn beste sinds Days Like This uit 1995.

Remembering Now luistert als een innerlijke pelgrimage; een reis langs herinneringen, inzichten en momenten van verbinding die Van the Man gemaakt hebben tot wie hij vandaag de dag is. Dat Morrison hierin aanstekelijk plezier vindt is overduidelijk bij het horen van openingstrack Down To Joy. Dit lied is ook de openingstrack van de bekroonde film Belfast, tevens de geboortegrond van Morrison. Met Down To Joy verdiende Morrison zijn allereerste Oscarnominatie voor Beste Originele Lied (Billie Eilish ging er uiteindelijk met de prijs vandoor).

In 2005 won Jamie Foxx wél een Oscar voor zijn vertolking van Ray Charles in de film Ray. Over die Ray heeft Van Morrison het in het tweede lied If It Wasn’t For Ray; een ode aan de man die kort voor de première op 73-jarige leeftijd overleed. ‘If it wasn’t for Ray, wouldn’t be where I am today/If it wasn’t for Ray, singing Tell Me What’d I Say.’ Deze zin uit de songtekst lijkt misschien simplistisch gerijm, maar er gaat veel meer achter schuil. Bijvoorbeeld de verwijzing naar een van de hits van Charles What’d I Say, Pt. 1 & 2 uit 1959. Deze eerste twee tracks zijn een opmaat voor meer moois, zoals Once In A Lifetime Feeling: liefdesliedjes waar Morrison al decennialang patent op heeft. Soul met een vleugje folk en voorzien van een smaakvol Hammond-sausje, bespeeld door Richard Dunn. Als je bijna tachtig bent en nog kunt ontroeren met beeldzinnen als ‘Holding hands while walking in the sand/Sharing kisses at the ice cream stand’ dan ben je een hele grote. In het lied Stomping Ground fungeert Morrison als tourgids door de wijken van Belfast waar zijn jeugd zich afspeelde. Een reis waarbij hij met zachte ogen en open hart terugkijkt op zijn jonge jaren. Zonder dat hij er taal in die richting aan geeft, voel je welke betekenis deze plekken voor hem hebben. Als Morrison dan ook zelf de saxofoon aan zijn mond zet is het beeld van troostrijke weemoedigheid, uitkijkend over in mist gehulde Mourne Mountains ten zuiden van Belfast, compleet.

In 1967 bracht Morrison zijn eerste single uit: Brown Eyed Girl. Op dit nieuwe album prijkt een track met de titel When The Rains Came; overduidelijk een knipoog naar zijn debuutsingle (‘Hey, where did we go?/Days when the rains came’). Maar wie goed luistert hoort meer overeenkomsten. Niet zozeer in letterlijke tekst, maar bijvoorbeeld in de manier waarop de natuur in beide songs als metafoor dient voor de binnenwereld van de protagonist. Mist, regen, regenbogen, watervallen en zonlicht fungeren als symbolen van herinnering, troost, reflectie, verbondenheid en heimwee.

De laatste twee tracks wijken wat af van de rest, zowel in klankkleur als in sfeer. Op titeltrack Remembering Now zweeft Morrison ergens tussen poëzie en gebed. De tekst kent veel herhaling en wordt op bijna hypnotiserende wijze ten gehore gebracht. Alsof hij middels ritmische liturgie te biecht gaat bij de luisteraar. Hierdoor voelt dit lied intiem, maar misschien ook wat ongemakkelijk. Het bijna negen minuten durende Stretching Out ademt een meer Mavin Gaye-vibe en de tekst klinkt alsof deze ter plekke is ontstaan tijdens een jamsessie. Wat deze twee afsluitende tracks delen is dat ze meer experimenteel en zelfs bij vlagen sacraal klinken in vergelijking tot de voorgaande twaalf songs.

Ondanks dat deze laatste twee nummers dus een andere lading hebben, voelt het album opvallend congruent. De warme, persoonlijke en organische sfeer maken het tot een levend album dat doet vermoeden dat alle songs live in de studio zijn opgenomen. Het zijn de ‘foutjes’, de inconsistenties, de onbedoelde en spontaan opkomende geluidjes en de soms net uit het lood staande geluidsbalans die het geheel naar een hoger niveau tillen. Van Morrison klinkt op Remembering Now stilistisch vanouds. Met de zachtheid van een oude man laveert hij tussen momenten van rust, herinnering, inzicht en liefde. Tegen een achtergrond van dagelijkse ellende –of het nu ‘The Troubles’ betreft uit de eerder genoemde film Belfast of de hedendaagse conflicten; het zijn albums als Remembering Now die zorgen voor een beetje licht in het donker.

De recensent van de Volkskrant had weer eens een liter azijn gedronken voor hij begon te schijven, maar verder veel positieve reviews. Ben erg benieuwd naar dit album.

Net uit de brievenbus gehaald en in de cd lade geschoven.Eerste luisterbeurt is geen tegenvaller ,luisterd goed weg .

Leuk Erik de cd collector, welkom op MuMe! Geniet ervan bij deze tropische temperaturen!

En integenstellig tot De Volkskrant was die van OOR was juist heel positief. Toch het album maar eens checken ondanks dat ik de laatste jaren niet zoveel heb met de beste man.
Recensie: Van Morrison - Remembering Now - oor.nl

En twee luisterbeurten verder vind ik het een uiterst genietbaar album. Komt geïnspireerd over, prima songs, goed bij stem en mooi geproduceerd. Is het vernieuwend? Nou nee, maar dat hoeft niet altijd. Ik snap in iedergeval weinig van de recensent van de Volkskrant.
Ik wil het album wat meer horen voor een stem, maar een onvoldoende is dit zeker niet.

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Review: Van Morrison - Remembering Now - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Review: Van Morrison - Remembering Now
Van Morrison is niet meer zo goed als in de jaren 60 en 70 en je weet inmiddels wat je van hem kunt verwachten, maar desondanks is het deze week verschenen Remembering Now een album dat in positieve zin weet te verrassen

Ik had Van Morrison een paar jaar geleden afgeschreven vanwege zijn merkwaardige gedachtenkronkels en wat mindere albums, maar met Remembering Now heeft hij me toch weer verrast. De Noord-Ierse muzikant wordt deze zomer 80 jaar oud, maar op zijn 47e album is hij nog verrassend goed bij stem. Bijgestaan door een flink aantal gelouterde muzikanten zet hij het typische Van Morrison geluid neer en dat is dit keer gegoten in een serie aansprekende songs. Echt nieuwe dingen hoor ik niet op Remembering Now, maar het is wel een album dat kwaliteit ademt en dat laat horen dat Van Morrison op hoge leeftijd nog steeds prima albums kan afleveren.

Natuurlijk maakte Van Morrison zijn beste albums in de jaren 60 en 70. Albums als Astral Weeks, Moondance, Tupelo Honey, Saint Dominic's Preview, Veedon Fleece en Into The Music zijn inmiddels volkomen terecht tot klassiekers uitgegroeide albums waarop de Noord-Ierse muzikant op de toppen van zijn kunnen presteert.

In de jaren 80 waren er nog wat uitschieters maar ook niet meer dan dat en in de jaren 90 was het aantal lichtpuntjes wat mij betreft nog wat kleiner, maar in de afgelopen vijfentwintig jaar was Van Morrison meerdere keren goed voor hele respectabele albums, die misschien niet zo goed waren als de bovengenoemde klassiekers, maar in het aanbod van dat moment prima mee konden.

Ik was nooit gecharmeerd van de persoon Van Morrison, maar toen hij tijdens de coronapandemie ook nog eens complottheorieën omarmde en zich manifesteerde als heuse wappie ging ik er van uit dat het boek zo langzamerhand wel gesloten kon worden. Van Morrison revancheerde zich de afgelopen twee jaar echter met albums die niet zo goed aansloten bij mijn muzikale smaak maar wel kwaliteit lieten horen en gooit er nu weer een regulier album tegenaan.

De Noord-Ierse muzikant heeft inmiddels een kleine vijftig (de officiële teller staat op 47) albums op zijn naam staan en hoopt over iets meer dan twee maanden zijn tachtigste verjaardag te vieren, maar het deze week verschenen Remembering Now laat horen dat hij nog altijd prima albums kan maken. Ik ga Remembering Now niet vergelijken met de eerder genoemde klassiekers, want dat zou niet eerlijk zijn, maar als ik het album vergelijk met de andere deze week verschenen albums schaar ik het absoluut onder de betere albums van deze week.

Remembering Now is direct vanaf de eerste noten een typisch Van Morrison album. Dat heeft alles te maken met zijn uit duizenden herkenbare stem, die na al die jaren in de muziek nog verrassend goed klinkt. Hier en daar hoor je wel wat slijtage op de inmiddels bijna 80 jaar oude stembanden, maar Van Morrison zingt nog altijd met veel passie en soul en veegt de vloer aan met een hele generatie nieuwe ‘soulzangers’.

Ook in muzikaal opzicht tapt Van Morrison op zijn nieuwe album niet uit een ander vaatje. Ook Remembering Now bevat weer de inmiddels bekende mix van rhythm & blues, soul en invloeden uit de Keltische muziek. Remembering Now is voorzien van een lekker vol geluid, dat is volgestopt met geweldig gitaarwerk, stuwende orgels, de nodige strijkers en flink wat blazers, af en toe verrijkt met de saxofoon van de oude meester zelf.

Op het aantal muzikanten is zeker niet bezuinigd en dat heeft de oude meester ook niet op de achtergrondvocalisten, die zijn stem fraai ondersteunen. Het is een geluid dat herinnert aan de vroege albums van Van Morrison en aan een album als Avalon Sunset uit 1989, een van de meest succesvolle albums uit het tweede deel van de carrière van de muzikant die werd geboren in Belfast.

Bijna zeventig minuten is veel muziek en meestal teveel, maar Remembering Now houdt de aandacht verrassend makkelijk vast met de mooie arrangementen, de geweldige muzikanten en de soulvolle strot van Van Morrison, die wat van het pad was de afgelopen jaren, maar gelukkig weer helemaal terug is. Erwin Zijleman

Ik vond Van z'n 'merkwaardige gedachtenkronkels' (of complottheorieën) toen al niet zo schokkend. En nu, na alles al helemaal niet meer. Ik begrijp niet dat mensen het er nog steeds over hebben. Dat laatste krijg ik ook nog steeds als opmerking, als ik het heb over die waanzinnige 'coronatijd'. Ach ja, ik werd alleen maar onterecht beschuldigd van een soort melaatsheid, niet meedoen aan een oplossing en vooral van het wantrouwen van de O zo goede overheid.

Met Remembering now heeft SIR 'Van de Man' na enkele miskleunen (
Laatste 6 albums) gelukkig weer iets goeds afgeleverd in muzikaal opzicht. Ik volg hem al jaren. VAN is een sikkeneurige ouwe chagrijn die wel steevast de beste muzikanten aan zich weet te binden. Wat mij sowieso opvalt is dat hij zo op stem blijft, ondanks zijn hoge leeftijd

Remembering Now: Van Morrison zoals het hoort....

Cutting Corners (ik hoor hier Tom Petty met Wildflowers), Stretching Out, back to writing love Songs!!!!!!!Heerlijk!



Ik heb gesproken........;-)

Van is een ras artiest!

tip: laat je niet in met recensisten. Oordeel gewoon zelf

ja, keep me singing was idd een acceptabel album van Van..

Maar dat doe ik ook hoor, maak je geen zorgen. Soms zorgt een recensie er wel voor dat ik me in een album ga verdiepen; positief of negatief. Daar gebruik ik recensies én MM voor en op die manier vele mooie albums ontdekt!

Ergens hierboven beschreef ik mijn verwachting ten aanzien van dit nieuwe album van Van Morrison. Niet dat ik nog het niveau verwachtte van de vele meesterwerken van de jaren '60, '70 en '80. En dat ik blij zou worden als het niveau gehaald zou worden van bijvoorbeeld Three Chords & the Truth.

Inmiddels heb ik het album vele malen beluisterd en ik word alleen maar blijer. Ik vind het vooralsnog zijn beste album sinds Hymns to the Silence uit 1991. En dat wil best wat zeggen, want het net genoemde Three Chords & the Truth, Back on Top of bijvoorbeeld Down the Road zijn toch erg fraaie platen.

Voor mij is het niveau van de composities altijd erg belangrijk. En die is op het hele album van een prima niveau. Enig minpuntje is het iets mindere Back to Writing Love Songs. Maar dat beschouw ik maar als een soort intro. Want hij voegt gelijk de daad bij het woord: de volgende twee liefdesliedjes kunnen zich meten met de vele prachtige love-songs die hij op zijn naam heeft staan.

De muzikanten zijn - zoals eigenlijk op al zijn platen - van een uitstekend niveau. En ook zeer belangrijk: de nummers zijn prachtig gearrangeerd. Goed arrangeren is een vak apart. Iets dat in de moderne popmuziek nogal eens wordt vergeten.

Qua opbouw van het album moet ik het meest denken aan Into the Music uit 1979: eerst wat vlotte en puntige songs, dan een middenstuk met wat meer romantiek. En aan het eind wat songs waarin hij zich laat gaan in de door hem zelf benoemde Streams of Consciousness. Denk aan nummers waarin lengte er niet meer toe doet, maar hij zich middels veel herhalingen laat meedrijven in zijn zelf bedachte wereld. Denk aan Madame George, You Don't Pull No Punches, But You Don't Push the River, Summertime in England en When Heart Is Open. Nou, en dan is Van voor mij op zijn best.

Tenslotte nog iets opvallends: in het verleden deed hij dat ook nog wel eens, maar op dit album wemelt het van verwijzingen, zowel muzikaal als tekstueel. When the Rains Came is een deel van de openingszin van Brown Eye Girl. Haven’t Lost My Sense of Wonder verwijst - uiteraard - naar het album Sense of Wonder. De ode aan Ray Charles, de herinneringen aan zijn jeugd in Stomping Ground. En zo heeft ieder nummer wel een verwijzing.

Uiteraard biedt dit album niets nieuws. Dat is na 46 albums ook niet te verwachten. Sterker: ergens op het album zingt hij letterlijk "I'm not gonna Change my Tune.". En daar ben ik erg blij om ....

[quote]Boomersstory schreef:
Met Remembering now heeft SIR 'Van de Man' na enkele miskleunen (
Laatste 6 albums) gelukkig weer iets goeds afgeleverd in muzikaal opzicht. Ik volg hem al jaren. VAN is een sikkeneurige ouwe chagrijn die wel steevast de beste muzikanten aan zich weet te binden. Wat mij sowieso opvalt is dat hij zo op stem blijft, ondanks zijn hoge leeftijd . Het hammondorgel, de vioolpartijen, de samenzang. Alles klopt.

Remembering Now: Van Morrison zoals het hoort....

Cutting Corners (ik hoor hier Tom Petty met Wildflowers), Stretching Out, back to writing love Songs!!!!!!!Heerlijk!



Ik heb gesproken........;-)

Bijna 80 en hij klinkt alsof hij vorige week 40 is geworden; inderdaad een Van Morrison plaat zoals het hoort. We terug op het pre-corona niveau. De Belfast film had ik een tijd terug al gezien en toen vond ik het titelnummer al een opvallend frisse compositie. Dat ie nog maar lang mopperend mooie lovesongs mag maken.

De oude meester met een nieuwe plaat. Een zeer verzorgd album, een stem uit duizenden. Hij heeft z'n oude vorm hervonden. De grumpy old man ziet weer wat lichts en teder in het leven. Zoals hij zingt: "Back to writing love songs". Heerlijk om naar te luisteren, 68 minuten lang, zonder te vervelen. Vond het wel frappant, dat de gemiddelde score op metacritic.com overeenkomt met zijn leeftijd, 79.

Alweer een heel lekker album door Van Morrison. Goede songs, fijne arrangementen en hij is nog altijd buitengewoon goed bij stem. Muzikaal van hetzelfde niveau als "What's it gonna take". Tekstueel wat minder uitgesproken dan die plaat die voor mij een bijzondere betekenis heeft. Wat mij betreft nooit van het padje geweest. Dit in tegenstelling tot vele anderen.

eindelijk weer eens een regulier album van de man met liefst 14 nieuwe songs en "nieuwe" muziek, waarvan een 3-tal (5,7 en met tekst van de Engelse tekstschrijver Don Black en "Love, Lover & Beloved" met tekst van de Amerikaanse spirituele dominee wijlen Michael Beckwith, oprichter van het Agape International Spiritual Center gevestigd in Los Angeles, door wiens werk Van Morrison was geïnspireerd.

zoals ik het ervaar opvallend veel "Celtic soul" met de gebruikelijke mix van blues, folk en soul en weinig rhythm & blues, uitgezonderd "If it Wasn't For Ray" een hommage aan zijn muzikale held Ray Charles.

inmiddels al een aantal weken in huis en even laten indalen, maar ben zeer onder de indruk. dit album overtreft n.m.m. zijn albums "Keep Me Singing" (2016) en "Three Chords & the Truth" (2019) die ik onder zijn beste albums rekende van de laatste 10 jaar.

teveel hoogtepunten om hier op te noemen, maar om er toch een aantal te noemen de aanstekelijke up-tempo opener "Down to Joy", "Cutting Corners" ingeleid door prachtig vioolspel van Seth Lakeman en met lap-steel accenten van Dave Keary, de "Celtic soul" van "Stomping Ground" een weemoedige terugblik op zijn jeugd in Belfast, het spirituele "When the Rains Came", beide nummers met een hoog kippenvel gehalte, en de soulvolle afsluiter "Stretching Out". 5 sterren voor deze 5 nummers.

de warme klanken van "Haven't Lost My Sense of Wonder", Love, Lover and Beloved" en "Memories and Visions", waarvan de laatste een sterke echo lijkt van de muziek op zijn album "Avalon Sunset" doen er nauwelijks voor onder, net zo min als de prachtmelodie van "Back to Writing Love Songs". de love ballad "The Only Love I Ever Need Is Yours" doet qua melodie denken aan het nummer "These Are the Days" (album Avalon Sunset) 4,5 sterren voor deze 5 nummers.

voor zover je daar over kunt spreken ervaar ik "If It Wasn't For Ray", "Once In a Lifetime Feelings", "Colourblind" en "Remembering Now" overigens qua tekst een prachtige zelfreflectie/terugblik als iets "mindere" nummers.

hoe dan ook is "Remembering Now" een sprankelend, weelderig klinkend album met vrijwel uitsluitend memorabele songs voorzien van prachtige melodieën, gezongen met die nog steeds machtige, soulvolle stem van de man die 31 augustus a.s. 80 jaar oud zal worden.

behalve de mooie strijkers arrangementen van Fiachra Trench verdient het vioolspel van Seth Lakeman en het spel op Hammond B3 en piano van Richard Dunn en John McCullough speciale vermelding.

wellicht geen Top 10 materiaal binnen het omvangrijke oeuvre van "Van the Man" maar dit album schuurt er dicht tegen aan.

dit door hemzelf geproduceerde album droeg Van Morrison op aan de Noord-Ierse zanger/country muzikant wijlen Crawford Bell (R.I.P. 04-04-2024), die samen met anderen een groot deel van de "backing vocals" voor zijn rekening nam