The Nàu Ensemble Chamber Orchestra - The Eternal (1998)

In ider geval voor Joy Division fans is dit een hele bijzondere cd. Zeer losse interpretaties van hun werk door een Zweeds kamerorkest. Dat klinkt misschien suf maar dat is het echt allesbehalve. Zeer indringend, beklemmend en indrukwekkend avant-garde werkje.

Toen deze plaat uitkwam was ik erg benieuwd. Je wist ook niet wat je ervan kon verwachten. Het bleek ook een ander soort klassieke bewerking te zijn dan ik had gehoopt. Het is iig geen JD door de ogen van bijv. Dead can Dance, maar ook niet van een doorsnee Filharmonisch orkest.

Vervreemdend en vooral verontrustend zijn termen die ik nog aan de omschrijving van onze nieuwe mod boven zou willen toevoegen.

Het is een lange zit om de hele cd in één keer te beluisteren, en niet omdat het niet mooi is, maar omdat het niet meevalt om je 52 minuten lang ongemakkelijk te voelen.

Toch heb ik het vermoeden dat The Nåu Ensemble daarmee vindt in hun opzet te zijn geslaagd.

Als ik hem in die elf jaar ook elf keer daadwerkelijk helemaal heb beluisterd zit ik niet ver naast de waarheid, schat ik.
Maar intrigerend blijft dit werkje wel. Alleen niet te vaak.

Ik herken me in de berichten hiervoor. Als je zo maar Joy Division op klassieke wije denkt te krijgen, is dit wel even iets anders. Het is nog zwaarder dan Joy Division, een aantal nummers is zodanig bewerkt dat het geheel bijzonder bevreemdend overkomt. Het heeft zonder meer de sfeer van Closer, daar komen de nummers ook vandaan, maar het troostende wat ik beluister in Close lijkt hier afwezig. Het is leeg en depressief, maar niet melancholisch. Mede daardoor eigenlijk ook bijzonder mooi. Geen gemakkelijk album, je moet je er doorheen worstelen. Het iseen lange trip van zo'n 50 minuten. Maar mede daardoor heeft de muziek van Joy Division nog een diepere dimensie gekregen. Nog nooit 'here comes the young men' zo verscheurend gehoord.

Het verbaast me, met al die Joy Division adepten hier, wel dat er maar vier stemmen bij elkaar geraapt is. Je zou toch denken dat bij een basis googletje op JD dit plaatje voorbij komt en nieuwsgierigheid gewekt wordt?

Dit album werd al direct na het verschijnen zeer verschillend beoordeeld. Ik denk dat veel JD adepten hier niet zullen proberen. Ook onze informatie hier is niet erg uitnodigend, maar wel eerlijk. Je moet echt je best doen om het album op waarde te schatten en hoewel JD door alles heen verweven is, is het geen appeltje eitje. Voor mijzelf raken ze echter wel de diepste kern van JD, de uitzichtloosheid, de onmacht. Dat wordt op een zeer beklemmende manier weergegeven, maar is mede daardoor ook prachtig. En het is ook iet zomaar een tribute, maar en zeer vrije 'vertaling'.

Iemand een linkje waar ik dit kan beluisteren?

Vervreemdend en beklemmend zijn wel de juiste woorden bij deze muziek. Het heeft een zeer donkere, wel haast middeleeuwse sfeer. Ik vind het prachtig, maar of ik dit vaak ga opzetten?

Ik denk hier de essentie van dit album beschreven staat. Sinds kort in mijn bezit,maar kon het niet verwoorden tot ik deze reaktie las, helder.
Voorlopig een 3,5* na enkele luisterbeurten. Juist het "op een zeer beklemmende manier weergegeven" is nu nog een drempel voor een 4* of hoger

Meer dan één keer per jaar zet ik dit album ook niet op. Maar iedere keer raak ik wel op een bepaalde manier geraakt door dit zeer donkere werk. Het is bijzonder moeilijk te beschrijven. Bij klassieke bewerkingen denken we vaak aan de orkesten die jaren 70 songs klassiek bewerken. Dat heeft hier helemaal niets van doen. Het eerste nummer begint al beklemmend met wat chaotische muziek en dan ineens de klassiek geschoolde stemmen die Eternal zingen. Het lijkt wel een middeleeuwse hoogmis vermengd met drugs. Wat ook opvalt is dat de zang maar een klein gedeelte van het geheel inneemt, ongeveer maar 10 minuten van de 50. De rest is ingevuld met klassiek aandoende muziek gecombineerd met modern aandoende electronica drones. Een zekere Fred Aboochi (suicide deskundige)zorgt voor de ambient sounds. En dan is er ook nog een shaman jolk aanwezig.
Als je al net bekomen met van Eternal krijgen we een nummer niet van Closer maar ooit uitgegeven als single Atmosphere. Een prachtig nummer en ook in deze bewerking mooi. Na weer wat soundscapes komt Decades. Daar krijg je het ijskoud van. Vervreemdende muziek, vervreemdende zang door elkaar, angstaanjagend vioolspel. Bijna 9 minuten lang kijk je de wanhoop in de ogen. Dit stuk vind ik zelf het meest lastige om door te komen, maar aan de andere kant ook juist misschien wel noodzakelijk om door te dringen tot de kern. Het is bij dit nummer ook moeilijk om door alles heen nog het oorspronkelijke nummer te herkennen. Hier is het echt een moderne mis, een donker ritueel. De makers van deze muziek benadrukken dat ze geen pessimistisch album wilden maken , maar meer een tocht door een donker landschap. Juist de traagheid van de muziek zorgt voor het duister karakter. Na Decades komt 'interlude' wat qua instrumenten weer wat klassieker klinkt. Niet dat het lichte kost is, maar even een korte ademhaling, een beetje lucht. Lux Aetarna kan zo van Ockeghem komen, prachtig meerstemmig mystieke bijna Middeleeuwse muziek, maar ook hier weer vervreemdende soundscapes ertussen. En zo gaan we weer terug hoe het startte, opnieuw Atmosphere. Nog moeilijker om het origineel erin te herkennen. Hier is de sjaman ook duidelijk hoorbaar. En zo gaat het langzaam naar het eind. Beginnend met de eeuwigheid kan het ook niet anders om daar te eindigen. Maar wat voor eeuwigheid is dit ?
In het boekje staat : het ideaal heeft vele namen, schoonheid is daar maar één van. Aan het eind van 50 minuten ben ik bijna gebroken door deze intense muziek. Aan het eind klinken gelukkig weer de wat bekende tonen van the Eternal, opnieuw met vervreemdende geluiden er door.
Is dit schoonheid ? Ik heb ooit de Kanon Pokajannen van Arvo Part in een vervallen Noord-Franse stad gehoord waar de sirenes van de politeauto's van buiten hoorbaar waren. Ook zo'n vervreemdende muziekervaring. van meer dan 2 uur. Maar ook daar door alles heen de schoonheid ontdekt. Hier is de schoonheid van het werk veel moeilijker te vangen. Echte JD adapten zullen het schijfje terugbrengen omdat er te weinig echte JD muziek op staat. Maar als je er open voor staat en dit album aandurft zul je door de duistere omgeving heen toch de schoonheid van deze muziek kunt ervaren.