Anthony Williams - Life Time (1964)
mijn stem
17 stemmen
Verenigde Staten
Jazz
Label: Blue Note
-
Two Pieces of One: Red (8:06)
-
Two Pieces of Red: Green (10:40)
-
Tomorrow Afternoon (5:35)
-
Memory (8:06)
-
Barb's Dong to the Wizzard (5:56)
0
geplaatst: 3 juli 2009, 04:46 uur
Anthony Williams "Tony Williams" wordt op verschillende internet pagina's beschreven als een wonderkind. Zijn professionele carriere begon al op zeer jonge leeftijd. Op 12 jarige leeftijd speelde Williams al mee met Sam Rivers.
Hij was 18 jaar toen hij dit album op nam. Het is zijn eerste album als componist. Hij schreef het gehele album zelf met een 'beetje' Hulp van Herbie Hancock. Deze neemt ook de piano voor zijn rekening op Memories en Barb's Dong to the Wizzard.
Williams was een onderdeel van de vaste band van Miles Davis. Met Life Time maakte hij 'the next new-thing'.
De line up was als volgt:
Sam Rivers (tenor sax); Richard Davis, Gary Peacock (bass); Bobby Hutcherson (vibes, marimba); Herbie Hancock (piano); Tony
Williams (drum set, tympani, wood block, maracas, triangle). Ron Carter (bass, op Barb's Going Wizzard).
De kracht en vooral de schoonheid van het album komt het best tot zijn uiting op two pieces of One: Red en Two Pieces of Red: Green Williams had niks te klagen over het handje vol muzikanten die hij op dat moment tot zijn beschikking had:
Sam Rivers (tenor sax); Richard Davis, Gary Peacock (bass); Tony Williams (drums). Het sierlijke en bombastische spel van River's, brengt deze 2 nummers zichtbaar boven de rest uit.
Tomorow Afternoon: ook hier speelt rivers weer hard, sierlijk, passioneel maar de totale compositie vond ik wat zoutloos, het wordt er onder gesneeuwd door de 2 eerste nummers.
Op Memory speelt : Tony Williams (drum set, tympani, wood block, maracas, triangle), er onstaan hierdoor vreemde soundsculpuren. Wat het ene moment beter uit zijn vel lijkt te komen als de andere keer.
Barb's Dong to the Wizzard is een duidelijk middel of the road nummer. Herbie Hancock lijkt een serene atmosfeer te willen creeëren, wat hem op zekere momenten ook goed lukt. Het probleem ligt hem een beetje in het totale spel, er zijn mooie en krachtige momenten maar het wordt soms wat ingetogen.
Al met al een erg leuke album, met een aantal sterke momenten, maar ook veel van een 13 in een dozijn momenten.
Hij was 18 jaar toen hij dit album op nam. Het is zijn eerste album als componist. Hij schreef het gehele album zelf met een 'beetje' Hulp van Herbie Hancock. Deze neemt ook de piano voor zijn rekening op Memories en Barb's Dong to the Wizzard.
Williams was een onderdeel van de vaste band van Miles Davis. Met Life Time maakte hij 'the next new-thing'.
De line up was als volgt:
Sam Rivers (tenor sax); Richard Davis, Gary Peacock (bass); Bobby Hutcherson (vibes, marimba); Herbie Hancock (piano); Tony
Williams (drum set, tympani, wood block, maracas, triangle). Ron Carter (bass, op Barb's Going Wizzard).
De kracht en vooral de schoonheid van het album komt het best tot zijn uiting op two pieces of One: Red en Two Pieces of Red: Green Williams had niks te klagen over het handje vol muzikanten die hij op dat moment tot zijn beschikking had:
Sam Rivers (tenor sax); Richard Davis, Gary Peacock (bass); Tony Williams (drums). Het sierlijke en bombastische spel van River's, brengt deze 2 nummers zichtbaar boven de rest uit.
Tomorow Afternoon: ook hier speelt rivers weer hard, sierlijk, passioneel maar de totale compositie vond ik wat zoutloos, het wordt er onder gesneeuwd door de 2 eerste nummers.
Op Memory speelt : Tony Williams (drum set, tympani, wood block, maracas, triangle), er onstaan hierdoor vreemde soundsculpuren. Wat het ene moment beter uit zijn vel lijkt te komen als de andere keer.
Barb's Dong to the Wizzard is een duidelijk middel of the road nummer. Herbie Hancock lijkt een serene atmosfeer te willen creeëren, wat hem op zekere momenten ook goed lukt. Het probleem ligt hem een beetje in het totale spel, er zijn mooie en krachtige momenten maar het wordt soms wat ingetogen.
Al met al een erg leuke album, met een aantal sterke momenten, maar ook veel van een 13 in een dozijn momenten.
0
geplaatst: 10 mei 2011, 08:43 uur
Ik kan mezelf aansluiten bij de mening van korenbloem. Dit is inderdaad gewoon een sterk album, maar soms ook gewoon standaard. Voor de liefhebbers is deze plaat zeker de moeite van het luisteren waard.
0
geplaatst: 28 april, 16:50 uur
Ik begon aan dit album, maar heb het afgezet. Dit werkt me net iets te veel op mijn zenuwen om uit te zitten.
* denotes required fields.
* denotes required fields.