menu

Paul Bley - Tears (1983)

mijn stem
3,10 (5)
5 stemmen

Canada
Jazz
Label: Owl

  1. Tears (6:33)
  2. Ostinato (3:40)
  3. Music Matadoc (5:10)
  4. Walkman (4:02)
  5. Flame (3:49)
  6. Hardly (1:52)
  7. Head over Heels (5:20)
  8. Solo Rose (3:42)
  9. For Roy E. (3:04)
totale tijdsduur: 37:12
zoeken in:
avatar van frankmulder
3,0
Op zich knap werk wat Paul Bley hier levert, maar ik heb moeite met zijn overdadige gebruik van stilte. Ik mis handvatten in deze muziek, zodat het klinkt als een stuurloos bootje in rustig vaarwater. Net zoals met dat laatste niets mis hoeft te zijn, is dat met deze muziek hetzelfde; het spreekt mij alleen helaas niet zo aan... 3*

avatar van sq
sq
Dit is duidelijk niet zomaar wat, en ik moet het eens zijn met wcs´s positieve aanbevelingen in het Jazz-album van de week topic. Ik hoor het knappe van de plotselinge afwisselingen en opgebouwde spanning, al gaat mij dat soms ook wel erg ver; soms moet je wel heel lang wachten op de volgende noot, zeg maar.

Ik vind het nummer Head over Heels het beste, omdat de sterke aspecten van het album (spanning, stite én afwisseling) het best laat horen. Bijzonder hoe de (accoord-)wendingen in het stuk een buitelend gevoel geven, terwijl het objectief een toch vrij ´leeg´ nummer is. Als geheel is het album voor mij toch te veel ´knap´ en te weinig ´lekker´. Ik word er niet genoeg ingetrokken, en dat heb ik wel vaker bij piano als het zo bedachtzaam wordt gespeeld. Evengoed een prima lees-album (wederom refererend aan wcs´ eerdere commentaar).

pretfrit
Doet me heel erg sterk denken aan het werk van Ran Blake...en die die vind ik dus geweldig.

Het verschil zit hem in de spanningsopbouw. Ran Blake weet de spanning (tussen de noten) echt vast te houden. Bley heeft de neiging naar een melodietje te dwarellen. Blake is nog net wat intenser, heeft een hardere aanslag, speelt meer met dynamiek en dissonante klanken....weet het film-noir sfeertje nog wat verder op te bouwen en weet dus naar mijn gevoel meer en blijvend te boeien

Maar ik moet geen apels met peren vergelijken. Dit is een album van Bley...en wat hij hier laat horen bevalt me zeer

3,5/4

edit: Heb toch even een Blake album opgezet...geniaal!! Bley zakt een halfje

avatar van blabla
3,5
Plaat waar ik met een dubblele ervaring naar luister, enerzijds heel erg goed, bley heeft een aangenaam geluid en spel en gebruikt letterlijk alles van de piano wat er op zit (al dan niet zoals het hoort).
Anderzijds mis ik Gary Peacock, dit is echter volledig mijn fout, maar ik ken 4 of 5 platen van Paul Bley waar hij zeer intensief samenspeelt met Peacock.
Wat daardoor voor mij nu op deze plaat wel heel duidelijk opvalt is dat Bley ook heel goed en subtiel is met het lage deel van de piano.

avatar van unaej
3,0
Wat een hermetisch muzikant is die Paul Bley toch! Toen ik vorige vrijdag een concert van de man bijwoonde dacht ik dat de vermoeidheid me parten speelde, aangezien ik zo weinig klaar zag in de muzikale reis die Paul Bley ter plekke klaarstoomde. Om die reden wou ik de man een nieuwe kans geven, en me dit keer met een uitgeslapen hoofd op zijn muziek te focussen.

‘Tears’ biedt echter weinig anders dan zijn live-performance van jongstleden: vaak wordt over de man gezegd dat hij “de noten zoekt en daartoe zijn klavier als het ware ontleedt, dissecteert”. Ik kan het er in feite alleen maar mee eens zijn: het aarzelende waarmee hij stukken melodie aanvat, en later weer abrupt afbreekt hebben wel iets van een dolgedraaide goudzoeker; het nauwgezette waarmee hij zijn lyriek anderzijds in korte, uitgekiemde en zweverige passages botviert, kan me vergelijken met een soort chirurgische precisie.
Aan de technische bagage zal het dus in ieder geval niet liggen... maar waaraan dan wel…?

Persoonlijk vrees ik dat de stijl me gewoon niet ligt. Bley sleurt ons nergens mee in zijn eigen universum, juist omdat zijn muzikale wereld slechts lijkt te bestaan uit fragmenten, uit stukjes van beelden…waardoor het totaalbeeld onvermijdelijk verborgen blijft. Het effect is dat je als luisteraar langzaam maar zeker wegdommelt, tenzij Bley zijn blues naar boven haalt, en werkelijk scheurende frasen uit zijn piano tovert (‘Flame’ of ‘For Roy E.’ schieten me meteen te binnen).
Toch nemen die momenten het gevoel niet weg dat Bley ineens teveel richtingen tegelijk uit wil, en zo onrustige jazz maakt, die nooit volledig “af” klinkt. Of zoals frankmulder het prachtig schetst: “…als een stuurloos bootje in rustig vaarwater.”

thejazzscène
unaej schreef:

Persoonlijk vrees ik dat de stijl me gewoon niet ligt. Bley sleurt ons nergens mee in zijn eigen universum, juist omdat zijn muzikale wereld slechts lijkt te bestaan uit fragmenten, uit stukjes van beelden%u2026waardoor het totaalbeeld onvermijdelijk verborgen blijft.


Mooi omschreven. Dat gevoel heb ik ook bij Bley. Daarom juist heb ik me niet gewaagd aan een liveconcert van de man. Lijkt me echt nog niets voor mij.
Fragmentarisch is hij inderdaad. Hij laat je smullen van stukjes uit zijn muziek. Het is aan de luisteraar moeite te doen en te puzzelen om zo tot prachtige beelden te komen. Het vergt moeite maar het is het waard. Luister eens naar Fragments!

avatar van unaej
3,0
thejazzscène schreef:
(quote)


Luister eens naar Fragments!


Zal ik (weldra) doen, maar voor de vorige samenwerking tussen Bley en Surman ('Adventure Playground') liep ik niet echt warm - om diezelfde reden, namelijk dat Surman eerder iemand is die echt weet waar hij heen wil, terwijl Bley de noten vaak in twijfel trekt.

Gast
geplaatst: vandaag om 12:48 uur

geplaatst: vandaag om 12:48 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.