Allemaal waar wat hier boven staat. Een minder bekend album van hem, in de lijn van Head hunters en Thrust, maar niet zo baanbrekend als die twee. Toch is dit een genot om naar te luisteren. Perfect gespeelde jazzfunk met volop improvisatie en interactie tussen de muzikanten. Zoals de titel doet vermoeden, ligt de nadruk op het piano- en toetsenwerk van Herbie zelf, maar de band - en dan met name de ritmesectie - funkt hier alle kanten op. Nou ja, band... op alle tracks spelen verschillende musici mee (onder wie basbeest Jaco Pastorius op twee nummers), maar toch voelt het als een coherent geheel.
Het is juist het samenspel dat deze plaat zo aantrekkelijk maakt. Vaak mooi opgebouwd en gevarieerd, een disco-achtig ritme in Just around the corner (waarmee dat nummer ook meteen veruit het 'commercieelst' klinkt), nerveuze Headhunters-funk in bijvoorbeeld M en Shiftless shuffle (het enige nummer waar alle vijf originele Headhunters op meespelen) en als afsluiter een sferisch nummer waar Herbie in zijn eentje uitsluitend op synthesizers speelt.
Als je bedenkt dat Herbie Hancock dit album maakte in wat ik maar zijn disco- en R&B-periode noem, is dit een welkome opleving, die de tijd van Headhunters en Thrust enigszins doet herleven. Rechttoe-rechtaan elektrische jazz. Geschikt voor elk moment van de dag, bijvoorbeeld op deze zaterdagochtend.
Ik heb de CD-versie hiervan, in de serie Columbia Jazz Contemporary Masters. Dat zijn die CD's waarbij ze zo'n donkerrode rand om de originele hoes plaatsen. Die vind ik met name in dit geval toch wel afbreuk doen aan het hoesontwerp. Ik vind de hoes zoals die hierboven geplaatst is, veel mooier. Toch eens kijken of ik hier de LP van kan vinden...