Tot twee weken geleden kende ik Morgion eigenlijk niet. Eerst las ik ergens dat Cloaked by Ages, Crowned in Earth een van de beste doomalbums ooit is. Dat album kon ik zelfs op youtube niet vinden. Daar kon ik wel dit Solinari horen. Een paar dagen later zag ik het in de cd-winkel liggen, en meteen maar meegenomen. Hoe Morgion’s andere albums klinken, weet ik niet, maar Solinari is doommetal, met hier en daar wat uitstapjes richting death. De zang is of gegrunt, of gefluisterd.
Solinari begint uitstekend met The Serpentine Scrolls / Descent to Arawn en Canticle. Helaas wordt dat niveau niet volgehouden. Hoewel All the Glory...All the Loss z’n momenten heeft, bijvoorbeeld een stuk in All the Loss waarin de gitaren lijken te huilen (en dat me deed denken aan Gojira en walvissen, ik weet niet welke associatie ik eerder had), weet het niet zo te overtuigen als de eerdere nummers. Blight bouwt verschillende keren op richting een climax die nooit komt, en The Last Sunrise is een te lange instrumentale outro.
Kortom, Solinari moet het vooral van de eerste nummers hebben. Jammer dat het album tegen het einde wat doodbloedt. Voor nu 3.5*. Ik blijf dit album de komende tijd luisteren, dus wellicht komen er nog wat andere indrukken bij die mijn waardering voor dit album laten veranderen.