Goodfella schreef:
En ik maar denken dat Merzbow het walhalla op noizegebied is.
Het walhalla? Misschien niet, nee. Geniaal? Dat wel. Stukken beter dan Xenonics K-30? Ja, makkelijk. Overigens zijn noize en noise twee verschillende genres...
Dit is zóveel beter, geanimeerder, levendiger en sfeervoller..!
Heb ik misschien toch de verkeerde pot pindakaas toegespeeld gekregen...
Mocht ik het noise-album van de week een genre/stijl toeschrijven dan was dat waarschijnlijk hoorspel-PE geweest (power electronics dus, noize misschien, maar niet echt noise dit). Het precieze concept is niet echt evident, maar dat het herrie met een idee is vind ik toch wel merkbaar. (Iets te?) strategisch ingezette sampletjes, duidelijke opbouw met veel structuur, en een soort War-of-the-Worlds-gone-noise als afsluiter (overigens de vetste track wat mij betreft). Nu vind ik dat totaal niet problematisch, noise met een idee, en soms vind ik het zelfs weleens jammer dat je binnen veel hedendaagse noise niet echt een mytheschepping hebt; oeuvres die gewijd zijn aan thema's, platen die in noise uitdrukken wat de makers ervaren in andere kunst, media, politiek, wat dan ook. Mede hierom vind ik wall noise juist wel één van de boeiender stijlen binnen de noise van nu, aangezien daar wel een soortement mythevorming plaatsvind; een grote nadruk op giallo-films, met bijpassend artwork, samples, etcetera (The Rita is de grote voorloper, maar er zijn honderden, duizenden volgelingen). Het geeft de herrie zondermeer een welkome extra dimensie.
Toch botert het niet helemaal tussen mij en Xenonics. Nu, zoals ik al zei, herrie met een idee vind ik niet problematisch, zelfs wel leuk eigenlijk, en ook met PE heb ik weinig problemen (enkele acts vind ik zelfs erg genietbaar), hoewel noise me vele malen meer trekt. Desalniettemin vind ik dit toch maar slappe hap. Waarom? Nu, wat ik de belangrijkste elementen vind in noise (en waar ik op luister en beoordeel) zijn dynamiek en textuur. Textuur, als simpelweg in hoe ronkt het, hoe kraakt het, hoe buldert het. Uiteraard is hier ontzettend veel variatie in; van homogeen high-end gesuis (oude Incapacitants) en low-end gekraak (The Rita) tot spastische cut-up harsh noise (legio artiesten). Dynamiek, als in variatie (gebrek eraan, e.g. Vomir, of constant, e.g. Kazumoto Endo), tempo (laag, e.g. Werewolf Jerusalem, of hoog, e.g. Masonna). De textuur vind ik hier nog best oké, hoewel wat tam, maar vooral de dynamiek staat me gewoon erg tegen. Als ik iets niet kan waarderen zijn het wel loops, en laat Automated daar nou net volledig vol mee staan...
De aantrekkingskracht van dergelijke loop-based noise zal ik wel nooit begrijpen. Mocht het meer dan briljant uitgevoerd zijn (m.b.v. analoge tape loops en subtiele maar evidente modificatie, e.g. Pornoise van Merzbow) dan kan het nog weleens wat opleveren, maar 99 van de 100 keer zijn loops in noise voor mij in ieder geval de party poopers. Weinig interessante riedeltjes van drie of vier seconden herhalen zich alsmaar terwijl op de achtergrond wat ongerelateerd gezoem doortrekt, en zo wisselt zich dan af en toe wat af. Totaal onboeiend, en van lofbetuigingen als "hoe een dynamiek" en "beter dan Merzbow" snap ik dan ook niets (dynamiek 0,0; luister eens een Live at Radio 100, Flare Gun, Noisembryo

). Het is een manier om noise ritmisch te maken (en dus minder 'noise'), en nog op ongeïnspireerde wijze ook (een echte baas bewerkstelligt 'ritme' zonder "beats" (i.e. loops) te hoeven inzetten). Enkel het gevarieerdere en bedachtzamer samengestelde G.M.A.S. vind ik wel tof, hoewel het ironisch genoeg weer de tamste track van het hele album is. Jammer, sorry OH, maar ik kan hier niks mee. 2,5*