Recentelijk kreeg ik een link opgestuurd van dit album. In de veronderstelling dat ik naar een nieuw uit te komen album zat te luisteren, viel me op hoe authentiek de plaat klonk -als in eind jaren 60, nog één maal het beste van Cream en The Jimi Hendrix Experience herkauwen, met originele composities. Dat lukte (The) Groundhogs heel goed. Een goede plaattitel zelfs, nu 2/3 van de leden van de juist genoemde bands overleden zijn.
Zoals ik memoreerde klonk het geluid zeer authentiek, nergens onnodig opgevuld en met zang die Jack Bruce en Jimi uitstekend benaderde. Sterker, met de luisterbeurt groeide het album alweer iets meer. Gewoon omdat hier heerlijk gebluesrockt wordt. Zeker nadat op een verzamel MP3 cd die ik willekeurig in de autospeler had geduwd de North Mississippi All Stars voorbij kwamen. Die zeer levendige plaat gaf Blues Obituary het laatste zetje voor me.
Wat schetste mijn verbazing toen ik vervolgens wat informatie over de band ging zoeken om mijn recensie af te ronden? Deze band bestaat af en aan sinds begin jaren 60. Blues Obituary was hun tweede LP, uitgebracht in 1969. Ik zat naar de uitgave van de 50 jaar viering van de plaat te luisteren. Gefopt? Een beetje, maar alleen omdat ik altijd eerst wil luisteren, voordat ik de mening van anderen wil aanhoren/lezen. Die eerste mening blijft overeind. 1969 of 2018? Prima plaat voor hen die van jaren 60 U.K. elektrische blues(rock) houden.
Dit stuk is een bewerking van een Engelstalig post op
WoNoBloG.