Ik ben langzaam aan het besluiten dat dit misschien gewoon de beste cd is die ik ken - hoewel ik hem eergisteren pas voor het eerst heb gehoord... Dankzij mijn Tom Waits idolatrie ken ik Marc Ribot wel al een tijdje, ben altijd gefascineerd geweest door zijn geniale spel en koppige houding (heb hem een keer live gezien in Antwerpen, en je wéét dat hij schitterende solo's zou kúnnen spelen die de hele zaal dolenthousiast zouden maken, en tóch speelde hij de hele tijd van die ontoegankelijke arytmische moeilijke spullen - daarvoor moet je de man toch stiekem ook wat bewonderen). Totaal anders op deze cd: hier komt eindelijk de Ribot aan bod zoals ik hem het liefst heb: geniaal, niet te gemakkelijk, zeker niet, maar wel toegankelijk genoeg om onweerstaanbaar goed te zijn. Als ik Karaim beluister (mijn voorkeur gaat voorlopig uit naar de tweede versie) kan ik niet anders dan als een halve zot op mijn stoel op en weer wippen - dát wil ik in muziek, en dan mag Ribot af en toe met een ballon op zijn gitaar wrijven als hij wil, als hij het maar regelmatig genoeg afwisselt met dit soort indringende meeslepende ritmes en melodietjes en perfecte improvisaties.
Goed, tot zover Marc Ribot. John Zorn dan: kende ik eigenlijk niet zo goed, tot ik hem deze zomer zag op Jazz Middelheim, met Lou Reed en Laurie Anderson. Ik denk dat je Zorn live gezien moet hebben voor je echt kunt snappen wat hij doet: hem bezig zien, zo geconcentreerd, zo radicaal en zo gedreven om werkelijk het laatste putje gepiep uit zijn instrument te persen - pas dan kun je er thuis naar luisteren zonder geërgerd te raken door het hysterische lawaai dat hij soms produceert (dat is althans de reactie die ik voortdurend kreeg van medehuisbewoners, inmiddels zit ik terug wat meer op mezelf en kan ik draaien wat ik wil).
De combinatie van deze beiden, dat moet vuurwerk opleveren. En dat doet het ook bij andere samenwerkingen, maar het is eigenlijk pas dit album dat echt de top raakt voor mij. Ik ben geen muziekexpert dus ik heb het altijd moeilijk om te beschrijven wat me nu juist aantrekt in deze of gene cd, maar laten we zeggen dat het de mengeling is van heel serieus gemeende hysterie (toch wel, het is het soort album waarbij je zelf je gezicht begint te vertrekken om de muzikale pijn uit te drukken die je oren binnen komt), het ultieme stoel-wip-gevoel, de juiste combinatie van harde drums en gitaar, coole blues-achtige melodietjes, electronica en af en toe dat zweempje new age gezweef dat er de humor in houdt.
Gho, ik weet het ook allemaal niet, maar het is gewoon zó ongelooflijk goed... Misschien volstaat dat ook al als reden