menu

Genres / Jazz / Losgaande jazz/blues

zoeken in:
Sinds kort +/- jaartje erg geïnteresseerd geraakt in de jazz. Veel verstand heb ik er niet van, alles gaat op het oor. Zo af en toe luister ik ook jazz in de auto (radio), hierdoor krijg je een bredere indruk van wat voor soort jazz er allemaal is. Waar ik naar zoek kan ik niet vinden, of met veel moeite. Vandaar dit topic.

Wat ik zoek is jazz wat los gaat.. geen oude kerel die zingt alsof die keelpijn heeft, geen muziek waar je van in slaap valt, maar juist een krachtige vrouwelijke stem, de muzikanten die los gaan op hun instrumenten, saxophone's die schoon geblazen worden, gitaar solo's die rechtstreeks uit de beste blues komen, pianisten die er op los solo-en. Dit allemaal verpakt op een plaat die niet uit de 50's of 60's komt, maar in elkaar gezet is door een goede producer die perfectie en een helder en krachtig geluid na streeft uit de moderne tijd.

Ik benoem slechts een aantal voorbeelden, maar het idee is er.. toch?
Wie helpt mij aan een aantal platen?

avatar van Arrie
Hier kan The Scientist je wellicht wel mee helpen.

avatar van Mjuman
Dat vind ik ook; ik hou meer van jazz die vastloopt

Zelf luisteren is het allerbeste; 'k zou niet blind varen op de smaak van een enkeling - ook niet op mijn eigen verfijnde smaak
Niets vervangt het dirty work (luisteren); jazz is immers zo breed (van dixieland tot free, tot salontafel-muziek (sommige ECM-dingen) tot cross-overs als Molvaer en Rypdal): no pain, no gain oftewel: no guts, no glory!.

Afgezien van The Rough Guide - 100 essential cd's hieronder een paar klikbare lijstjes:

Online Only: 100 Essential Jazz Albums : The New Yorker - newyorker.com

The NPR Curious Listener's Guide to Jazz - 50 Essential Jazz CDs (pub. August 2002) - Rate Your Music - rateyourmusic.com

avatar van The Scientist
Arrie schreef:
Hier kan The Scientist je wellicht wel mee helpen.


Uiteraard, ik heb het al wel naar meerdere users in een PM gedaan, maar ik denk niet dat het kwaad kan eens een goed overzicht te geven van de voor mij op het moment interessante jazz (ken weinig blues) die ik ken (hier meer toegepast op de losgaandere, wat 95% daarvan is denk ik). Zo kan ik toekomstige vragen ook mooi naar deze post verwijzen en heb ik voor mezelf ook eens goed opgeschreven wat ik nou eigenlijk ken en interessant vind. Als ik kijk naar alles wat er tegenwoordig gemaakt wordt is ook mijn kennis hierover niet heel groot, dus verwacht geen allesomvattend verhaal . Zelf hou ik wel van muziek die ik niet echt begrijp, en daarom ook dat deze kant van de jazz me erg trekt. Eigenlijk weet ik niet echt hoe die musici te werk gaan, ik weet niet hoe ik ernaar moet luisteren, of wat ik ervan moet verwachten, maar juist dat fascineert me altijd.

En het verhaal dat dan volgt kunnen steuwissen en andere users vast wel iets van oppikken (voor zover ze het nog niet kennen. Ik zal het een klein beetje chronologisch doen, dus mocht je een hekel hebben aan de productie van de oudere platen dan kun je naar het eind van het bericht doorscrollen.

Want ik kan zo’n verhaal toch niet anders beginnen dan in de jaren 60, want zoals je het niet over gladde hoempapa-walsmuziek kunt hebben zonder het over Andre Rieu te hebben, zo kun je het niet over losgaande (al dan niet herrie-)jazz hebben zonder tenminste een plaatje of wat van Coltrane en Coleman te noemen.

Een beetje primitief wellicht, her en der misschien wat oubollige deuntjes erdoor, maar er zit veel moois in het repertoire van deze heren. Coleman’s Free Jazz is aan een stuk genieten van twee kwartetten die alle kanten opgaan, een in elk oor. Geen rustig moment te bekennen. De weg die hij eerder (op The Shape of Jazz to Come) al redelijk ontwikkelde wordt op dit album voor mij nog veel interessanter.

Coltrane gaat wat geleidelijker die kant op, maar maakte ook op het eind van zijn leven (helaas toen al) flink herrie. Zijn variaties op My Favourite Things in “oorspronkelijke” uitvoering zijn mooi, maar nog een stuk meer geworteld in oudere patronen dan de knallers die hij er later van maakt. Zo weet de versie op Live in Japan bij mij altijd wel een snaar te raken, zoals ook de rest van dat album erg sterk is in mijn ogen. Qua studioalbums is uiteraard A Love Supreme mooi, maar heb ik zelf nog liever de chaotischere dingen op Interstellar Space voor slechts saxofoon en drums. Qua productie is die natuurlijk ook cleaner dan het live-album dat ik net noemde. Ik geloof dat Arrie ook nog een duidelijke Coltrane favoriet heeft waar hij vast wel een toelichtingetje op wil geven

Verder nog een aantal interessante dingen met beschrijving, allen uit de vorige eeuw:

Cecil Taylor – Conquistador is een heerlijk album, vooral door die piano die echt alle kanten opgaat. Nu ik dit schrijf bedenk ik me dat ik dit al veel te lang niet heb gehoord, maar toch kan ik me de sfeer altijd wel redelijk voor de geest halen. Taylor vind ik altijd een van de interessantste pianisten (leuker dan bijv. Jarrett, Evans of Bley, die ook allemaal erg mooie dingen hebben). Maar Taylor brengt altijd net dat extra beetje minder controle, om het in de woorden van Nigel Tufnel te zeggen “That extra push over the cliff”. Hij speelt altijd op 11!

Ook Brötzmann moet ik hier natuurlijk al noemen, is nog steeds actief en gaat later ook nog genoemd worden. Fascinerender dan Machine Gun worden weinig platen. Ik heb menig user in soundrop rooms weggejaagd met nummers van dit album, dat zijn naam zeker eer aandoet. Toch is het niet eens zo zeer mijn favoriet, bij Machine Gun heb ik echt altijd het gevoel dat het een enorm statement is. Een bijzonder statement dat erg fascineert, maar als ik kijk waar ik echt graag naar luister vind ik zijn werk met Mischa Mengelberg, Fred van Hove en Han Bennink bijna stuk voor stuk beter. (Ook met Bergmann heeft hij fascinerende dingen). Maar als ik hiervan een plaat moet noemen is het de door mij al vaak verdedigde Schwarzwaldfahrt productietechnisch zo gammel als een tuinhekje, maar vrijer dan dit worden platen niet. Zoals de titel impliceert Brötzmann en Bennink die met een autootje met wat instrumenten en primitieve opnameapparatuur het Zwarte Woud in trekken en daar een beetje hun instrumenten en omgeving (takken/vogels/water/bladeren) gebruiken om ons te verwonderen. Heerlijke plaat!

Voor degene die Machine Gun nog niet ver genoeg vindt gaan kan ik ook nog Barbed Wire Maggots aanraden, ik kan de plaat niet beter omschrijven dan de volgende user:
Paap_Floyd schreef:
Ik onderga nu de plaat


Goed, ik ken dan nog wel het een en ander uit de vorige eeuw, maar denk dat ik hier al een heel stuk mee ben in wat ik echt belangrijk vind, al wil ik niet vergeten nog even Jimmy Giuffre te noemen voor de mensen die juist wel fan zijn van het primitieve werk.


Dan nu de dingen van deze eeuw, nog meer mijn vakgebied, ik heb me altijd een beetje afgezet tegen de mensen die beweren dat alle goede muziek uit de vorige eeuw komt (zowel in jazz als in rock). Er is toen een hoop moois gemaakt, maar dat gebeurt nog net zo goed nu! De vraag is een beetje waar te beginnen…

Aangezien we uit de vorige eeuw komen zal ik maar beginnen met meteen mijn absolute favoriet, Atomic – The Bikini Tapes. Dit is een album dat qua stijl nog best aardig aansluit op dingen als Coltrane/Coleman, maar toch een eigentijds geluid heeft. Her en der gestructureerd en daarmee wel herkenbaar, maar flinke toeterkracht (en pianogepingel) wordt zeker niet uit de weg gegaan, een impressie van een stukje Atomic live.

Vanuit Atomic ben ikzelf daarna verder gaan verkennen, de ritmesectie werkt veel samen in verschillende projecten, daarvan werkt de saxofonist weer samen met anderen etcetera etcetera. Een aantal interessante platen die hier linksom of rechtsom verband mee hebben zijn bijvoorbeeld:

The Cherry Thing. Een album van The Thing, de bovengenoemde ritmesectie aangevuld met Mats Gustafsson op toeters, hier met Neneh Cherry op zang, een samenwerking die erg goed uitpakt. Eigenlijk alles wat Gustafsson maakt is voer voor mensen die houden van platen waar nog stukjes long op te vinden zijn. Hier ook is het weer heerlijk wat een herrie het af en toe is. Op Bag It! is het zelfs nog rauwer (wat wil je ook met Albini als producer), heerlijk veel herrie met toch nog structuur erin. Ik hou er ook van hoe ze die onsterfelijke riff van PJ Harvey’s To Bring You My Love als basis gebruiken voor ook een heerlijk nummer. Gustafsson heeft ver nog veel interessante dingen in bijvoorbeeld zijn samenwerking met Steve Reid en Kieran Hebden (Four Tet)

Dezelfde ritmesectie is te vinden op deze plaat. Een nog wat abstractere plaat door het gebruik van Koto (japanse harpvariant) in plaats van piano/gitaar/blazers), bij elkaar geeft het toch een bijzondere sfeer die mij altijd wel pakt. (Nog een interessante samenwerking van ze is Scorch Trio, met scheuwende gitaar erbij).

En als we het dan toch over verschillende andere dingen hebben moet ik Supersilent nog wel even noemen. Gaat weer een totaal andere kant op, met trompet, drums, synths en allerlei analoge elektronica. Bij elkaar een rare mix van ambient, rock en zeker ook jazz, alles 100% geimproviseerd. Ik zie dat 7, de DVD, nu in zijn geheel op youtube te vinden is. Ik kan iedereen (zoals ook Arrie of rock-rick) aanraden dit een keer goed te gaan bekijken (of in ieder geval even in rond te klikken), is hier te vinden.

Het meeste dat ik tot nu toe genoemd heb (uit deze eeuw) komt uit Scandinavië, maar eignelijk wordt overal wel goed spul gemaakt. Ik moet toch ook zeker nog even de Amerikaanse scene noemen. Rond Ken Vandermark is veel interessants, hij heeft wel samengewerkt met bovengenoemde dingen, maar ook zijn Vandermark 5 project heeft veel goede platen, zoals deze. Ook vanuit zijn bands zijn weer een boel lijntjes te vinden naar andere goede bands (The Engines, Fred Lonberg Holm Trio, 4corners).

Voor ik naar de afsluiter ga nog even Mostly Other People Do The Killing noemen als pre-afsluiter. Een band die een beetje alle uithoeken van de jazz in hun verschillende albums op de hak neemt, maar dit op een zeer creatieve en muzikale manier doet. De laatste 2 albums van ze vond ik niet zo’n succes, maar bijvoorbeeld het live-album is toch wel heel fijn


Afsluiten doe ik een beetje met waarmee ik beloofd had terug te komen, Peter Brötzmann. Hij heeft ook in de 21 eeuw een enorme wildgroei aan projecten die allemaal leuke dingen hebben. Een paar van de in mijn ogen interessantste zijn samenwerking met Satoh en Moriyama (Cecil Taylor in modern jasje) en deze plaat met Parker en Drake. Maar het allerfascinerendst is zijn Tentet, een band van 10 (of meer) mensen in verschillende samenstelling die oorverdovende herrie af kan wisselen met prachtig samenspel. Helaas no even op non-actief, maar mochten ze nog eens live gaan touren, ga ernaar kijken!!! Is me 2 keer gelukt en beide keren behoren tot de beste dingen die ik ooit zag!

Wat plaat betreft zijn er nog 2 oorstrelende verzamelboxen hiervan. Een van het Tentet en allerlei samenwerkingen van de leden ervan in Oslo. En een van een serie concerten in Wels, vormgegeven door Brötzmann, met zijn Tentet, maar ook allerlei projecten met mensen die daar niet inzitten. Vooral die laatste kan ik sterk aanraden om eens mee te beginnen als je in de moderne Brötzmann wilt duiken (zie ook mijn post bij het album).

Ik hoop dat Steuwissen en anderen hier wat mee kunnen

avatar van rock-rick
The Scientist schreef:
En als we het dan toch over verschillende andere dingen hebben moet ik Supersilent nog wel even noemen. Gaat weer een totaal andere kant op, met trompet, drums, synths en allerlei analoge elektronica. Bij elkaar een rare mix van ambient, rock en zeker ook jazz, alles 100% geimproviseerd. Ik zie dat 7, de DVD, nu in zijn geheel op youtube te vinden is. Ik kan iedereen (zoals ook Arrie of rock-rick) aanraden dit een keer goed te gaan bekijken (of in ieder geval even in rond te klikken), is hier te vinden.

Ik geloof dat wij Supersilent ooit wel eens samen geluisterd hebben. Een van hun werken heb ik in ieder geval wel gehoord. Mooie muziek. Daarnaast ken ik het ook wel een beetje door de samenwerkingen met David Sylvian.

avatar van The Scientist
Dat zou heel goed kunnen, het lijkt me zelfs vrij sterk dat dat niet zo is... maar het zien voegt toch wel iets toe in mijn ogen

avatar van pjh1967
Ben totaal geen kenner van jazz, maar van Lucky Devil (2010) en Foolers' Gold (2013) van Meschiya Lake and the Little Big Horns kan ik erg genieten. Over een krachtige vrouwelijke stem gesproken...

En dank aan The Scientist voor de mooie les. Er valt nog veel te ontdekken.

avatar van rock-rick
The Scientist schreef:
Dat zou heel goed kunnen, het lijkt me zelfs vrij sterk dat dat niet zo is... maar het zien voegt toch wel iets toe in mijn ogen

Ik heb hem zojuist bekeken. Prachtig optreden, met prachtige muziek. Vooral het derde stuk vond ik erg mooi.

Hoewel ik niet vind dat de beelden per se iets toevoegen, is het inderdaad prachtig gefilmd. Vooral de interactie tussen de bandleden is mooi om te zien.

Stijn_Slayer
Doel je dan op jazz zoals het eerste nummer van deze Stan Getz - Jazz Giants '58 (1958) ?

Een Ornette Coleman of John McLaughlin gaat nml. ook los, maar wel op een hele andere manier. Zoals Mjuman al zegt is het genre enorm breed.

Blues in de topictitel kan ik trouwens niet zo plaatsen. Er zijn wel wat crossovers, maar die genres hebben verder niet veel met elkaar te maken (stad vs. platteland zelfs!).

Allen erg bedankt. Er zit veel moois tussen, ik heb helaas nog niet veel tijd gehad om de muziek op te zoeken en ook uitgebreid te luisteren. Dat komt zeker nog wel.
De muziek van Meschiya Lake komt erg dicht in de buurt bij wat ik bedoel qwa zang, en toch nog niet helemaal. De muziek waar ik op doelde heb een eenmaal gehoord op de radio, stom dat ik dit niet heb opgeschreven. Veel genoemde jazz is toch erg gefocust op het jazz idee, waar ik naar zoek is breder. Alle instrumenten krijgen gelijkwaardige waardering in de nummers. De pianist, de gitarist zowel bass als lead/rythm, de zangeres allen solo-en zij er flink op los. Dit mis ik in veel van de genoemde albums. Nu heb ik nog niet alles gehoord, dus ik kom er zeker op terug.
Met de term 'losgaande jazz/blues' doel ik dus niet op alternatieve rythm, maar meer op de nadruk van instrumenten die per stuk naar voren komen in het muziekbeeld.
@ Stijn_Slayer, met blues doelde ik op solo's van snaar instrumenten die je meer in de blues scene zal horen.
In het bijzonder wil ik The Scientist bedanken voor zijn informatieve verhaal, ik zal wel behoorlijk wat tijd nodig hebben om alles te beluisteren.

avatar van The Scientist
Voel je vooral niet onder druk gezet.. en zet ook vooral dingen af als je ze niks vindt ... maar er zit vast wel eits bij wat je mooi vindt

avatar van sibry
steuwissen schreef:
Sinds kort +/- jaartje erg geïnteresseerd geraakt in de jazz. Veel verstand heb ik er niet van, alles gaat op het oor. Zo af en toe luister ik ook jazz in de auto (radio), hierdoor krijg je een bredere indruk van wat voor soort jazz er allemaal is. Waar ik naar zoek kan ik niet vinden, of met veel moeite. Vandaar dit topic.

Wat ik zoek is jazz wat los gaat.. geen oude kerel die zingt alsof die keelpijn heeft, geen muziek waar je van in slaap valt, maar juist een krachtige vrouwelijke stem, de muzikanten die los gaan op hun instrumenten, saxophone's die schoon geblazen worden, gitaar solo's die rechtstreeks uit de beste blues komen, pianisten die er op los solo-en. Dit allemaal verpakt op een plaat die niet uit de 50's of 60's komt, maar in elkaar gezet is door een goede producer die perfectie en een helder en krachtig geluid na streeft uit de moderne tijd.

Ik benoem slechts een aantal voorbeelden, maar het idee is er.. toch?
Wie helpt mij aan een aantal platen?


Probeer dit eens:
Earfood van Roy Hargrove .....
Amazon.com: The Roy Hargrove Quintet, Roy Hargrove, Justin Robinson, Gerald Clayton, Danton Boller, Montez Coleman: Ear Food: Music

deze fantastische trompettist heeft een geweldige band in elkaar weten te breien
Deze "Earfood" heeft een goede titel, want het is ècht een goede maaltijd voor je oortjes...
Een beetje funky achtig, Hard-Boppig album.
Eerlijk: een goed plaatje, geweldig mooi opgenomen, dus als je een beetje redelijke versterker/boxen/CDP hebt is het gewoon genieten geblazen...

avatar van Flottante
Ik zou je toch gewoon keihard Oh Yeah van Charles Mingus willen aanraden. Stampende jazz uit de onderbuik, rauw als rood vlees. Mingus geeft vrije vorm aan een dwingend bluesritme.

Gast
geplaatst: vandaag om 03:39 uur

geplaatst: vandaag om 03:39 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.