menu

Let Me Introduce You to the End - A Love of the Sea (2006)

mijn stem
3,56 (9)
9 stemmen

Verenigde Staten
Rock
Label: Ryan Socash

  1. A Love of the Sea (4:12)
  2. The Dust in My Eyes (3:26)
  3. Trail in the Dust (3:46)
  4. Upon Ending (3:50)
  5. Times of Growing Grimmer (8:05)
  6. Who Will Save Me (2:30)
  7. As You Sink (4:19)
  8. Sitting Alone (4:34)
  9. A Love of the Sky (2:39)
totale tijdsduur: 37:21
zoeken in:
avatar van wouter8
5,0
Ik had me al heel lang voorgenomen, om mijn eerste recensie ooit bij dit album te plaatsen. Nooit geen tijd voor gehad natuurlijk, totdat ik vandaag besloot om hem nog echt eens te gaan schrijven

Het eerste nummer begint heerlijk rustig met vioolachtige geluiden waarna er een gitaar komt die zo heerlijk een 'riff' achtige partij speelt.
Na ongeveer een minuut begint Ryan Socash te zingen en komt het nummer pas echt op gang. Heerlijk nummer waar ik echt rustig van wordt een een waardige opener, die zeer verassend eindigt (heel anders dan hoe hij begint).

Het tweede nummer vloeit eigenlijk uit het eerste nummer voort en begint met een paar piano akkoorden, waarna vrij snel de zang alweer om de hoek komt kijken. Hier wordt het voor het eerst op het album iets 'ruiger' (in de vorm van drums). Vervolgens duikt er ineens een piano solo op die wordt bijgestaan door de gitarist.

Het derde nummer begint weer lekker rustig met een gitaar-intro en een paar strijkers. De eerste twee nummers vormden een soort tweeluik en waren iets electronischer. Dit lijkt een gewoon rocknummer maar na een paar keer luisteren, had ik inmiddels zoveel in dit nummer ontdekt dat ik er alleen maar lof voor kan hebben!

Nummer 4 heeft zo een heerlijk simpele pianopartij. En dan net voordat je met je gedachten af wil dwalen, dan is daar die elektrische gitaar die om de hoek komt kijken en alles weer iets ruiger maakt. Rond minuut 3 komt hij dan weer terug in een geweldig duet met de pianist, met het einde van deze solo eindigt ook het nummer.

Met een overwegend vrolijk en opgewekt piano deuntje begint het 5e nummer. En er naar luisterende weet ik eigenlijk niet goed wat ik er van moet zeggen. Het roept een gevoel van weemoed naar iets bij mij op, maar ik weet niet waarnaar. Dit intrigeert me en daarom vind ik dit ook een van de beste nummers van het album. De sfeer was tot nu toe overwegend 'depri', terwijl ik nu het idee begin te krijgen dat het nu pas loskomt. Ik weet echt niet wat ik met dit nummer aan moet, maar ik ben hier zeker nog niet klaar mee.

Dan is het tijd voor het langste nummer van het album: Times Of Growing Grimmer. Dit begint weer met een gitaarpartij die na 30 seconden van acoustisch overstapt naar elektrisch. Het gaat in de intro soms in de richting van het bombastische en epische, met name door de strijkers. Storend is dit trouwens echt niet. En dan: het meest geniale moment op het album, namelijk die gitaar
Je kunt de vingers letterlijk over de hals horen glijen en niet iedere noot komt meteen heel zuiver en zeker uit de luidspreker tevoorschijn, prachtig! Samen met de zang die op dit moment heel erg fragiel klinkt is dit hét moment van de plaat voor mij. Dit typende denk ik aan die heerlijke zang van Ryan Socash. Hij heeft een stem die zo fragiel is, dat het de muziek zo menselijk maakt. Hierdoor word ik er altijd weer aan herinnerd dat we maar mensen zijn. Hoe hij dit hier uit, daar zijn gewoon geen worden voor. Normaal zou je zeggen dat het allemaal veel te zwak in elkaar steekt, en hier vormt het gewoon het beste aspect op het album!
Vervolgens wordt het nummer langzaam maar zeker steeds harder maar toch niet zo hard dat een piano partij zou misstaan. Deze komt namelijk op het hoogtepunt van de climax weer om de hoek kijken en ik moet zeggen, hij misstaat helemaal niet. Hiermee is meteen de outro ingezet, die nog 2 minuten zal gaan duren, maar zeker niet slecht is.

Who will save me, is het snelste nummers op de plaat. En is ook meteen het meest 'standaard' nummer op de plaat. Het doet me denken aan Blackfield. Het is een mooi tussendoortje van 2:30 maar meer ook niet.

Dan, As You Sink begint weer heel melancholisch en de strijkers komen weer terug. Dit is de eerste keer sinds het begin van het album dat ik me begin af te vragen of de zang wel bij de muziek past, maar na 20 seconden ben ik al weer overtuigd en geniet ik weer met volle teugen van de heerlijke, licht deprimerende (positief bedoeld) sound. Na 2 minuten wordt er voor het eerst tweestemmig gezongen (voor zo ver ik kan horen zijn ze allebei door Ryan Socash ingezongen) wat het nummer ten goede komt. Ik ben bang dat het anders een beetje eentonig zou zijn geworden. Een piano sluit het nummer weer heel gepast en rustig af.

Sitting Alone begint heel anders dan de rest van de nummers, en het overvalt me een beetje. Het lijkt alsof er iets heel langzaam instort, heel vaag. Het hele nummer klinkt trouwens anders. Hier komen geen strijkers aan te pas, geen piano en alleen maar zang gitaar en drums. Totdat rond de anderhalve minuut een vrouwelijke stem voor het eerst zich laat horen. Ik vind het nummer een beetje uit de toon vallen, niet dat het slecht is. In de verste verte niet, maar het klinkt heel anders dan de andere nummers. Terwijl ik dit schrijf hoor ik toch weer die elementen die dit album typeren en komt het toch nog goed. Ryan Socash wordt op dit nummer trouwens het meest emotioneel (zinnen als ´Goodbye Mother´ die half geschreeuwd tussendoor komen).

Het slotnummer is een versnelde versie van het eerste nummer, waardoor het album dus eindigt zoals het ook begon. Dit is totaal niet storend vind ik, maarja het eerste nummer had al een diepe indruk op me achtergelaten, dus dan kun je die ook niet storend vinden.

A Love of the Sea is een album wat erg melancholisch is en zoals jullie misschien al hebben kunnen merken worden er niet veel instrumenten gebruikt. Maar dit maakt alles juist zo mooi. Die tederheid, die fragiliteit, die melancholie, het maakt het zo menselijk. Dit is echt iets wat ik mis in de muziek die ik normaal luister (kan ook aan mijn muziekkeuze liggen). Ik weet niet hoe ik het gevoel wat ik hierbij krijg moet uitdrukken. Ik denk ook niet dát ik het uit kan drukken. Ik weet wel dat, als het album eenmaal afgelopen is, ik met een gevoel zit waarvan ik niet weet wat ik er mee aanmoet. Een gevoel van rust, vredigheid en veiligheid.
Ik denk dat je dit gewoon meegemaakt moet hebben, wil je echt het kunnen begrijpen. Het kan best zijn dat ik een uitzondering ben en ik het als enige bij dit album heb, en dat anderen dit bij andere albums voelen, maar voor mij betekend dit album heel veel.

5***** en een mooie 2e plek in mijn top 10!

Gast
geplaatst: vandaag om 06:42 uur

geplaatst: vandaag om 06:42 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.