Herbie Hancock - Inventions & Dimensions (1964)

Onlangs meegenomen, deze is in de Rudy Van Gelder-collectie heruitgebracht, digitaal opgepoetst, klinkt erg lekker en zeer geïnspireerd; Topper in het jazzgenre. Samen met Stan Getz, Chet Baker en Miles Davis behoort Hancock tot mijn favoriete jazzpeople!

Ideale muziek voor de late uurtjes, voor mij wel!

Ik vind het een soort 'grote stad-muziek'. Luchtige jazz met prachtige akkoorden. Succotash, ik krijg bijna kippenvel van dat begin.

Dit is zulke overheerlijke laatavondmuziek.... iedereen zou dit minstens een keertje moeten horen, zelfs jazzhaters.... misschien zouden ze wel verbaasd en blij verrast worden;
Héérlijk plaatje!

Een gigant als Hancock staat hier op de site met geen enkel album in de jazz top, onbegrijpelijk!

Dan gaan we daar wat aan doen.
Ik begin maar met wat vijfen uit te delen aan mijn twee favoriete Hancock-albums: Empyrean Isles en Maiden Voyage.

De prachtige hoes straalt precies die sfeer uit.
Ik heb er gelijk een avatar van gemaakt.

Die begint inderdaad fantastisch. Opvallende drums met lekkere piano melodieën en een vleugje latin. Ik zal het hele album eens een keer gaan beluisteren.
Ik las dat er op dit album geen blazers te horen zijn op dit album. Dat vind ik best opvallend voor een jazz album.

Ondanks dat Herbie wel raad weet met de toesten werkt zijn stijl me soms wat op de zenuwen. Ik waardeer Herb toch het meest om zijn fusion materiaal als Sextant en natuurlijk Head hunters. Is het gek als ik zeg dat het juist de gevarieerde, en in bijna elk nummer opvallende, ritmes zijn die dit album leuk maken?

"Visions" van Ugly Duckling heeft een prachtige beat gemaakt van "Mimosa". Ik moet bekennen dat ik deze plaat met het origineel pas jaren later ontdekte.

Een geweldig album van Herbie Hancock waar ritme het toverwoord is. Geen blazers, maar des te meer drums, timbales, conga en bongo.

En toch klinkt het niet exotisch of zo. Ik kan me goed vinden in de eerder genoemde term 'grote stad-muziek'.

Ongelooflijk spannend, en toch goed behapbaar voor wie moeite heeft met de wat meer experimentelere jazz (zoals ikzelf).

Ik heb dit album op vinyl en wat me vooral opvalt is dat elk instrument zo ongelooflijk goed doorkomt, hoe klein ook. Het wordt dan ook nergens overstemt door blazers en dat is hier eigenlijk best wel een verademing.

Ik draai deze de laatste weken veel, en graag. Het is niet een plaat waar veel rare kunstgrepen worden uitgehaald, gewoon vijf redelijk rustige, wat gesofisticeerde stukken pianojazz met wat Latin-ritmes vanuit de percussie. Zoals vaker bij Hancock wordt er eerder een mood gezocht dan dat de virtuoze solo's je om de oren vliegen.

Alle muzikanten zitten goed in de wedstrijd (Paul Chambers is echt de perfect gekozen bassist hier), vullen elkaar aan en houden hun ego's in toom. Het levert een bijzonder prettige, ruimtelijke, modern klinkende en verrassend gevoelige plaat op, die prettig in het gehoor ligt maar ook interessant genoeg is om niet na drie keer horen al doorgrond te hebben. De twee platen die Hancock hierna zou maken zijn natuurlijk van een andere orde, maar fijn om deze ook te hebben leren kennen.