Hot Chocolate - Cicero Park (1974)

Het aardige van posten bij albums waar nog maar heel weinig users hebben gepost of hebben gestemd, is dat er dan nog altijd een schone taak kan liggen eens flink diep op een album in te gaan.

Soms heb je daarin begrip voor het lage aantal geïnteresseerden en/of lage waardering, maar soms kan het ook een meer enthousiast verhaal opleveren, dat dan kan leiden tot (hopelijk) meerdere liefhebbers.

Eigenlijk had ik tot voor kort niets met Hot Chocolate. Een drietal verzamelalbums en de wetenschap dat de Engelse band rond zanger Errol Brown een tiental jaren altijd goedverzorgde singles heeft uitgebracht.

Eén van die vele singles van Hot chocolate, Emma, draag ik al jaren een warm hart toe als één van de betere singles die ooit is uitgebracht. Donker, prachtige baslijn, bijpassende dramatische tekst over de zelfmoord van een actrice (las ik later) en de geweldige vocalen van Errol Brown.

Emma is uit 1974, uit een tijd dat er geconcurreerd moest worden met De wilde boerendochtere van Ivan Heylen en The Cat crept in van Mud.

Pas recent kwam ik op de gedachte: je zult maar een cd hebben dat geheel bestaat uit nummers van het niveau Emma. Dan kom je, chronologisch gezien, uit op dit album, Cicero park.

Eigenlijk pas het eerste album van Hot chocolate, dat al wel sinds 1969 singles uitbracht. Dat maakt de nieuwe Cicero park (versie 2009) zo alleraardigst. Geheel mooi digitaal geremasterd is het album uitgebreid naar 2 cd's: Cicero park en één cd met alles wat zich heeft afgespeeld vóór dit album, met singles, b-sides e.d.

Op zich is dat al één ster extra waard, naast het prachtige Cicero park, dat inderdaad voor een deel bestaat uit gelijkwaardige nummers als Emma. Met name de opening met het titelnummer en Could have been born in the Ghetto is uitermate sterk, net als het later alsnog als single uitgebrachte Disco queen en Funky rock 'n roll.

Maar niet elk nummer haalt dat niveau. A love like yours en You're a natural high vallen dan toch door de mand.

Merkwaardig genoeg heeft 7T's (de platenmaatschappij van Cherry red Records die zich met 70's albums van EMI bezighoudt) de single Brother Louie, dat oorspronkelijk het album afsloot, vervangen door Bump and Dilly down. Brother Louie is dan wel weer op de tweede cd terug te vinden. Voor de beoordeling heb ik toch maar rekening gehouden met Brother Louie als afsluiter, mede omdat Bump and Dilly down één van de mindere nummers van dit album is.

Het is overigens geen goedkope hobby, de prijs van de eerste albums van Hot chocolate gaat (nu nog) naar rond de 20 euro. Ik geloof dat 7T's zich over Hot chocolate heeft ontfermd tot en met het album Every 1's a winner.

Maar al met al kan ik mij er prima mee vermaken, echt aardig om je eens in te verdiepen in een verdienstelijke band uit de 70's met onvermoede krachten. En wie houdt er nu niet van al die prachtige albums uit de jaren zeventig ?

Met een vriend houd ik iedere twee weken als opdracht een top 10 te maken rond een bepaalde artiest of een bepaald thema. Deze keer kwam Hot Chocolate uit de hoge hoed getoverd. De Britse soulband rond zanger Errol Brown oogstte tot en met 1987 jaarlijks een Britse hit. Soms meer dan één, soms ook top 10. Ik kende ze van de radio, want vanaf 1974 werd ook menig hit op het Europese vasteland gescoord.

Eerst lees ik mezelf in bij Wiki. Eind jaren ’60 rolde de groep uit Brixton, Londen binnen bij het Applelabel, nota bene via John Lennon zelf. De eerste Britse hit kwam in 1970, gevolgd door meer non-albumhits, waarna pas in 1974 dit debuut Cicero Park verscheen met nieuw materiaal, inmiddels bij het RAK-label van de Britse hitproducer Micky Most. Hiermee kregen ze ook in Nederland voet aan wal.
Wellicht was de multiraciale band een voorbeeld voor latere reuzen als skaband The Selecter. Hot Chocolate bewees namelijk als één van de eerste groepen dat witte mensen heel goed zwarte soul, funk en disco kunnen maken met zwarte mensen die heel goed witte pop kunnen spelen. Iets wat in Engeland waarschijnlijk makkelijker ging dan in de Verenigde Staten met zijn diepgewortelde cultuur van segregatie.

De warme en lenige stem van Errol Brown was hét handelsmerk van Errol Brown, samen met diens vrolijke kale kop, herkenbaar in de media. Tegelijkertijd hoor je op de debuutelpee een strak spelende band die kwaliteitssoulfunkdiscopop brengt, duidelijk van Europese oorsprong. Dit omdat de blaaspartijen soms anders zijn dan die van de grote Amerikaanse evenknieën, zelfs op het filmische af. Alle muziek werd geschreven door Brown en bassist Tony Wilson.
Van dit album klonk de melancholische hitsingle Emma (#2 in de Nationale Hitparade in juni 1974) in de jaren daarna frequent op de Nederlandse radio en was mij, die dat niet bewust meemaakte, dus bekend. Maar de plaat bevat nummers die ik sterker vind met op de sterkste momenten een boeiende ontmoeting tussen de Europese popsound van die periode, soul en een vroege vorm van disco. Daarbij heb ik drie favorieten: Could have been Born in the Ghetto is slepend, langzaam en fascinerend met blaaspartijen die richting een film van James Bond kruipen, Disco Queen is wat de titel al zegt, net als Funky Rock ‘n’ Roll. Cicero Park verscheen in 2009 in een 2cd-bonusversie, waarvan mij (op streaming) vooral de singleversie van Makin’ Music positief opvalt.
Opvallend is dat naast alle blazers en violen zo af en toe een scheurend gitaartje opduikt, zij het nooit lang: Harvey Hinsley kleurt de muziek echter smaakvol in.

Dat de groep een breed publiek bereikte laat zich zien in twee coverversies. De Britse gothicband The Sisters of Mercy zou Emma vanaf 1983 in hun liveset opnemen, om het in 1988 op de 12” Dominion te zetten en in 2008 als bonustrack bij album Floodland. De Amerikaanse gitaarband Urge Overkill zette het tijdens de hoogtijdagen van grunge in 1991 op hun The Supersonic Storybook als Emmaline.
Die coverjasjes verschillen aanzienlijk van hetgeen hier op Cicero Park klinkt: warme jaren ’70 sferen, heen en weer laverend tussen soul, pop en soms disco. Een leuke kennismaking, op naar de opvolger!