Maria Schneider Orchestra - Sky Blue (2007)

Na wat discussie (dit album is alleen verkrijgbaar via Artistshare) dan nu toch eindelijk op MuMe!
Wat mij betreft de jazz-album van het jaar!
Als je in het in deze tijden aandurft een mooi album te maken met een fijn jazz-orkest, zonder teveel op te gaan in virtuoos gefröbel (hoewel hier briljant wordt gespeeld) dan ben je een groot musicus!
Maria Schneider had het al bewezen op Concert in the Park, maar deze gaat nog een stap verder; rijk georkestreerde, melodieuze muziek met nogal wat onverwachte en spannende wendingen. Centraal stuk is het Cerulean Skies, dat beluistert als een spannend hoorspel en je als luisteraar na een dikke twintig minuten verbaasd achterlaat.

Aanvulling op mijn vorige post; volgens mij het beste jazz-album van de laatste tien jaar!

Bigbands hebben over het algemeen snel de neiging om opgeblazen, pompeus, en bijgevolg weinig fijnzinnig te klinken. Wie met die vooringenomenheid echter naar 'Sky Blue' luistert, wacht een prachtige verrassing. Maria Schneider haalt immers moeiteloos het beste in haar muzikanten naar boven: via haar gevarieerde composities (met interessant harmonisch materiaal) krijgen de muzikanten genoeg ruimte om volledig vrij hun eigen ding te doen. Op die manier presenteert dit album zich niet alleen als een sterk groepsstatement, maar evenzeer als een project waarin elke muzikant zijn eigen emoties en verhalen in investeert.

Nu eens fors en luid, dan weer verderlicht (de review van Kwadratuur heeft het niet voor niets over "klankwolken"), maar altijd even genuanceerd: 'Sky Blue' zou wel eens de zomerplaat van 2009 kunnen worden. En zelfs als de blauwe hemel plaats heeft geruimd voor een sterrenlandschap, krijg ik zin om het album gelijk nog eens te draaien. Bijzonder aangename keuze, Vince Vega!

PS: Iemand al iets gehoord van de samenwerking tussen Maria Schneider en het Brussels Jazz Orchestra? Benieuwd wat voor moois daar reeds ontsproten is...

Ik dacht precies hetzelfde! Dit album voelt als een warm bad, waar ik best 63 minuten in wil vertoeven. Ik begin met 4*.

Ik weet het nog niet zo goed. Het heeft me totaal niet weten te overtuigen. Het geheel komt me cheesy over en laat me vrij koud. De hoes ziet er bovendien ook nog eens uit alsof het een album van Mariah Carey is; gelukkig is de inhoud niet van een dergelijk alloy.

Ik slinger er nog een paar luisterbeurten tegen aan, maar ik zie het voor mij niet boven de 3,0 komen.

"Cheesy"
Hoewel; ik liet een jazz-liefhebber deze schijf horen en hij had een soortgelijke reactie ('beetje zoetig'), maar ik vermoedde dat hij er moeilijk tegenkon dat er hier en daar op een jazz-plaat herkenbare melodieën voorkomen...

Ik ben al jaren dol op big-band-muziek van de 'oude stempel' en ben creatief genoeg om te luisteren naar Avishai Cohen en consorten (zijn 'Etude' op z'n live-album komt geregeld terug voor een luisterbeurt). Alleen dit is nauwelijks big-band-muziek in die traditie...ik denk dat Schneider haar leermeester Gil Evans navolgt. Het is geen getoeter of hard geblaas, maar uitgesponnen en gecomponeerde stukken met speciale 'solo-spots'.
Overigens vind dit qua opname ook een erg fraaie cd...vaak domineren drums en saxen een big-band, maar hier blijft het geluid transparant. Vernieuwend is ook de manier waarop het album 'verkrijgbaar' is; de fans 'sponsoren' de opnames ervan door het album te bestellen. (Dus een half jaar van tevoren krijg je een mail met het 'sponsorverzoek' en na de opnames krijg je een cd thuisgestuurd, een goeie deal, lijkt me!).
En nu ga ik 'ns kijken wat die Jason Moran allemaal voor muziek maakt...

Ja, hier zijn duidelijk twee kampen. Ik zit het dichtste bij Heemskerktollie en We tigers: ik erken wel wat kwaliteit maar het doet me zo weinig. Cerulian Skies heeft wel een hele fijne opbouw. Het accordeon-intemezzo is bepaald aantrekkelijk en de hele track heeft ook wel sfeer, zeker als de stem er toch nog onverwacht in komt.
Toch is het album me als geheel met toch te veel 'Sky' en te weinig 'Blue'. Wel weer een keuze die het topic lekker breed houdt: een album dat ik anders zeker ook nooit gehoord zou hebben.

De big band sound is groots en weinig op aan te merken, de muziek is mij te truttig.