Cathedral en de bezopen voordracht van Lee Dorrian heb ik altijd wel kunnen appreciëren. De sabbath verering ligt er zo dik bovenop dat het bijna aandoenlijk is. En nergens stoort mij dat. Dorrian heeft er nooit doekjes omgewonden dat de aartsvaders uit Birmingham zijn inspiratiebronnen zijn geweest. En welke zich respectabele metalband is niet schatplichtig aan Black Sabbath.
Dan de muziek; die is zoals bijna altijd bij Cathedral zwaar en log, alsof je door een Engels moeras ploegt, de Eiken en Treurwilgen aan de oever je mistroostig aanstaren en de mist van de Engelse heuvels het landschap van een extra dikke laag mistroostigheid voorziet.
Desalniettemin trapt Dorrian niet in de val waar veel bands die zich in hetzelfde genre bewegen vaak in trappen; met kleine schetsen of een creatieve transitie, kan de beste man net een twist geven aan een song zodat er zowaar wat meer kleur op de wangen verschijnt. Een versnelling, een akoestisch middenstuk of zomaar een progachtige toevoeging, Lee draait zijn hand er niet voor om.
En juist deze invalshoek maakt Cathedral tot een van de interessantere bands die het doomlandschap rijk is. Ik vraag mij weleens af wat er in dat hersenpannetje rondgaat van Lee, een tekort aan zangcapaciteiten maakt de Engelsman ruimschoots goed met zijn muzikale hersenspinsels.