Lustmord - The Place Where the Black Stars Hang (1994)

Indien Onze Lieve Heer nog een passende soundtrack zoekt voor het Einde der Dagen, hoeft hij niet langer te zoeken. Lustmord heeft immers zijn Impressie al op deze plaat gezet.

De plaat bestaat uit een serie langgerekte en onheilspellend ruisende soundscapes(ik moest steeds denken aan Gwely Mernans van Aphex Twin). Toen ik onder het luisteren even mijn ogen sloot, leek het alsof ik in mijn gedachten in een immens grote loods stond te kijken naar een ongewis lot vertrekkende Battlestar Galactica.

Opvallend is dat Lustmord weinig tot geen beroep doet op zijn electronische trukendoos. Geen knarsjes, bliepjes of knerpjes, neen, Lustmord houdt zijn voordracht vrij vlak en kaal.

Voor de minimalisten onder ons zal dat ongetwijfeld goed nieuws zijn; liefhebbers van wat diversiteit en afwisseling- en daar reken ik mezelf toe- zullen na drie kwartier te hebben geluisterd naar zwaar brommende, lome en gitzwarte ambient wat ongeduldig met de voet gaan trappelen.

Kortom: interessant maar (voorlopig) niet écht mijn ding. 3*

Eén van de betere zo niet de beste uit Lustmord zijn oeuvre, eigenlijk is alles waar dit alum voor staat door ElMeroMero al gezegd. (Onheilspellend, ruisend, minimalistisch). En hoewel hij niet van het minimalisme is gediend vind ik dat juist de kracht van dit album. De titel van dit album is dan ook alleszeggend, een andere zou het simpelweg tekort doen.

De geluiden op dit album zijn enkel te horen miljoenen lichtjaren bij ons vandaan, daar waar sterrenstelsels ontstaan uit gigantische clusters groter dan de gehele melkweg. En waar 100-en lichtjaren overheen gaan om te doorkruisen. Daar waar een compleet sterrenstelsel verdwijnt door een uitgebluste, imploderende ster.
Donker, duister en onheilspellend zijn de sleutelwoorden.

Achterwege latend dat er in de ruimte überhaupt geen geluid te horen is.

Sterke, massieve, duistere plaat. De soundtrack voor het heelal. Een nachtmerrie vol imploderende sterren, botstende clusters, ijle nevelgassen.

Maar zo minimalistisch is dit album ook weer niet, beluister track 4 eens apart, let op de langzame muzikale infra-rood verschuivingen, de omwentelingen... Metastatic resonance weet zelfs nog enige emoties teweeg te brengen, althans bij mij. (Ik moet op een vreemde manier denken aan de schilderijen van Edward Hopper, de mens in zelfopgelegde eenzaamheid, desolate landschappen, schijnbaar voorwereldlijke impressies.)

Dit stukje zelf teruglezend vraag ik me af of ik hier nu iets zinnigs zeg, of dat ik onzin uitkraam - dat laatste betwijfel ik, maar as I speak, draait de Lustmord plaat weer, en die doet bij mij nu eenmaal rare dingen...

Ontzettend geniale cd. Stukken beter ook dan de onzin van andere Lustmord-albums die ik ooit via youtube heb geluisterd (al kan dit deels ook aan de compressie hebben gelegen). Het grote nadeel van dit album is dat ik tijdens de eerste 3 nummers al vol ongeduld zit te wachten op track 4, die nog eens een stuk lekkerder is dan de rest van het album

Fans van dit album of ander werk van Lustmord: Cold Meat Industry heeft een nieuwe act die opmerkelijk op deze stijl voortborduurt: 'Translucent Communion' van Vestigial. Volkomen onverwachts een verrassing om te horen. Duister, machinaal, groots.

Check it out...

Duistere plaat. Ik trek het allerlaagste gezicht dat ik trekken kan, mijn mondhoeken kunnen niet verder naar beneden, de ruimte is zwart en vijandig, het donkere gebrom van deze reusachtige planeet, die vele malen groter is dan onze zon, getuige van een vernietigende kracht.

Aldebaran (alpha Tauri) is de helderste ster in het sterrenbeeld Stier (Taurus).

De ster staat ook bekend als Cor Tauri en Parilicium en is een rode reus. Hij werd vroeger gezien als het rode oog van de woeste stier. Aldebaran maakt deel uit van de Hyadengroep en staat ook visueel nog in de sterrenhoop Hyaden. Over ongeveer twee miljoen jaar komt de ruimtesonde Pioneer 10 aan bij de ster Aldebaran. Bron: wikipedia.

Met Metastatic Resonance resoneer ik nog wat tussen de onvoorstelbaar grote massa mee maar laat het helder zijn... hier leeft niks.

Ruimtelijk en pikdonder, maar tegelijkertijd oorstrelend; ja, geloof het of niet, zelfs rustgevend. Dat is The Place Where the Black Stars Hang, tot nu toe de meest indringende en onder m'n huid kruipende plaat die ik van Lustmord heb gehoord.
De plaat laat zich als het ware beluisteren als een vorm van dreiging die in de lucht hangt, of in het geval van deze plaat, het onmetelijke heelal.
Het is alsof Brian Williams, alias Lustmord, met deze plaat wil zeggen, dat we moeten oppassen voor de ontelbare gevaren die het heelal kent: gammastraling, meteoren, zwarte gaten, etc. etc.
Wij als mens, zo ontzettend klein en onbenullig op deze al net zo kleine planeet aarde, kleiner dan welk microscopisch schepsel dan ook t.o.v. het oneindige universum met al de kosmische gevaren die op de loer liggen. Niet te bevatten gewoon!!

Gelukkig is deze plaat wel degelijk te bevatten, als je er van houdt tenminste. Indien het kwartje eenmaal gevallen is, is er geen weg meer terug als je eenmaal verzwolgen wordt in de onaardse, minimale, inktzwarte en tegelijkertijd extreem ruimtelijke klanken die deze plaat kenmerkt.

Eén grote compositie, opgedeeld in 5 secties, met als hoogtepunt natuurlijk het al eerder genoemde "Metastatic Resonance". Alleen al de eerste 2 minuten laten mijn nekharen op een aangename manier recht overeind staan, met klanken alsof ik me ergens op een exoplaneet bevind die alleen maar bestaat uit gigantische oceanen met wat voor vloeibaar spul dan ook, kilometers diep onder het oppervlak, moederziel alleen. Zelfs de alarmsignalen van wat zich dan ook in de nabijheid bevind, kan niet helpen dan dat ik steeds verder en verder wegzink en uiteindelijk, dood en herboren, voor het eerst in lange tijd mijn ogen open en voor me, het meest indrukwekkende schouwspel zie, die de mensheid ooit zal kunnen aanschouwen. Namelijk het einde van het heelal!! Want uiteindelijk zal ook het hart van het universum ophouden met kloppen.
Mooi toch....da's toch mooi ?!!

Maar even zonder gekheid: deze plaat is één groot hoogtepunt. Bijna een meesterwerk, ware het niet dat de enige smet die het geheel kenmerkt, is dat het nét even te lang duurt. Had een aantal secties iets ingekort en het was helemaal ultiem geweest. "Aldebaran of the Hyades", de eerste van de twee echt grote secties, heeft daar gevoelsmatig, ondanks dat ie zeker sterk is, toch het meest last van. Daarentegen heeft die andere, al eerder genoemde, grote sectie dat niet. Maar ja, die is dan ook écht heel erg goed.

Ach, het geeft niet. Deze Lustmord-plaat is gewoonweg ijzersterk en essentieel voor de echte liefhebber van het dark ambient-genre. Niet voor niets las ik ergens in een review dat dit album het jaren '90-antwoord is op Tangerine Dream's meesterwerk Zeit.
Ik kan mij daar zeker in vinden!

Ja super joh..

Lars van Trier heeft er een filmpje van gemaakt.. Melancholia.. geniet en huiver, zet de stereo open en aanvaar een verre toekomst.

Dark, darker, darkst.

De Deense regisseur Nicolas Winding Refn (bekend geworden door het onterecht overgehypte Drive) maakte eerder het gruwelijk goede Valhalla rising met een sterke Lustmord-achtige soundtrack. Wonderlijk en angstaanjagend. Gaat ook deze zeker zien, mensen!

Toevallig heb ik deze in de kast staan en onlangs gezien. Inderdaad erg brute en beklemmende film, echter was de soundtrack me niet echt opgevallen. Zal daar eens op letten de eerstvolgende keer als ik 'm zie of nog beter: van wie is de soundtrack en is ie te koop?
Indien ie vergelijkbaar is met dit meesterwerk, dan is dat natuurlijk goed nieuws!

Had dit album niet gewoon dé soundtrack van die film moeten zijn? En dat vraag ik me af, zónder dat ik de film gezien heb? Toch maar doen, dus...!!

Nee, soundtrack kent geen officiële cd release - waarschijnlijk te obscure muziek (en film). Wel jammerlijk.
Maar ja, zo is ook de originele score van Nick Mason (ja, die van Pink Floyd) voor Donald Cammel's nare maar ook wonderlijke, psychedelische cultklassieker White of the eye ook nooit officieel op de zilveren schijf gezet. Het moet niet veel triester worden.

Gek trouwens, Corvis, dat de muziek in Valhalla Rising je niet opviel - het is een van de films sterkste punten. Gauw dus nog eens opzetten, het liefst 's avonds laat, in je eentje, gordijnen dicht en volume vol open...

Had kunnen zijn, de muziek bij de film Melancholia deed het echter voor mij prima. Zo'n alles verzengende.. weet je, ik zeg niets, als je van het genre houdt, zie en hoor je het vanzelf. Have fun

Metastatic resonance, buitenwerelds, buitentijds, 25 minuten zweven in een kosmisch donkere leegte. Alleen dat al is op z' n minst 4,5 sterren waard.

Met recensies of beschouwingen gaat het vaak alle kanten uit lees ik. Lustmord is dan weer zoiets, je vindt het top of flop. Je moet zeker open-minded zijn voor dit soort van muziek. Ofschoon muziek????? Dit wijkt natuurlijk zeer af van wat minimaal toegankelijk is. Maar toch, volg de man al vanaf den beginne en heb hier dan ook alles staan, los van de nieuwe, First Reformed maar die komt eraan. Alles op cd, soms zelfs lp. Dark ambient zo zou je het kunnen omschrijven. Niet voor eenieder weggelegd neen. Maar absoluut mijn ding ja. Zeer donkere, koude, intrigerende plaat. Kale enorme soundscapes welhaast uit de toekomst of een parallel universum. Lange tot zeer lange nummers. Ideaal voor nu, donker, binnen ook dan maar, kaarsjes aan en ga op interstellaire reis dan maar. Briljant in mijn ogen, sluit je ogen en laat je gaan. Enne ja, alle, maar dan ook alle releases van deze beste man zijn bovengemiddeld en derhalve ten zeerste aan te bevelen. Maar bedenk, voor de liefhebber dan wel. Ik heb er al heel wat lieden mee weg gejaagd, jazeker. Men dacht in eoa graftombe te zitten. Tja, zo kun je het ook zien. Absoluut duister ja, maar ook meeslepend, overrompelend, bizar, meesterlijk, briljant. Njoy.