Herkenbaarheid (niet herkenbaarheid à la "Groundhog Day"
) - sommige mensen hebben er een broertje dood aan.
Wanneer de naam "PJ Harvey" viel, was het woord herkenbaarheid even ver weg als het begrip losbandigheid bij Balkenende.
Ze was alles geweest: neurotisch ("Rid of me"), teneergeslagen ("Is This Desire?"), verliefd ("Stories from the city, stories from the sea"), uitbundig ("Dry").
Op "Stories from the city ..." leek Polly te bladeren door haar vergeelde dagboeken. Het lijkt er sterk op dat ze die lijn consequent doortrok op "Uh Huh Her". Dat lijkt sterk op ... herkenbaarheid, inderdaad
Wat levert dat op? Hoor ik u vragen.
Een paar erg mooie nummers (
Shame ,
You come through ), een "vals lief" nummertje
Pocket knife (... Please don't spoil my wedding dress ).
Drie gemene "rockers" (
Badmouth ,
Who the f**k? en de single
The Letter - die dit album vooruitsnelde) ...
De rest van de nummers klinken alsof ze gestold zitten in een embryonale fase.
Polly kan meestal zo'n machtige sfeer creëeren op haar cd's, wat een extra surplus geeft aan de nummers. Hier blijft die Harvey-sfeer achterwege, wat rest is een collectie goede tot matige nummers