Status Quo - 12 Gold Bars Volume II (1984)

Deze volume 2 is een stuk minder bekend dan vol 1,hier staan ook wat mindere nummers op dan op vol 1,maar dat kan ook niet anders want die is ook super samengesteld en heeft mijn 12 favoriete Quo nummers erop staan.Toppers hierop zijn What You're Proposhin,Don't Drive My Car,The Wanderer en natuurlijk Caroline in live uitvoering.

Ricardo, je vergeet nog "Something 'Bout You Baby I Like" als Status Quo topper te noemen . Ook voor dit album 5*****. Ik heb namelijk wel héél goede herinneringen aan het Status Quo tijdperk .

Zeker dat is ook een echt topnummer op deze verzamelaar Hans,daar ben ik het helemaal mee eens.Ik vind deze toch wel iets minder goed dan volume 1 daarom 4*.Ik heb wel eens gehoord van mensen van jouw leeftijd dat je vroeger voor Status Quo of voor AC/DC ging.Nou ik vind beide bands echt goed,AC/DC heeft misschien een iets ruiger imago en meer goede songs gemaakt dan Status Quo,maar Status Quo dat is ook een band die hoog op mijn favoriete(hard) rock lijst staat.

Eens kijken; What You're Proposin', Something 'Bout You Baby I Like, The Wanderer en de live versie van Caroline vind ik allemaal top, de rest héél middelmatig, zelfs tot zwak.
Stukken minder dan volume 1 dus.

***

Arcade bracht rond dezelfde tijd hun dubbele Quo-verzamelaar uit, waardoor deze indertijd door velen genegeerd is.

Ik geef hier toch een lager aantal sterren voor dan de periode tot 1980. Alles goed en wel, maar dit is echt een tandje minder dan alles wat Status quo ons daarvoor heeft gebracht.

Het is bepaald geen Rain, Down down of Roll over lay down zal ik maar zeggen.

Sterker nog, het niveau begint met Marguerita time als blikvanger naar bedenkelijk af te zakken. Gelukkig is er geen deel 3 meer verschenen (hoewel dat overigens makkelijk had gekund)

Soms begrijp ik mijzelf niet. 5***** voor 12 Gold Bars Volume II (1984) Ik snap niet dat ik zoveel sterren aan deze zwakke verzamelaar heb kunnen geven. Er staan een paar Quo toppers op, de rest is van een bedenkelijk niveau. Daarom: met pijn en moeite 3***

Wat kan een mens zich vergissen hé? Misschien dacht je per ongeluk aan Volume I, toen je sterren zat te geven.

Ik heb nog even na zitten denken waar het eigenlijk aan is gaan schorten bij Status quo, laten we zeggen vanaf 1980.

Tempo, hardheid, gitaarsolo's en goede songs, die eigenschappen zijn zo'n beetje komen te vervallen. Daarvoor kwam alleen enige gezapigheid en feestvreugde in de plaats. En daar red je het niet mee.

Grappig dat je uitgerekend The wanderer als een topper op dit album noemt! Live gaat het nog wel maar deze studio versie is toch echt niet veel soeps vind ik. Dan is een nummer als Dear John of Ol' rag blues stukken interessanter.

Opvallend dat Never too late er niet eens opstaat.
Meer dan de helft van de nummers zijn afkomstig van Just supposin' en Back to back.

Dat komt denk ik omdat er van het Never too late album maar 1 single is getrokken (Something 'bout you baby I like) en ze er verder nooit veel aandacht aan hebben geschonken.
Als follow up single werd notabene Rock 'n roll van het vorige album uitgebracht.

What You're Proposing klinkt nog lekker, maar daarna werd het een soort van BZN. 12GB1 gaat wat mij betreft hier dubbel en dwars overheen.

Zit bij mij in dezelfde klaphoes als 12 Gold Bars Volume I.
Werden namelijk in 1987 als 1 dubbel-LP opnieuw op de markt gezet.
I.t.t. bij Volume I wordt hier de chronologische volgorde aangehouden.
Zodat je pijnlijk duidelijk het verval van Status Quo gaat horen.

Er staan natuurlijk nog wel een paar knallers op, zoals Dear John, What You're Proposing, Something 'Bout You Baby I Like, Lies en van kant 2 Ol' Rag Blues.
Don't Drive My Car gaat dan ook nog wel, maar de rest is gewoon minder met voor mij als dieptepunten Rock 'n' Roll (nou, ik dacht het niet), Marguerita Time en The Wanderer (cover die ze niet hadden moeten doen, werd desondanks een grote hit in 1984).

Gelukkig eindigt het dan nog met een live-versie van Caroline (At The N.E.C.), zodat je toch met een goed gevoel achterblijft.
Daar waar Volume I voor mij makkelijk 4* haalt, kom ik bij deze toch maar krap tot 3,5*.
Dubbel-LP op puntgaaf vinyl.

Ik durf zelfs wel te stellen dat Dear John één van de beste Quo nummers ooit is! Wat een geweldige drive zit er in dat nummer. The wanderer werd destijds opgenomen tijdens een sessie waarin ze een aantal covers hebben gedaan. Zo hebben ze toen ook Cadillac ranch van Bruce Springsteen zeer verdienstelijk op band vastgelegd. Nooit geweten maar toen de box Rocker's rollin' uitkwam werd e.e.a. duidelijk. Dat nummer hadden ze tig keer beter als single uit kunnen brengen dan het gedrocht The wanderer mijns inziens. Maar ja, een top 10 hit dus wat lul ik...

Dear John is inderdaad het lekkerste nummer van deze plaat. Bijna net zo goed als
Down, Down.
En hij brult zo lekker mee en het bier smaakt er zo goed bij .

Geinig dat je Down down noemt. Ik wilde in m'n vorige post typen dat er een vergelijkbare drive in zit als bijv. Down down

Zo'n plaat waar je het bestaan wel eens van vergeet deze tweede 12 Gold Bars. Heb de LP nu ook om de collectie weer een stukje te completeren. Just Supposin' en Back to Back leveren ieder vier nummers en van wat resteert stond The Wanderer niet eerder op plaat. Toch zo'n nummer wat ik bewust meemaakte al kon ik niet bevroeden dat Quo het van de nadagen tot de zwanenzang bracht in '84. Persoonlijk ben ik flauw van Rock 'n' Roll en vind Going Down Town Tonight vooral om de irritante keyboards een dieptepunt maar er valt nog genoeg te genieten met de beide Blues-getitelde nummers van Back to Back en de schaarse bijdragen van Never Too Late en 1+9+8+2. Don't Drive My Car valt verder een beetje uit de toon, toch gewoon een B-kantje van Lies?