menu

Robert Plant - Pictures at Eleven (1982)

mijn stem
3,51 (76)
76 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: Swan Song

  1. Burning Down One Side (3:58)
  2. Moonlight in Samosa (4:01)
  3. Pledge Pin (4:03)
  4. Slow Dancer (7:46)
  5. Worse Than Detroit (5:59)
  6. Fat Lip (5:09)
  7. Like I've Never Been Gone (5:59)
  8. Mystery Title (5:16)
  9. Far Post * (4:42)
  10. Like I've Never Been Gone [Live] * (7:32)
toon 2 bonustracks
totale tijdsduur: 42:11 (54:25)
zoeken in:
avatar van kaztor
4,5
Heel goed solo-debuut voor 'Percy'. De muziek klinkt erg 80's, maar niet op een irritante manier. De geest van Led Zeppelin waart hier heel duidelijk rond en sommige nummers zouden niet hebben misstaan op een van hun latere albums.

4.

avatar van argus
4,0
kaztor schreef:
..sommige nummers zouden niet hebben misstaan op een van hun latere albums.

Een song als "Worse than Detroit" is inderdaad exact Led Zeppelin.
Werkelijk zeer goede songs zijn "Slow Dancer", met z'n ietwat oosters aandoende tune en de bluesrock-ballad "Like I've Never Been Gone". Grappig om te weten dat (de helaas te jong gestorven) Cozy Powell op beide nummers de drummer is. Phil Collins is op de andere songs de drummer. "Moonlight in Samosa" is trouwens een mooie ballad. Gitarist Robbie Blunt bewijst op dit album dat hij samen met Plant goed uit de voeten kan. 4*

avatar van kaztor
4,5
argus schreef:
(quote)

Een song als "Worse than Detroit" is inderdaad exact Led Zeppelin.


Bij Worse Than Detroit en Mystery Title denk ik inderdaad altijd aan Presence en Slow Dancer lijkt zo van Physical Graffiti weggelopen te zijn.

avatar van Lupin
3,0
Op het debuut van Plant horen we vooral een muzikant die niet blijft hangen in zijn verleden. De popsongs met veel synthesizer zijn niet slecht maar toch val ik voor de mooie Zeppelin-esque nummers als "Slow Dancer" en "Worse than Detroit". Het zware drumgeluid van Cozy Powell geeft "Slow Dancer" - ik moet altijd aan "Kashmir" denken als ik dit nummer hoor - zeker een meerwaarde. "Like I've never been Before" is een mooie ballad maar uiteindelijk is de opvolger van 'Pictures at Eleven', 'The Principle of Moments', beter.

avatar van Rinus
4,0
Sterk solodebuut van Robert. Hij heeft een goede band rond zich heen verzameld, en ook de songs zijn van een hoog niveau, zoals bijvoorbeeld Slow dancer en Worse than Detroit.. Goede produktie maakt dit album af. op vinyl.

Sheplays
Ik moet nog steeds glimlachen als ik die outfit en dat kapsel op de hoes zie. Gelukkig is hij later weer zichzelf geworden!

Slow dancer, Like I've Never Been Gone en Moonlight in Samosa zijn mijn favorieten.

4,5*

avatar van Sir Spamalot
3,5
Dit is zijn debuutalbum en hem kennende mag je geen Led Zeppelin plaat verwachten, hij vaart ook met opzet een andere koers. Natuurlijk zijn er overeenkomsten, die stem alleen al, maar op bepaalde nummers hoor ik nogal wat galm op zijn stem en daar hou ik niet van: zijn stem hoor ik liever zonder effecten. Het zal wel aan die periode te wijten zijn, zeker? Waar ik wel van hou, is gewoon het hoge niveau van dit album en ik leg de nadruk op album. Nergens gaat het mij vervelen, nergens zakt het in en opeens wordt de aandacht nog scherper (Worse than Detroit) en wordt het nog meer genieten. Het is rock / hardrock / wat dan ook, maar met gevoel, precisie en bijzonder “laidback”. De bijdragen van de heren drummers zijn sober en effectief. Wat was Cozy Powell een bijzondere muzikant! Een hele vette vierenhalf voor dit subtiel en subliem album, met progressiemarge.

avatar van glenn53
4,0
Sir Spamalot schreef:
Dit is zijn debuutalbum en hem kennende mag je geen Led Zeppelin plaat verwachten, hij vaart ook met opzet een andere koers.


Toch is dit het album wat het dichste bij Led Zeppelin staat.

Stijn_Slayer
Al die tijd vergeten berichtjes te plaatsen bij Plant's solo albums, ik zal dat snel even rechtzetten.

Dit debuut mag er best zijn. Toch weer een kleine stap in de goede richting na het ietwat teleurstellende In Through the Outdoor.

Plant heeft een prima band bij zich, en de nummers zijn vrij degelijk. Af en toe lekker catchy. Alleen zit er geen nummer tussen wat nou echt speciaal is. Gewoon een fijn rockalbum.

De productie is gedateerd, maar stoort niet echt. De drums klinken wat te log en zwaar (dat laatste zal wel bewust zo gedaan zijn), dat is het enige.

Véél beter dan de matige opvolger.

avatar van Hans Brouwer
Sheplays schreef:
Ik moet nog steeds glimlachen als ik die outfit en dat kapsel op de hoes zie. Gelukkig is hij later weer zichzelf geworden!
Begin jaren '80 had ik een vergelijkbaar kapsel, nu ben ik kaal . Ik weet niet wanneer ik mijzelf was, toen of nu .
"Pictures at Eleven (1982)" is een prima rockalbum. Ik zal 'm weer eens tevoorschijn toveren en draaien.

avatar van kaztor
4,5
Stijn_Slayer schreef:
De drums klinken wat te log en zwaar (dat laatste zal wel bewust zo gedaan zijn), dat is het enige.

Véél beter dan de matige opvolger.


Phil Collins werd toendertijd geroemd vanwege zijn drum-sound ('gated' heette dat geluid, geloof ik) en ik begrijp het best dat dat nu wat gedateerd kan klinken. Ik vind het echter wel bij Plant passen, wetende dat het geluid niet al te ver van Bonham's gebeuk zit. Powell kan er trouwens ook wat van.

Ik vind het ook net iets beter dan de opvolger. Dit is typisch een plaat die je op 'repeat' kan zetten en het gaat niet vervelen. De dynamiek in de nummers vind ik ook heel subtiel. Plant gaat bij vlagen ook weer zo lekker tekeer (dat einde van Worse Than Detroit ).

avatar van glenn53
4,0
Het nr. wat het meest aan Led Zeppelin laat denken is gedrumd door Cozy Powell namelijk Slow Dancer met een echt Bonham geluid.

avatar van Hans Brouwer
Stijn_Slayer schreef:
Véél beter dan de matige opvolger.
"The Principle of Moments" is zeer zeker geen matige opvolger. Als ik mag kiezen tussen "Pictures at Eleven (1982)" of Plant 's tweede solo album uit 1983 kies ik voor de laatste. Desalniettemin is 'Pictures at Eleven (1982)" niet slecht.

Boets11
Fat lip - prachtig...

avatar van iggy
3,5
HET DEBUUT he glenn 53 ha. Mooie plaat ondanks dat 80er jaren geluid. Op de een of andere manier vind ik het niet storend bij plant. Lekker weg mijmeren bij moonlight niks mis mee. Goed dat hij zijn band een enigzins eigen smoel liet ontwikkelen. Plant ontkwam/ontkomt er natuurlijk nooit aan om altijd vergleken te worden met zeppelin. You can't escape the past.
Al met al heeft hij meerdere malen bewezen daar absoluut lak aan te hebben. Een mooie instelling denk ik.Sterker plant heeft bewezen zich zelfs op latere leeftijd verder te ontwikkelen. Muziek en er plezier in hebben en je van niemand iets aantrekken lijkt het motto van robert plant. En met dit debuut slaagt hij daar erg goed in denk ik. sterke nummers als Moonlight,pledge pin,slow dancer hoezo geen zep ha. En zo kan ik er nog wel een aantal opnoemen. Met die mooie open akkoorden van guitarist robbie blurt. Prachtigtige muziek gewoon. Ondanks die jaren 80 productie sfeervol gebracht en gespeeld. Een muzikant die ik altijd zal blijven volgen

Iets minder dan zijn 2e solo maar toch 4 pingels waard

avatar van Metalhead99
4,0
Ik vind over het algemeen de jaren '80 sound binnen het Rock genre sowieso niet slecht. Goed, het werd wat commerciëler en de synths kwamen over het algemeen wat meer op de voorgrond, maar slecht vind ik dat niet. Andere genres, zoals Funk en Reggae kregen naar mijn idee een veel grotere schok te voorduren.
Deze debuutplaat van Plant staat gewoon als een huis. Prachtige nummers, waarvan voor mij het mooie "Like I've Never Been Gone" eruit springt. Ik ben geen Led Zeppelin kenner en heb dus weinig waarmee ik deze plaat kan vergelijken, maar ik vind dit gewoon een sterke Rock plaat.

avatar van Sjoerd_
Dan wordt het toch tijd dat je eindelijk eens Led Zeppelin gaat beluisteren

avatar van Dibbel
3,0
Eerste soloplaat van Robert Plant na Led Zeppelin.
Behoorlijk goede nummers die door de enigszins gedateerde productie (Robert zelf) hier en daar de das worden omgedaan. Knallende drums door Cozy Powell en Phil Collins, maar het geheel klinkt allemaal wat te log.
Beste nummers het al eerder genoemde Slow Dancer (mooie Oosterse invloeden), het bluesy Like I've Never Been Gone en Moonlight in Samosa (met mooi gitaarwerk).
Op vinyl.

avatar van Hakuna
Hans Brouwer schreef:
(quote)
Begin jaren '80 had ik een vergelijkbaar kapsel, nu ben ik kaal . Ik weet niet wanneer ik mijzelf was, toen of nu .
"Pictures at Eleven (1982)" is een prima rockalbum. Ik zal 'm weer eens tevoorschijn toveren en draaien.


Ik heb die CD al sinds de eerste release in 1984 in de kast staan, maar toevallig heb ik voor het slapen gaan 'm nog maar eens opgezet. Blijft naar mijn mening toch zijn beste solo album.

Voor de oplettende luisteraar, je moet wel de eerste ''target'' CD persing hebben (zonder barcode) deze klinkt nog puur en rauw net als op de LP. Latere heruitgaves op Warner (met barcode) klinken iets scheller en helderder door de remastering.

Off topic, ik ben nu 48 en mijn haar is langer dan dat van Robert Plant in 1977, dus dat zegt al genoeg.

avatar van vielip
3,5
Goed debuut van Plant. Al vind ik de volgende nog net ietsje beter. De beukende drums van Powell haal je er gelijk uit. Moonlight is relaxed en Slow dancer heeft inderdaad wel iets Zep-achtigs.

sugartummy
het begint lekker met de slowrock van burning down.., dan de prachtige ballad moonlight..., dan een typisch 80's nummer met scheurende sax, niet slecht; slow dancer is het prijsnummer, de andere kant van de kashmir-medaille; worse than detroit is een lekker rocknummer;fat lip klinkt bedeesd, maar is goed;like i've never.. is weer een mooie ballad; mystery title rockt weer heftig. op deze plaat had plant zijn stem nog, dat zou later helaas veranderen.

avatar van musician
4,0
Vanavond heeft Robert Plant weer eens nadrukkelijk "nee" gezegd bij de premiere van Led Zeppelins concertfilm Celebration Day.

Nee tegen elke gedachtengang dat er een mogelijke nieuwe reünie gaat komen van Led Zeppelin.

Robert Plant kan dat makkelijk zeggen, hij heeft zich namelijk altijd prima weten te redden buiten Led Zeppelin om, getuige ook dit solo-debuut. Het is overigens aardig, overwegend sterk en hij slaat ook een interessante nieuwe muzikale weg in die later kenmerkend voor zijn werk zal blijken te zijn.

Maar het is niet zo goed als wat hij de afgelopen 15 jaar heeft gemaakt. Daarvoor is het nog een beetje te klinisch en ook wat aan de "eighties" kant. Maar iedereen zou jaloers kunnen zijn op dit debuut, dat verder is voorzien van een lelijke hoes en Robert Plant met een verschrikkelijke outfit en look.

Allemaal zaken waar hij zich later allemaal van heeft ontdaan, net als het weer toevoegen van de blues, waardoor zijn muziek ook beter is geworden, meer leeft.

avatar van vantagepoint
4,0
Enorm ondergewaardeerde plaat van Robert Plant, de muziek is wel bedolven onder de 80's invloeden maar toch klinkt Plant enorm scherp en brengt hij geweldige songs waarbij er enkele doen denken aan Led Zep maar andere komen dan weer terecht uit een originelere benadering. Nooit gedacht dat zijn solowerk zo sterk was ...

avatar van spinout
4,5
Sterk debuut van een gevestigde naam. Sterke muzikanten ook. Helaas begon Plant z'n stem te verliezen along the way.

avatar van iggy
3,5
Hoe kom je daar nu weer bij?
Zijn stem is inderdaad verandert door de jaren heen.
Lijkt me ook wel logisch.
Jammer dat je vaak maar met wat one liners komt.
Maar verder met vrij weinig eigen uitleg komt.
Je hebt een geheel eigen mening.
En dat is wat mij betreft meer dan prima.
Maar leg het dan ook eens wat meer uit.
Dat is wat ik een beetje erg mis bij je.

avatar van spinout
4,5
Heb je Plant tijdens het Freddie Mercury tribute concert horen zingen? Of op zijn laatste albums? Zijn stem is beduidend minder dan vroeger, dat lijkt me evident. Wel moet ik toegeven dat hij op het laatste Celebration Day concert niet slecht klonk. Hij verraste me daar aangenaam, al hoop ik wel dat Led Zeppelin niet meer bij elkaar komt, ook al omdat Bonzo niet vervangen kan worden, zelfs niet door zijn zoon.

avatar van iggy
3,5
Toch leuk dat je eindelijk eens reageert. Moet je eens vaker doen Spinout. Je stellingen roepen nu eenmaal reacties op. En daar is niks mis mee. Maar vaak reageer je daar vervolgens maar zelden op. En dit is toch een (klein) podium om lekker te lullen met elkaar over muziek toch?


Zeker klinkt Plant niet goed tijdens dat Mercury Tribute concert. Ook bij Live Aid was hij niet in goede doen. Maar zou dat niet kunnen komen omdat de beste man maar een vrij korte periode gehad heeft om zich voor te bereiden? Meestal klinkt een zanger wel wat extra roestig als hij bijna per direct wordt gevraagd om zijn kunstje te doen. Of je moet midden in een tour zitten.
Plus om Mercury nummers te zingen bleek die dag over het algemeen verdomd moeilijk te zijn. Alleen collega George haalde en overtrof zelfs het nivo wat de snor in zijn goede doen in zijn ballen had. En dat is niet mis. Bowie, Daltrey of Elton John enz zakte allemaal (zwaar) door het ijs. Of niet soms?!
Allemaal per direct maar afschrijven die hap?! Omdat ze de Queen/Freddie covers moesten zingen. En dat vervolgens nou niet echt geweldig deden? Ik dacht het niet.

Nu heb ik Plant zelf live in 2006 kunnen aanschouwen. En Spinout die oude ervaren road warrior was prima op dreef qua zang. Hij mist wel eens een toontje hier en daar. Zingt vooral wat anders dan vroeger. Waar ik overgens totaal geen probleem mee heb.
Nu heb ik hier en daar ook nog wat dvd bootlegs in mijn bezit. En daar is bij mijn weten niet aan geprutst qua zang of geluid. En Plant zingt daar wederom prima op.

Op zijn laatste albums zingt hij vooral anders. Niet meer dat hoge gekrijs. Dat zal hij inderdaad niet meer aankunnen.
Sterker nog ik vind zijn stem mooier geworden dan in zijn Zep tijd.

avatar van pmac
4,5
Plants debuut was een verademing na het moeizame slot van Zeppelin. De productie klinkt wat gedateerd maar je kan de plaat nog altijd opzetten. Doet toch wel sterk aan zijn vorige werkgever denken. Stevige drumpartijen die toch wel direct verwijzen naar Bonham en het gitaarspel van Robbie Blunt heeft ook Page trekjes. Plant's stem klinkt goed maar ingetogener. Derhalve een prima plaat met sterke melodien die netjes en fier naast het rijtje Zepplaten mag staan.

ps de hoes is natuurlijk jaren 80 kut .

avatar van lennon
3,5
Ik heb me eigenlijk nooit gestort in het solo werk uit de 80's van de man, behalve Robert Plant - The Principle of Moments (1983) omdat ik Big Log zo enorm mooi vind. Dit album vin ik wel aardig, maar niet echt fantastisch.

Gisteren kwam ik Pictures at Eleven voor 1 euro tegen, en zelfs toen liet ik 'm bijna liggen. Inderdaad, de hoes nodigt al niet uit, en het is een plaat uit 1982. Plant met zo'n matje.. dat moet vast niks zijn.

Uiteindelijk toch meegenomen, en dat bleek een goede beslissing. Want mijn vooroordelen waren dus enorm fout!
Dit is werkelijk een heel lekkere plaat!

Het 1e wat me opviel was overigens het unieke drum geluid van Phil Collins. Grappig dat je iemand herkent door zijn sound in de drum. Samen met Cozy heeft Plant dus wel 2 drummers om zich heen verzameld die net als Bonham lekker kunnen rammen.

Ik lees hier toch veel dat Plant zijn eigen weg gaat. Maar als ik dit album beluister hoor ik toch echt een groot stuk verlenging van Zeppelin, alleen met andere muzikanten.
Ik las het ook al eerder: Slow Dancer doet denken aan Kashmir, maar wel een erg lekker nummer!

Het gebruik van veel Synths vind ik op dit album ook wel meevallen. En toch lees ik dat veel. Het is toch hoofdzakelijk nog steeds rcok georienteerd, en daarom is dit ook zo'n lekkere plaat denk ik. En dat ik ook de reden waarom de 2e wat minder is.

Anyway, fijne verrassing, want de hoes geeft een totaal verkeerd beeld van dit album!

avatar van LucM
4,5
Dit album vind ik geïnspireerder klinken dan de Led Zeppelin-albums sinds Presence en Robert Plant klinkt hier gedreven. Enerzijds deels in het verlengde van Led Zeppelin, anderzijds nieuwe wegen inslaand. Alle composities vind ik ijzersterk en deze productie (begin jaren '80) kan ik goed verteren. De analoge synths worden op een subtiele wijze ingebracht, het geluid klinkt - hoewel wat aan de gladde kant - warm en nog natuurlijk met ook prima drumwerk van Phil Collins. Albums in de tweede helft van de jaren '80 (waaronder Shaken 'N' Stirred) vind ik veel mechanischer en gedateerder klinken.

Sterk debuut van deze Robert Plant. Je hoort nog duidelijke invloeden van LZ , maar dat is normaal en zeker niet erg.
Blijft toch overeind na al die jaren. Zeker niet gedateerd.

avatar van OzzyLoud
3,0
nadat ik het oeuvre van Led Zeppelin verslonden had waarbij ik me in de ene verbazing na de andere viel was ik natuurlijk reuze benieuwd wat Robert Plant solo teweeg zou brengen.....
Nou dat viel dus niet mee.... om te beginnen met zijn debuut.
Daar heb ik gemengde gevoelens over, enerzijds dat er wel een paar redelijk tot sterke songs op staan als Slow Dancer en Like I've Never Been Gone die het meest nog aan Led Zep doen herinneren maar er staan ook een paar zoutloze poprocknummers op als Burning Down One Side, Pledge Pin en Fat Lip.
Gelukkig blijft zijn stem de sterke troef en dus een genot om hem te horen zingen.

Gast
geplaatst: vandaag om 19:38 uur

geplaatst: vandaag om 19:38 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.