Ik heb me eigenlijk nooit gestort in het solo werk uit de 80's van de man, behalve
Robert Plant - The Principle of Moments (1983) omdat ik Big Log zo enorm mooi vind. Dit album vin ik wel aardig, maar niet echt fantastisch.
Gisteren kwam ik Pictures at Eleven voor 1 euro tegen, en zelfs toen liet ik 'm bijna liggen. Inderdaad, de hoes nodigt al niet uit, en het is een plaat uit 1982. Plant met zo'n matje.. dat moet vast niks zijn.
Uiteindelijk toch meegenomen, en dat bleek een goede beslissing. Want mijn vooroordelen waren dus enorm fout!
Dit is werkelijk een heel lekkere plaat!
Het 1e wat me opviel was overigens het unieke drum geluid van Phil Collins. Grappig dat je iemand herkent door zijn sound in de drum. Samen met Cozy heeft Plant dus wel 2 drummers om zich heen verzameld die net als Bonham lekker kunnen rammen.
Ik lees hier toch veel dat Plant zijn eigen weg gaat. Maar als ik dit album beluister hoor ik toch echt een groot stuk verlenging van Zeppelin, alleen met andere muzikanten.
Ik las het ook al eerder: Slow Dancer doet denken aan Kashmir, maar wel een erg lekker nummer!
Het gebruik van veel Synths vind ik op dit album ook wel meevallen. En toch lees ik dat veel. Het is toch hoofdzakelijk nog steeds rcok georienteerd, en daarom is dit ook zo'n lekkere plaat denk ik. En dat ik ook de reden waarom de 2e wat minder is.
Anyway, fijne verrassing, want de hoes geeft een totaal verkeerd beeld van dit album!