Voor de verandering heeft Jim Kirkwood eens een mini-album uitgebracht, één van de weinige weliswaar en de enige kritiek die ik daarop zou kunnen hebben, is dat het allemaal veel te kort duurt. Dit smaakt simpelweg naar meer. Dit betekent dus eens te meer dat ook deze Widdershins....een prima Kirkwood-produkt is die wederom alle kenmerken bezit die Mr. Jim rijk is.
Het begint allemaal vrij vreedzaam met galmende, warme klanken, totdat ergens in de 2de minuut de muziek langzaam tot leven wordt gewekt middels een rustig, ritmisch stuk die 10 minuten voortduurt. Zweverige en dwalende melodielijntjes waar ik nooit helemaal de stempel op kan drukken, komen en gaan en zorgen er eigenlijk alleen maar voor dat het allemaal vrij boeiend blijft klinken, waardoor dit materiaal is wat, hoe vaak ik dit ook luister, elke keer weer anders lijkt te klinken.
Pas in de loop van de 12de minuut komt er een zeer snelle sequence tevoorschijn die het nummer een agressieve ondertoon meegeeft, en voordat ik het weet, wordt ik weer meegezogen in de kwaadaardige en duistere, muzikale wereld van meester Jim Kirkwood. Tien minuten lang raast en tiert de muziek door, zoals ik het onderhand wel van Jim gewend ben (ik kan hier maar geen genoeg van krijgen
), totdat in de 22ste minuut een plotselinge overgang plaatsvind, waarin vreemde staccato-achtige, ritmische klankpatronen te horen vallen, totdat uiteindelijk het rustige stuk uit het begin weer terugkomt.
Daar waar het nummer relatief onschuldig begon, eindigt het met naargeestige en huiveringwekkende klanken en bewijst dit eens te meer dat er op het gebied van donker en agressief synth-werk met Jim Kirkwood niet te spotten valt.