Erykah Badu - New Amerykah Part One: 4th World War (2008)

Geweldige nummers. Maar luister maar minimaal 1 x in de 3 dagen, anders word je er gek van. Ook is de muziek absoluut niet aan te raden als achtergrond muziek als er visite is...

Een geweldig Badu album!
Erykah Badu, geen soul, geen hip hop... Erykah Badu!

Sceptisch gestemd bestelde ik de dubbel-lp in de UK (en dat rijmt) - the price was right en ik had zin in nieuw vinyl. Na 2 -3 maanden draai ik 'em vaker dan Benga (gelijktijdig besteld) en dat had ik absoluut niet verwacht.

Zitten en luisteren; whoah, wat een krachtplaat. Badu is helemaal terug - is ze weggegeweest dan? Een beetje wel, na "Worldwide Underground", beetje wisselvallig.

Dit staat als een huis - zou Obama dit ook draaien? Clinton en Gore gebruikten destijds R.E.M?

Redelijk album. Ik vindt Erykah Badu echt een heel erg goede zangeres alleen ik vindt dat hier haar stem niet altijd even goed uitkomt. Me en Honey zijn wel erg lekker. 3* niet heel speciaal.

Pracht plaat, met absoluut hoogtepunt The Healer

Voor 't eerst dat ik ijgelijk een cd van haar beluister en het is echelijk heel goed. Ik ga Nu weer door luisteren!

prachtige plaat dit, voor mij weer een van de leukere hip hop albums, die ik sinds lange tijd heb gehoord.

dit is geen hip-hop.

Nu -soul


Ik heb deze nou nog steeds niet gekocht.
Wel al beluisterd, maar zou 'm wel even moeten kopen.
Hij staat in elk geval in mijn 1op10 2008 lijstje.

jawel joh

Mevrouw Badu vindt in ieder geval van wel.
En de beats hinten ook hiphop.

Maar er zit zo'n flinke saus nu-soul overheen dat het niet opvalt, dat deze dame haar roots in de hiphop heeft.

Hiphop has come a long way kan je wel stellen uitgaand van the Soul Sonic Force en Bambataa en andere Tommy Boy releases.

Badu werd destijds (Baduzim) net als Angie Stone tot de nu-soul dames gerekend. Waar Stone steeds zoetsappiger werd, is Badu (weer) behoorlijk politiek betrokken (na Worldwide Underground).
Badu heeft een geheel eigen mix - ik vind dit een puik album. Invloeden, van hiphop en rap lijken me voldoende aanwezig (roots). Alleen vind ik de stelling dat dit geen hiphop is net zo zinloos als de stelling dat dit wel hiphop is. Het is Badu - luister and enjoy!

Juist! B'vo!

Wisselvallige plaat.

Nummer 3, 9 en 10 zijn goed, maar ik wordt ook wel heel zenuwachtig van enkele andere nummers. Experimenteren is goed maar het moet wel klinken.

Zou ik zeker niet de vorige nemen (WWU), maar eerdere een van de eerste. Ik vind het nog wel meevallen, dat experimentele - ik zal 'em nog eens draaien (en ook letten op de productie - die is dacht ik vrij 'elektronisch' - maar goed dat doet Prince ook) - imo is het niets experimenteler dan bijv. The Roots.

The Roots vind ik waanzinnig (phrenology iets minder maar verder ultra-goed), De oude platen van Badu vind ik ook gaaf.
Het is deze plaat die me tegenzit.
Maar het zal wel een groeiplaat zijn

Zijt maar zeker dat het een groeiplaat is! Maar let maar niet op mij, ik vind Phrenology de beste Roots-plaat.

En dit was een van de toppers van vorig jaar. But now I'm all ready for part two, Badu.

waanzinnige plaat, echt de beste plaat van 2008 zonder twijfel.

Ik begin maar weer voorzichtig met een 3,5. Ws zal ie na aanschaf omhoog schieten als een malle Badu en mezelf kennende. Soldier vind ik ijzersterk.

Ik heb sinds kort die nummers maar van mijn iTunes afgegooid. Ik word er echt gek van!

Aantal goede nummers (The Healer, Me, Soldier, Telephone, Honey) worden afgewisseld met middelmatige nummers, die over het algemeen voor mij iets té lang duren. Jammer. 3*

heerlijke plaat. juist dat het op een jam lijkt vind ik erg goed. Een ontspannen sfeer met kritische teksten.

Tot nu toe het meest "vreemde" album van Erykah. Ik vind deze niet slecht, maar wel de minste van al haar albums tot nu toe.

Opnieuw een meesterwerkje van Badu. Net als op Worldwide Underground wordt er stevig buiten de lijntjes gekleurd wat resulteerd in een hoog (vocaal) jamgehalte. Veel tracks sudderen hypnotiserend voort zonder saai te worden. Bepaalde tracks hadden van mij twee keer zo lang mogen duren. Wat mij betreft had ze deze lijn nog verder door mogen trekken naar part 2 (hoewel dat ook een prima plaat is natuurlijk).

Grappig dat ik van alle soulio's alhier er geen één tegenkom bij dit album - ok de zangeres is blank; het album - imo omjuist - gelabeld - als "avantgarde" en toch is de vibe aardig te vergelijken met het werk van Badu - zeker het oudere werk.

@ Mjuman: Ik ga het meteen checken!

Je kan al die soulio's ook even een pm'etje sturen natuurlijk, hé Mjuman. Verder is het me ook niet helemaal duidelijk waarom het zo vreemd is dat niemand dat "blanke avant-garde meisje" kent. Wordt er dan wel meer de link gelegd tussen haar en Badu? (de nieuwsgierigheid is wel getriggerd, dus missie geslaagd)

Dat heb ik overwogen, ware het niet dat je op MuMe niet een groeps-pm kunt sturen - een zeer gewenste functionaliteit; anders is het steeds copy & paste.

Overigens heb ik dat album van Annette Peacock al een tijdje - net als Badu op vinyl - en toen ik die albums na elkaar draaide, vond ik het wonderwel passen en dat had ik niet verwacht.

Badu heeft nl ook een ietwat declamerende, ietwat koele manier van zingen, ik zou het jazzy willen noemen - zoiets vind je niet terug bij andere nu-soul dames. Badu live is imo vaak een hit or a miss; beide heb ik meegemaakt (o.a eenmaal op NSJ was ze compleet zonked out van de Pepsi, zullen we maar zeggen).

Overigens past de zang van Badu ook wonderwel in de de muziek van Roy Hargrove - RH Factor; check aldaar; dat groove't enorm!

Veranderd niet veel in mijn mening over de muziek van deze leeftijdsgenoot. Ik vind het wel wat beter als de opvolger hiervan en het heeft een goed begin, maar gaanderweg levert het voor mij in aan sfeer.

Het zijn toch de albums vanaf Worldwide Underground die het vaakst op de draaitafel belanden. Voor het tweeluik New Amerykah moet even de tijd worden genomen, want het is bij tijd en wijle geen lichte kost. Er gebeurt soms veel, maar het andere soms ook weer niet zoveel. Dan is het weer erg gelaagd, dan is het weer stripped-to-the-bone, maar altijd even onvoorspelbaar. Zoals Badu is, zo zijn ook haar albums. Deze Part One heeft ook nog eens extra lading, vanwege Master Teacher en het ten tijde van de release van het album over het nog niet zo wijd verbreide en nu zo platgeslagen Wokeism.
Opvallend is dat bij de credits van Soldier opeens een paar wel heel erg Nederlandse namen van componisten opduiken: G. Willemse, H. Waterman, T. Barlage en W. Ennes. De gemiddelde Badu-luisteraar zal het allemaal niet erg veel zeggen, maar progrockers herkennen natuurlijk én de namen én de sample: Theme van Solution, een track van het album Divergence. Je vraagt je af: hoe komen ze weer hiéraan? Het zijn dit soort foefjes, die sommige albums boven maaiveld doen uitsteken. En al luisteren naar al dat Badu materiaal, wordt de behoefte naar nieuw materiaal wel weer heel erg groot.