Dit live album is zo'n beetje de zwanenzang van Jefferson Airplane. Een aantal leden waren al bezig met andere projecten of solo en deze plaat bevat gedeeltes van de concerten uit 1972 in San Francisco en Chicago. De plaat is uitgegeven in 1973 en kort daarna ging een groot gedeelte verder in Jefferson Starship, maar zonder twee belangrijke leden Jack Casady (bass) en Jorma Kaukonen (zang en solo gitaar). Jefferson Airplane was met Grateful Dead the vaandeldrager van the psychedelic rock/pop eind jaren 60, maar begin jaren 70 kwam er wat de klad in , mede door drugs gebruik.
De zwanenzang dus, dit live album. De band bestaat uit 7 leden, die er in ieder geval het beste van proberen te maken. De invloed van Jorma Kaukonen is duidelijk aanwezig. In zijn project Hot Tuna houdt hij zich meer bezig met wat langer uitgesponnen nummers en dat zien we hier soms ook terug. Want het hoogtepunt van dit album is het meer dan 11 minuten durende Feel So Good. Met een hoofdrol voor het gitaarspel van Kaukanen en het vioolspel van Papa John Creach. Het vioolspel is de hele plaat redelijk dominant aanwezig en zorgt voor een duidelijke impuls.
Diegene die duidelijk wat door de mand valt is Grace Slick. Eigenlijk het boegbeeld van de band, maar ze is niet al te prominent aanwezig. Op kant 1 maar mondjesmaat en als ze (mee) zingt klinkt het allesbehalve goed, op kant 2 komt haar zang wat beter uit de verf, maar je krijgt wel heimwee naar eerdere platen van Jefferson Airplane met een excellerende Slick.
Toch is het zeker geen verkeerd album. Er staan voor mij geen bekende nummers op, het echte psychedelische is duidelijk minder geworden, maar de nummers zijn zeker niet verkeerd. Men heeft er op de valreep nog een mooi west coast album van gemaakt, niks mis mee.
Jefferson Airplane stopte, Jefferson Starship kwam daar gedeeltelijk voor in de plaats waarbij het laatste restje psychedelica verdween en er een gewone pop groep voor in de plaats kwam.