Roy Harper - Stormcock (1971)

Vergeten meesterwerk. Lang uitgesponnen nummers die af en toe aan Tim Buckley doen denken, maar toch een wat folkier inslag hebben. Goede composities, goede uitvoering: gewoon een pareltje! 4/5

Inderdaad, verrast me in positieve zin.
4,0*

Op "The Same Old Rock" , mischien de beste Roy Harper nummer ooit, speeld Jimmy Page onder het pseudonym "S. Flavius Mercurius". acoustic guitar

Een van de beste albums van Roy Harper. 4 fantastische lang uitgesponnen nummers met The Same Old Rock als hoogtepunt.

Ik ken deze plaat al ruim 20 jaar. Ik draai 'm nog altijd regelmatig en hij verveelt nog steeds geen minuut.

vijf sterren album.

Heel prettige verassing deze plaat.........

Veertien dagen sinds Stormcock op de mat plofte en hij is bijna niet weg te branden uit de spelert. Geweldige nummers die, ondanks de repeterende riffs die me af en toe iets te lang duren, maar langzaam hun geheimen prijs geven en dus blijven verrassen.

En inderdaad Paalhaas gisteravond had ik ook opeens die a-ha Erlebnis en wel met Me And My Woman ten opzichte van Tim B's Goodbye And Hello , het nummer van de gelijknamige LP die overigens nog wel volop in Tim's folk periode zit.......... En dan heb ik het natuurlijk over de songstruktuur en het arrangement want kwa zang moet ik de eerste nog horen die me aan Buckley père doet denken.......

Valentine van Roy Harper is ook een aanrader. Er staan wat kortere nummers op dan op Stormcock en de plaat is in zijn geheel ook wat gevarieerder. Persoonlijk vind ik Valentine misschien nog beter dan Stormcock.

Ik blijf 'm draaien en nog steeds nieuwe dingen aan ontdekken dus heb ik 'm opgewaardeerd naar 4.5*.

Naast Valentine wordt ook Lifemask warm aanbevolen uit verschillende hoeken. Wordt vervolgd dus........

The Same Old Rock....

Wat een geweldig nummer ja. Zeker richting het einde.

Soms is een nummer zo goed dat je een beetje vergeet de rest ook nog te draaien. Dat heb ik momenteel met The Same Old Rock. Prachtig hoe naar een climax wordt toegewerkt. Met Jimmy Page op gitaar.

The Same Old Rock is briljant. Meer valt er niet over te zeggen. Nouja, eigenlijk wel, ik zou er genoeg over kunnen lullen, maar dat is eigenlijk niet nodig. Gewoon luisteren. En concluderen dat het briljant is.

Maar, het zou zonde zijn als we allemaal ons alleen maar dood staren op dat ene nummer, want de overige drie zijn ook van hoog niveau! Ik blijf deze maar draaien, en ik heb nog geen enkele seconde, niet eens een enkele milliseconde, ook maar één minimaal gevoel van verveling gehad. Deze plaat afzetten is een zonde, een fade-out is zelfs al erg genoeg. Nee, dit moet aanblijven. Blijven klinken totdat de laatste toon heeft geklonken. Tot het laatste gevoel uit de gitaren en de kelen zijn geperst, en de stilte ons achterlaat en ons dwingt om hem gewoon maar wéér op te zetten.

Deze plaat is gewoon - briljant (hoe kunnen we het ook anders omschrijven?)

Met wat voor folk hebben we hier te maken?
Rustige folk of meer folkrock ofzo?

Het zit er wat tussen in. Zijn latere platen zijn wat meer rock, minder folk. Het is voornamelijk acoustisch, dat wel, maar het is niet zo dat het maar wat voortkabbelt. Het doet me soms wat denken aan Donovan.

Ik had ook al The Same Old Rock gehoord, die heeft me zeker nieuwsgierig gemaakt

,Deze moet in mijn lijstje van "albums die ik zo snel mogelijk eens moet gaan luisteren".

Eind 2011 eindelijk ontdekt. Is inmiddels mijn favoriete plaat ooit geworden; daarom ook even mijn top 10 aangepast. Hemelse muziek, met Jimmy Page op het hoogtepunt van z'n kunnen in 'The same old rock'.

Ik vind deze toch wel een tikkeltje overschat. Als 'Hors D'oeuvres' begint, vraag ik me af of Harper niet eerst eens een melodie had moeten verzinnen. Die eerste zangregels zijn echt bedroevend slecht. Harper houdt heel krampachtig noten aan, omdat hij eigenlijk gewoon niet uitkomt. Die tekst en muziek passen niet bij elkaar, dan moet je simpelweg terug naar de schrijftafel.

Ik vind dat sowieso een nogal langdradige en eentonige compositie.

De rest van het album is wel meer mijn ding, ook al is de productie een beetje mat. Jimmy Page levert een aardige bijdrage.

Wel een interessant artikel:
BOMB Magazine — Joanna Newsom by Roy Harper - bombmagazine.org

Een artikel geschreven door Roy Harper naar aanleiding van een briefwisseling met Joanna Newsom... gaat over zowel haar muziek als de muziek van Harper, met name dit album, dat hij in zijn geheel speelde toen hij in haar voorprogramma stond in Royal Albert Hall.

Roy Harper slaat naar mijn mening vaak de planken mis, maar hier is alles raak, alles. Unieke nummers, alles is uitzonderlijk goed gespeeld en voeg daar een briljante productie aan toe. Een absoluut meesterwerk wat mij betreft. Enige kanttekening die je zou kunnen maken is dat het voor de geduldige liefhebber is, maar dat is juist ook waarom dit album zo'n indruk achter laat. Pas na meerdere keren luisteren nestelt het zich in je hele wezen.

Erg fijne ontdekking dit!

Het openingsnummer vind ik maar matig, maar dat wordt meteen helemaal goedgemaakt door The Same Old Rock, zonder meer een briljant (prog)folknummer. De zang is niet altijd raak, maar het is een vrij unieke compositie met prachtig gitaarspel (met hier en daar wat flamenco-invloeden). Die in- en outro, waw! De twee nummers die daarop volgen moeten hier nauwelijks voor onderdoen, zeker Me And My Woman heeft ook weer veel te bieden - wat daar allemaal te horen is in één nummer.
Blijkbaar is dit veruit zijn beste album, maar ik ga Harper's oevre toch nog wat verder verkennen want dit staat me echt wel aan.

Zou ik je aanraden om eerst naar zijn vroegere platen gaan luisteren, die zijn nog wat speelser. Zo vind ik Folkjokeopus psoonluk beter dan Stormcock .....

Voor wie het kan interesseren even een breakdown van Me And My Woman:

-0.00 tot 2.15: intro met erg knappe fingerpicking, eindigend in een mooi instrumentaal gedeelte vanaf ongeveer 1.40
-2.15 tot 3.15: na het invallen van het orkest even een kort verbindend stukje, vanaf nu wordt er enkel nog gestrumd op de gitaar met regelmatig accentueren van bepaalde noten
-3.15 tot 5.30: opgebouwd rond het 'refrein' Me And My Woman, dat wordt ingeleid met orkestratie en een heerlijk catchy gitaarriedeltje
-5.30 tot 9.10: mooi rustiger stuk waarin de orkestratie een grotere rol krijgt, ik hoor hierin echo's van Genesis?
-9.10 tot 11.30: wat steviger doorspelen op de gitaar (orkest valt weg), opgebouwd rond de zangpassages "Dead on arrival, right where I stand"
-11.30: herneming van het gedeelte vanaf 3.15, maar nu met meer orkestratie om toe te werken naar een laatste keer het 'refrein' Me And My Woman

Wat een nummer!

Dit is niet even de zoveelste folk-zanger met wat leuke liedjes. Roy Harper weet met Stormcock een album te maken dat binnen de Folk muziek net zo eigenzinnig is als Pink Floyd binnen de progressieve rock. Het bevat composities, lange nummers met overgangen die je nooit binnen folk gehoord hebt die episch en imposant zijn terwijl je niets anders hoort dan twee mannen met gitaren. Het is een wonderlijke prestatie met een ijzersterke sfeer en een muzikaal unicum. Prachtalbum!

Ik kan hier herhalen wat Stijn_Slayer al in 2013 opmerkte, De zang in vooral het begin van het eerste nummer is van een bedenkelijk niveau. Mislukte vibraties bij het geforceerd aanhouden van de noten.om in de melodie te blijven.
Da's jammer, want verder is dit een erg fraai album waarop Me and My Woman de uitblinker is. Mooi opgebouwde nummers die blijven boeien.
Ware aan Hors D'oeuvres wat meer aandacht besteed had ik zeker vier sterren weggegeven. nu blijf ik bij 3,5 voor deze nummer 49 in de 100 Greatest Albums of 1971 en 45 in Best Ever Albums over dat jaar.

Dit album staat al jaren in mijn lijst van Nog Luisteren. Nou, ik ben er gister eindelijk aan toegekomen hoor en wat heb ik een spijt dat ik dat niet eerder heb gedaan. Heb hem denk ik al zo'n 4 of 5 keer geheel geluisterd en ik krijg er nog geen genoeg van.
Dit album doet me een beetje denken aan de akoestische nummers van Led Zeppelin na '69. En dat is ook niet zo gek want the one and only S. Flavius Mercurius uhh... Jimmy Page speelt hier een klein deuntje mee op The Same Old Rock.

IJzersterk album waar geen slecht nummer op te vinden is. Ik vind zelfs Hors D'oeuvres wat moois hebben al is het niet altijd even goed gezongen, dat geeft het juist een beetje een "haunting" sfeertje of zo.

Ik heb ook even snel een keer Folkjokeopus geluisterd en die vond ik aanzienlijk minder, maar ik ga mij zeker meer verdiepen in Roy Harper.