Al qua hoesontwerp doet het denken aan de voorzijde van een sprookjesboek. Zodra die opengeslagen wordt staat er aan het begin van het verhaal: Er was eens....
En zodra de eerste tonen zijn te horen doet het gelijk spannend aan. Veel laag en industriele geluiden. Eenmaal op gang doet Owlflight gejaagd aan. In gedachte zie ik een uil vliegen achter zijn prooi terwijl het bloed zuivere loopings maakt in de lucht. Dit alles verbeeld door heerlijk draaiende sequencers die aangevuld worden met boeiende geluiden uit de electronica-winkel. Zodra de uil zijn prooi vangt is dit goed te horen. Hierna is de muziek behoorlijk vreemd het doet enerzijds denken aan de binnenlanden van Afrika, maar doet anderzijds denken aan de barrok. Hierna volgt muziek die aan de vrijheid doet denken. Na het einde toe komt de spanning er opnieuw in. En zijn de twaalf minuten voordat ik er erg in had voorbij gevlogen. Trial by Storm begint met wat klokken, waarna een soort kosmiche deken uit de luidsprekers klinkt. Het zit erg tegen de stilte aan. Heel voorzichtig gaat op een gegeven moment de sequencer aan, waardoor het lijkt of de dag aanbreekt. Hier een daar zijn wat zwate tonen te horen die je als het ware wakker schudden. Gaande het stuk wordt de spanning opgebouwd, waarbij ik het gevoel krijg of een mitrailleur stukje bij beetje wordt leeg geschoten. Vrolijke, volkse en spannende klanken komen hierna voorbij, het is wonderlijk om zoiets te horen. Wel is het jammer dat het einde wat te vrijblijvend aan doet. Dat had beter gekund.
Dit wordt mooi gecompenseerd door het spannene kosmische begin van Riding the Flood. Even is een fraai niemandsdalletje te horen, waarut met beleid langzaam naar iets toegewerkt wordt. Even is daar een intermezzo te horen, waarna de muzikale reis echt kan beginnen. De golven van vrijheid stromen de kamer in en door een goed gekozen ritme voel het goed aan. Even op de helf is er een omslag te horen. Het wordt behoorlijk rustig en er zijn vogels te horen waardoor de indruk ontstaat of ik in een bos ben terecht gekomen. Dit is echter van korte duur, want al snel wordt een sequencer op gang geholpen. Nog wat later is het gedaan met het mooie. Gevoelsmatig wordt ik de hel ingetrokken door spannende en dreigende klanken. Zwarte wolken verschijnen aan de horizon. Een tijd lang lijkt het alsof alles stit staat, maar naar verloop van tijd komt er opnieuw beweging in het geheel. Mede hier door is Riding the Flood een heerlijk stuk muziek geworden. Het einde ervan is adembenemend mooi.
Na deze dikke plak kaas volgt Our Lady of Thebes. Het begint met veel laag waar gaande weg wat vrolijke tonen op zijn te horen. Het doet daar door denken aan vliegende vlinders tegen een achtergrond waar ieder moment noodweer uit kan ontstaan. Met vreemd laag en vreemde dierengeluiden begint Still Waters Deep Space. Het doet me daar door denken of ik heel diep onder de grond zit in een grot. Zodra de verstilde muziek vordert krijg ik het idee of de normale maatschappij ver weg is. Na ongeveer 4 minuten volgt er een omslag. In wat ik nu te horen krijg moet ik wat denken aan het album Summer in Nagasaki van Tangerine Dream, vreemd terwijl dit album eerder is opgenomen. Zouden ze daar de spreekwoordelijk mostert vandaan hebben gehaald.....
Hoe dan ook, het afgelopen dikke uur heb ik prima muziek voorbij horen komen die best wat te vertellen heeft, al is het instrumentaal. Er zit voldoende variatie in en zit goed in elkaar. In een rapportcijfer een 7+ waard.