Toen ik de eerste klanken van dit album hoorde kon ik me niet helemaal onttrekken aan een Joanna Newsom-link. Vooral de manier van zingen deed me er enigszins aan denken, alleen muzikaal is dit weer meer richting Fiona Apple. Let op: het deed me er aan denken, want echt lijken doet het er zeker niet op.
Ik las al wat Joni Mitchell-vergelijkingen op diverse sites en zo u wilt; heel in de verte is het wel herkenbaar.
Mooie composities waar de piano de hoofdrol krijgt met hier en daar een beetje folk, beetje rock, beetje jazz en daardoor zeer veelzijdig te noemen. Hierdoor is het moeilijk in een hokje te vangen. Dat maakt ook niet uit: Casey Dienel past moeiteloos in het rijtje eigenzinnige vrouwelijke artiesten van nu en dat is zeker een compliment te noemen.
Je moet je er even doorheen bijten (alhoewel sommige users gelijk zullen vallen voor de charmes van Dienel en consorten), maar dan heb je wel een uitdagende cd te pakken.
Voor mij zal de komende tijd blijken hoe dit uit gaat pakken, want ook al ben ik wel gecharmeerd van vrouwelijke singer-songwriters, White Hinterland ligt toch net een beetje te veel in de hoek waar ik doorgaans moeilijk doorheen worstel. Laat deze opmerking dan nu eens een grote tip zijn voor een hoop users hier die Phylactery Factory waarschijnlijk veel beter op waarde zullen schatten
Hoe dan ook vind ik dit een fascinerend album wat tijd nodig heeft om te groeien is mijn verwachting.