Ik luister hem nu voor het eerst in tijden, naar aanleiding van
dit topic. PJ Harvey is een artieste die ik altijd erg kan waarderen (zowel haar bijzondere uitstraling als haar mooie muziek), maar wiens albums ik eigenlijk amper luister. En als ik dat eens doe - zoals nu - vraag ik me af waarom eigenlijk. Meer dan To Bring You My Love - mijn kennismaking met PJ en het enige andere album van PJ dat ik goed ken - is dit een ontzettend intrigerende plaat. Met haar verhaaltjes over vrouwen die zich in de schaduwzijde van het leven bevinden, komt ze op mij wat over als een soort vrouwelijke Tom Waits, ook al vanwege haar donkere, rauwe - maar bovenal fantastische! - stemgeluid.
Een nadeel van dit album vind ik wel de korte duur van veel nummers. Vaak wordt er al vrij snel een sinister sfeertje neergezet, waar ik zelf vervolgens makkelijk in mee wordt getrokken, maar na twee of drie minuten staat het volgende liedje alweer op het programma.
Meestal is er dan ook sprake van een rigoreuze verandering; trage en bijna gesproken of gefluisterde nummers wisselen stevige, bijna punky (The Sky Lit Up) op, waardoor het moeilijk is echt meegesleept te worden door het geheel.
Mijn favorieten:
*De opener, het sober voorgedragen Angelene, dat wordt gezongen vanuit het perspectief van een prostituee.
"I've heard there's joy untold", zingt ze.
*The Wind Blows, waarin PJ Harvey ons fluisterend vertelt over Catherine. Het is opvallend dat PJ - zeker op de eerste 4 a 5 nummers - steeds weer op een andere manier gebruikt. Praten, voordragen, zingen, schreeuwen, krijsen, fluisteren, ze doet het allemaal.
*A Perfect Day Elise, een nummer dat ik misschien wel te vaak gehoord heb (het was een grote hit op Kink destijds) en eigenlijk liever buiten de context van deze plaat hoor.
*The Garden is wat mij betreft het mooiste nummer: zo ontzettend laidback, maar niet op een ontspannende manier:
"there is trouble... taking place". Het nummer heeft een haast triphop-achtige feel (doet me denken aan de wat emotionelere nummers van Tricky's Pre-Millenium Tension) en wordt door pas echt hemels door een subtiele pianopartij en - alweer - PJ's stem.
*The River is een ballad, met een mooie trompet erin. Zwoel, maar vooral droevig. Misschien zelfs wel begrafenismateriaal. Kippenvel.