X - Blue Blood (1989)

Eens in de tijd komt er zo’n muziekalbum uit dat alles omgooit. Een album dat een jarenlange invloed op de muziekwereld uitoefent, een album dat een band in een klap populair genoeg maakt om hele stadions uit te verkopen. Zo’n beetje niemand hier weet het maar Blue Blood van X Japan is zo’n album, in Azië althans. Hoewel het voor Europese oren misschien al wat achterhaald geklonken moet hebben sloeg Blue Blood toen het in Azië werd uitgebracht in als een bom en had het een generatie rockmuzikanten tot gevolg.

Het is volkomen terecht dat dit plaatje zo populair werd, want naast de opvallende en toen nog rebelse en originele visual kei look blonk X Japan uit door de fantastische speedmetal die ze konden spelen. Na de epische intro maakt het titelnummer Blue Blood meteen duidelijk wat er zo goed is aan deze band, het formidabele drumwerk van Yoshiki Hayshi maakt het moeilijk je net stil te houden en de rauwe en de rauwe maar tegelijkertijd dromoerige stemgeluid van Toshi sluit er geweldig op aan. De twee gitaristen, Pata en Hide zijn technisch niet de besten maar weten een aardige lading aan riffs en solo’s neer te zetten, zonder zich ook maar ergens te verschuilem achter overdreven ruig powerakkoordgeblubber of nietszeggende solo’s die alleen maar snel zijn.

Maar naast speed metal staan er op Blue Blood ook een paar langzamere glam metal knallers, namelijk Weekend, Easy Fight Rambling en Celebration. Maar veel meer dan feesten is X Japan goed in thrashen, vooral op een nummer als X (meezinger!) laat de band uiy Chiba dat goed horen. Ballads maken lukt ook, want hoewel Unfinished een beetje teleurstellend is, is Endless rainn er eentje van wereldniveau. In Endless rain zit zoveel emotie en muzikaliteit, als het pianospel van Yoshiki (dat nog beter is dan zijn getrommel) en de warme stem van Toshi je hier niet van kunnen overtuigen moet je eens naar het basgitaarspel van Taji luisteren, wat is het toch ongelooflijk jammer dat die knul naar Loudness is vertrokken en later kapot is gegaan aan de drank en drugs, wat was hij een goede muzikant zeg!

Na Endless Rain komt een nummer dat beter is dan alle anderen van deze plaat bij elkaar, het is sowieso beter dan zo’n beetje alles dat ik heb gehoord, het meesterlijke Kurenai;

I could not look back,
you'd gone away from me
I felt my heart ache
I was afraid of following you
When I had looked at
the shadows on the wall
I started running into the night
to find the truth in me

Alle geweldigheid die hier op volgt ga ik niet beschrijven, dat gaat niet lukken, maar Kurenai is zeker een nummer dat in lijsten met beste metal nummers ooit thuishoort. Na Kurenai volgt het aardige instrumentale nummertje Xclamation, dat eigenlijk vooral bedoeld is om bij te komen van Kurenai. Het feestje gaat lekker door met Orgasm en Celebration, Rose Of Pain is een lang episch nummer dat geen seconde verveelt, klasse! Unfinished is alleen een beetje slecht en had van mij niet op het album mogen staan, wat een anticlimax zeg.

Maar voor de rest is dit een geweldig album waar ik maar een ding over kan zeggen:

CRIME OF VISUAL SHOCK!
PSYCHEDELIC VIOLENCE!

Deze plaat ligt me niet echt, het is allemaal een beetje te alternatief.
Ik denk dat de groep ook iederéén wil aanspreken, want zelfs iemand die niet van de zachte tussenstukjes houdt (en dat zijn er nogal wat) schrikt af en toe toch op van de fantastische gitaarsolos.

Maar goed, één zwaluw maakt de lente niet.

Doe mij toch maar gewone, straight to the point metal, zonder al die mooi verpakte omwegen.

Eerst en vooral wil ik de vriendelijke MuMe-collega bedanken voor zijn luistertip: you know who you are. Het heeft een tijdje geduurd maar ik heb er eindelijk mijn gedacht van gemaakt. Ik ken ietsiepietsie wat van Japanse metal, één van mijn favoriete groepen is Loudness.
MDV, proficiat met je stukje (nou ja, novelle – grijns!) bij dit album. Ik vind de hardere nummers natuurlijk beter, de aard van mijn beestje. Het titelnummer vind ik geweldig, die gasten kunnen verdomd goed spelen, snel en strak waar het kan op die hardere nummers. De door jou genoemde Glam Metal kant bevalt mij minder maar dat ligt ook aan mij. De heren gitaristen spelen wel geweldige solo’s die ik kan waarderen.
Eigenlijk ligt mijn luisterervaring tussen MDV en dave in: de hardere nummers (Blue Blood, X, Kurenai, Orgmasm) krijgen twee duimen omhoog, de softere nummers vind ik minder. Rose of Pain is een (goede) ervaring apart en Unfinished krijgt van mij een raket naar de vergetelheid aangeboden. Hier is ook een waar drumbeest aan het werk (Orgasm!), bij Loudness liep er tot voor kort ook zo enen rond, RIP meester Munetaka Higuchi.
Voor mij is het hinken op twee gedachten maar dit was een aangename luisterronde en de andere albums liggen al “binnen handbereik” om te degusteren. Ik beloon de hardere kant met een dikke 4,50, de glammetal kant moet het met minder stellen.

Met enige scepsis ben ik begonnen te luisteren....

En ik had gelijk, zie je. Dit album is slecht voor mijn humeur, ik heb mezelf dan ook maar niet aangedaan dit af te luisteren.

Wat verdere berichten die niet meer over het album gingen weggehaald.

Muzikaal een degelijk plaatje, maar die zang is voor mij toch ook een enorm struikelblok. Onverstaanbaar en geforceerd.
Op de zang na zijn de echte thrashers goed aan te horen, het beukt allemaal flink door. Helaas komt er hier en daar een flinke crash door die af-schuw-e-lijk-e ballads.
Hier kan ik toch net geen voldoende aangeven.
Ik en Japan dat gaat nooit wat worden ben ik bang

Ik probeer ieders favoriete bands en albums met een gevoel van eer naar hun smaak te beluisteren maar dit lukt me echt niet. Ik krijg zin om dingen tegen muren te gaan smijten wanneer die zanger gaat 'zingen', de gitaren zijn zo eentoning en irritant als ze kunnen zijn. Ik krijg er braaknijnigen van. Nee het komt niet omdat ik niet in het metalwereld zit maar dit is metal voor relnichten die graag in hun zusjes jurken rondlopen(sorry MDV, niks persoonelijks alleen ik krijg de beelden van de bandleden met jurken al in mijn hoofd). Ik hou van wat glam op zijn tijd(t-rex) maar in metal is het nooit een succes, jakkes ik krijg al kippenvel als ik eraan terug denk.

Een van de slechtse dingen die ik ooit gehoord heb en ik heb veel slechte dingen gehoord.

Nou nou, het is dat je er bij zegt dat het iets persoonlijks is maar ik ben het natuurlijk niet met je eens. Ik ben geen nicht, laat staan een relnicht en de jurk van mijn zusje heb ik nooit gedragen.

Dat je de gitaren irritant vind is iets persoonlijks, maar waar je het eentonige vandaan haalt begrijp ik niet helemaal. Als ik Weekend er even uit vis; ik ga ze niet allemaal tellen en opnoemen maar in dat nummer zitten minstens 15 verschillende akkoorden, en het is niet waar dat je in dat nummer 6 minuten lang precies hetzelfde hoort. Het is ook niet zo dat beide gitaristen altijd allebei precies hetzelfde doen of er niets van kunnen. Toegegeven, de tremolo-pluk techniek wordt wel erg vaak gebruikt, maar als je een metalalbum daarom af gaat kraken ben je toch niet helemaal rechtvaardig bezig.

Waarom staat 'zingen' tussen haakjes? Het is niet zo dat Toshi alleen maar loopt te schreeuwen of vals zingt. Als je niet tegen hoge geaffecteerde stemmen kan lijkt het me een beter idee om maar helemaal niet meer te luisteren naar een muziekgenre waarin Bruce Dickinson als een van de beste zangers wordt gezien. Als het je smaak niet is heb je natuurlijk het volste recht om je eraan te ergeren, maar om nou te suggereren dat Toshi niet kan zingen vind ik een beetje overdreven.

En als dit een van de slechtste dingen is die je ooit hebt gehoord is weet ik niet naar wat voor dingen je gebruikelijk luistert. Als je echt niet hoort dat de nummers op dit album stuk voor stuk goede composities zijn, dat Taji Sawada zijn instrument beter beheerst en verder kijkt dan het leeuwendeel van de rockbassisten en dat Yoshiki (hoe gay hij ook is) een fenomenale drummer en componist is die razendsnel kan spelen zonder te klinken als een op hol gelsagen aap. Als je in deze invloedrijke topplaat echt niets anders hoort dan een walgelijke kluit strond, dan denk ik toch echt dat:
a) Het aan jou ligt.
b) Je niet eens naar dit album geluisterd hebt maar je gewoon een paar foto's van de band in de jaren 80 hebt opgegoogled en je mening al klaar had liggen.
c) Je naar Unfinished op herhaling hebt zitten luisteren .

A ja tuurlijk licht het aan mij het is mijn mening ook he
b Ik heb wel zeker het album geluisterd. Ik kraak niet dingen af die ik niet heb gehoord.
C Ja het GELUID van de gitaren vindt ik persoonlijk erg eentoning en irritant. Ik zegt niet dat ze slecht spelen ofzo maar in mijn oren klinkt het gewoon vreselijk. En wat ik normaal luister is best wel gevarieerd dus ik weet niet waar je dat vandaan haalt. Ik kan hier gewoon niks mee, het klinkt in mijn oren vreselijk en irritant. De drummer is best goed maar nog steeds red dat deze plaat voor mijn persoonlijk niet van de ondergang. Trouwens ik heb nog eens niet gegoogeld naar fotos van de bands toen ik de eerst review schreef toenet maar even gedaan(maar ja ik beging daar maar niet over). En ik zeg ook niet dat jij een relnicht bent of make-up draagt je moet ook tegen wat spot kunnen anders red je het noot in deze wereld.

Mijn mening verandert niet maar als je verder wilt met deze discussie stuur me maar een PM ofzo.

Tot mijn spijt ga ik mijn cijfer een halfje verlagen, ik heb het nog een paar keer geprobeerd, maar het is net of ik een hobby bandje hoor, de stem is inderdaad een groot struikelblok.

Een hoogvlieger is het zeker niet, maar toch sterker dan een gemiddeld hobbybandje. De zang is oké, de gitaren zijn oké, de nummers zijn oké. Maar als het over muziek gaat mag het natuurlijk wel wat meer dan oké zijn.

Hmm, daar heb je het sterkste deel van je commentaar (over de melodie) weggelaten.

Waar de meeste metalbands vooral stoer ruig en hard willen zijn zoekt X (Japan) juist de melodie en de schoonheid op. Kitscherig kan je het noemen, ik noem het goede muziek met de nadruk op muziek.

Na een paar keer luisteren, ben ik het met MDV eens. Fijne muziek, een paar missers ertussen, maar dit is een plaat die ik de afgelopen tijd erg vaak heb beluisterd, en dat ga ik in de komende weken ook doen denk ik.

@MDV,

Ja, dat deel heb ik weer weggehaald, omdat ik het flauwe gedoe over 'nichten' dat D-ark begon eigenlijk te belachelijk vind om verder op in te gaan.

Het Metal Album van de Week van een week ergens eind 2009.

De combinatie van het majestueuze Prologue met het aggressieve Blue Blood was voor mij eigenlijk al genoeg om deze plaat goed te vinden. De zang is totaal onverstaanbaar, maar dat voegt nog wat extra charme toe. Tenminste, bij de wat snellere nummers. Bij de langzame nummers werkt het weer niet, want dan ga ik automatisch een beetje meer op de tekst letten.
Sowieso vind ik op dit album de snellere nummers het best. Blue Blood, maar ook X en Orgasm zijn de moeite waard. En Rose of Pain is ook een erg goed nummer. Niet vanwege het tempo, maar meer vanwege de opbouw. Hoewel het een erg lang nummer is, heb ik me geen moment verveeld tijdens het luisteren. Sterker: ik heb me uitstekend vermaakt.
Op andere momenten heb ik wel de neiging gehad de skipknop in te drukken: tijdens de ballads. Neem nou zo'n Endless Rain. Flauw, en dan die verplichte solo, die ook nog eens klinkt alsof hij van een Queenplaat weg is gelopen. Niks tegen Queen, maar dat wil ik niet horen als ik X aanzet. Ook leuk dat octaafje hoger aan het einde. Hoezo cliché? Zelfde verhaal voor Unfinished. Kurenai begint ook weinig veelbelovend, maar schijn bedriegt. Sterker nog, als hier de gaspedaal wordt ingedrukt, wordt het nummer een knaller van jewelste.

Kortom: een paar erg goede nummers, veel gewoon goede nummers, en een paar stinkers. Al met al genoeg voor 4*, en daarmee meteen een van de beste albums die ik in het kader van het Metalalbum van de week beluisterd heb.

De meeste fans dachten daar anders over, en X speelde hier op in, daar ging het (relatief) mis met de band.

Endless Rain heeft trouwens best goede teksten hoor, alleen een beetje jammer dat ze niet te verstaan zijn . Ik vind Endless Rain ook wel wat meer dan flauw, zeker na het zien van de uitvoering van het nummer op 'the last live'. Maar ik ben ook maar een fan die zijn lesje weigert te leren.

Ik blijf het een prima plaat vinden, hoor, waarschijnlijk omdat ik vergelijk met de Japanse - in mijn ogen toch - grootheid Loudness. Ik hou van strak virtuoos samenspel en als het kan met een beetje snelheid erin. De nummers met snelheid op dit album vind ik heel goed gespeeld! De ballades zijn mijn ding niet, maar dit is al altijd zo geweest bij mij, niet alleen bij deze groep maar bij bijna alle groepen, karakterstoornis .

Waarom we hier vroeger niets van gehoord hebben ligt waarschijnlijk in het feit dat dit volgens Japanners, en dus ook de bandleden zelf, geen "metal" is, maar "visual kei". Waarom is het geen metal? Volgens een japanse metalhead in de documentaire "Global Metal" : ,,Omdat metal iets cool is." (LOL). Het blijken daar ook twee totaal verschillende subculturen te zijn, die haast volledig naast elkaar leven en niets met elkaar te maken (willen) hebben. Voor meer info zie wiki of de schitterende documentaire Global Metal waarin de stroming even belicht word en o.a. de in Japan residerende Marty Friedman zijn liefde voor "visual kei" betuigt...

Typisch voor de muziek, zoals ook op dit album, is de waanzinnige afwisseling van songs in het repertoire, van haast speedmetal en melige ballads tot bijna vrolijke popdeuntjes.

Weer wat bijgeleerd.

Die docu ziet er interessant uit.

Dat laatste klopt zeker maar dat de bandleden van X zien hun muziek zeker wel als metal. Dat de metal en visual kei twee verschillende subculturen zijn in Japan is waar, maar visual kei is geen muziekgenre maar louter een manier van jezelf presenteren. Wat visual kei visual kei maakt zijn de costuums. Antic Cafe en The Piass zijn allebei visual kei bands, maar de vrolijke popliedjes van Antic Cafe zijn niet te vergelijken met de grindende hardcore van The Piass. Leg daar eens de muziek van Kuroyume en de Sex Machineguns (ik noem maar wat namen) naast. Muzikaal heeft het allemaal vrij weinig met elkaar te maken, maar ze dossen zich vergelijkbaar uit. De afwisseling is stijlen is wel een overeenkomst maar maakt de definitie van 'visual kei muziek' wat mij betreft alleen maar vager.

Er is trouwens wat discussie over de vraag of X Japan echt de eerste visual kei band was, of gewoon een van de vele hair-metal bands die in hun tijd de aarde bevokten. Wat wel vast staat is dat ze in hun tijd in Japan een hoop teweeg hebben gebracht met hun muziek, teksten en looks.

Begin jaren 80 zou ik dit schitterend gevonden hebben. Japanse bands hadden toen, misschien meer dankzij het exotische, dan puur voor het muzikale, een speciale aantrekkingskracht op mij. De eerste albums van Loudness waren toch ook wel erg straf, en bij de topfavorieten ten huize Cabeza & brothers. Minder straf, maar toch ook in huis uit Japan: Anthem, Earthshaker en Vow Wow.
Waarom weet ik zelf niet, maar nu spreekt die muziek me niet meer zo aan. Zelfs Loudness weet me niet echt meer te pakken. Alhoewel ik de technische kant nog kan waarderen, zoals ook het geval is op dit album, doet het me emotioneel gene ene moer. Ik vermoed dat het meer inspeelt op de gevoelens van erg jonge jongeren. Waar natuurlijk niks mis mee is. Ieder zijn aangepaste voer. Een kind zal een glas chocomelk ook meer weten te appreciëren dan een glas Bordeaux, waarmee dus niks gezegd is over de kwaliteiten van de twee. Doorspelend op dit thema zou ik zeggen dat dit album van zwitserse alpenmelk en belgische chocolade is gemaakt. Waarmee ik dus wil zeggen dat dit album in zijn gerne ongetwijfeld bij de absolute top behoort. Dat de zanger in het Japans zingt is voor mij alleen maar een meerwaarde (Loudness verloor veel van hun pluimen toen ze engels begonnen te zingen) die perfect past en bijdraagd tot de algemene sfeer van dit album, dewelke toch op en top japans is. Misschien hoort dit album zelfs beter thuis in de sectie wereldmuziek onder het etiketje Japan (zie de "vision kei" posts) dan in de metal afdeling, maar iedere metalhead die iets van de eerder genoemde bands weet te waarderen, zal op deze ook zijn gading vinden.

3,5*

Misschien ook leuk om weten dat de opener van het album de titeltrack is van het 1977 Frank Marino & Mahogany Rush album, die hun World Anthem ook speelden in 1978 in Japan.

Een jaar of 2 geleden heb ik dit album en "Jealousy" aangeschaft.
Ik heb veel Japanse bands in mijn collectie (hardrock en progressief) en was natuurlijk meerdere keren gestuit op X-Japan ook omdat na enig onderzoek hun bassist Taiji Sawada een blauwe maandag bij Loudness heeft gespeeld.

Qua naam is X-Japan natuurlijk een hele grote, en toen de bovengenoemde albums opnieuw uitkwamen als dubbel CD (de extra CD was dan de instrumentale versie) heb ik de relatief goedkope Koreaanse persingen gekocht.
Ik wist niet echt wat te verwachten, gezien de publicaties op internet e.d had ik meer stevige pop/rockmuziek verwacht maar het is wel degelijk hardrock/metal.
Zelfs speed-metal invloeden en eigenlijk (zonder dat ze daar echt op lijken) zie ik ze als een soort Japanse Guns n' Roses.
Ook daar liep het grote mainstream publiek mee weg terwijl het toch vaak erg stevig was.

Voor een recensie is het nog te vroeg, ik onderken hun kwaliteiten maar draai het niet vaak.
Inderdaad is het denk de combi van image (dat visual-kei gedoe), muziek en rebellie in de context van de Japanse samenleving dat ze daar zo groot werden.

En nog wat, zelden zoveel DVD en CD releases tegengekomen van een band die in feitte 4 reguliere studio albums en 1 EP-album hebben uitgebracht !
Het mooie is ook dat hun eerste "Vanishing Vision" en hun laatste album "Dahlia" al jaren hopeloos out of print zijn.
Aan luxe DVD en CD-boxen en verzamelaars geen gebrek maar 2 van hun 5 reguliere albums zijn niet te krijgen !

Ja, dat openingsnummer van "Blue Blood" is inderdaad van Frank Marino & Mahogany Rush.
Ik herkende het meteen, erg goede uitvoering trouwens.

Dat kan niet anders dan van een generatie genoot komen...

Ik blijf bij mijn mening van een tijdje geleden maar, inderdaad, de zanger komt niet tot zijn recht in de tragere nummers. Daarentegen, als het gaspedaal ferm wordt ingedrukt bij de reeds aangehaalde nummers, dan kan ik geweldig genieten van de geleverde prestaties van zowel de zanger als de andere muzikanten. Mmm, het schommelt tussen 3,50 en 4,00 met lichte neiging naar de 4,00, alsof dat zo belangrijk is. Nog nooit van gehoord voor mijn MuMe-bestaan maar een vriendelijke MuMe-collega en "onze" topic hebben daar verandering in gebracht.

Het klinkt allemaal wel aardig en er zitten ook wel wat leuke nummers tussen, maar de zang doet mij eigenlijk niet zo veel. Bij de langzame nummers is die inderdaad niet geweldig, maar dat vind ik bij de snelle nummers net zo.
Al met al moet ik zeggen dat dit aardig en leuk is, maar niet meer dan dat.

Japanse muziek is nooit mijn ding geweest, en zal het naar alle waarschijnlijkheid nooit worden. Maargoed, ik heb weer eens wat geprobeerd.

Objectief gezien mag dit dan een soort van metal zijn, maar als ik er puur muzikaal-subjectief naar luister hoor ik theatrale pop. En in combinatie met de Japanse invloeden hou ik daar simpelweg niet van.

Deze groep schijnt razend populair te zijn geweest. Ik vind de looks die ze hadden best gaaf, de muziek gaat ermee door, maar is niet geweldig, dus vanuit dat oogpunt snap ik niet hoe het kan dat ze zo populair waren.