Mariah Carey - Mariah Carey (1990)

Deze plaat viert dit jaar zijn 30ste verjaardag. Waar blijft de tijd? Ik was 6 toen ie uitkwam, dus daar kan ik me vrijwel niks van herinneren. In de derde klas van de middelbare school bleek de zus van een klasgenootje meerdere cassettebandjes van Mariah te hebben, want mijn moeder had thuis alleen haar album 'Music Box' op cd. Eén van die cassettebandjes was dus die van dit titelloze debuut en man: wat was ik al snel verslaafd aan deze plaat! Vervolgens van mijn spaargeld en een fysiek exemplaar op cd uitgegeven en vervolgens helemaal grijsgedraaid. Nostalgie ten top! En nu, na al die jaren speel ik dit heerlijke album nog steeds met heel veel plezier op Spotify af.

Tuurlijk, er zitten echt wel een paar songs tussen die qua sound anno 2020 zwaar gedateerd zijn. Ik noem 'There's Got To Be A Way' en 'Someday' met die typische late 80's, begin 90's sound als voorbeelden. Ballads als 'Vision Of Love', 'I Don't Wanna Cry' en 'Love Takes Times' zijn dan wel weer tijdloos. Het intro van 'You Need Me' met die snerpende gitaarsolo blijft geinig om te horen. Als puber echt eerst even gedacht dat er een foutje in het cassettebandje was geslopen omdat ik dacht het geluid van een stomme rockband te horen. En als ik 'Prisoner' hoor moet ik nog altijd denken aan Taylor Dayne's 'Tell It To My Heart'. Ja, deze plaat blijft voor mij een ultieme klassieker. Het begin van zoveel moois wat Mariah daarna nog heeft afgeleverd. En het toeval wil dat ik gister de LP van dit album gister voor een prikkie op Marktplaats heb binnen gehaald en nu staat te shinen in mijn vensterbank. Het leven is mooi!!

Wanneer je je platenbaas gebruikt (of je bewust laat gebruiken) om hogerop te komen is er weinig lief en onschuldig aan je.

Lees eerst haar biografie maar eens, dat zit totaal anders dan je zou denken.

Da's haar kant van het verhaal. Ik geloof nooit één kant. Daarnaast ben ik ook erg ongevoelig voor mensen die door bepaalde dingen groot zijn geworden en dan later slachtoffer gaan uithangen.

Ik had destijds beetje grote bek en mijn mening klaar. Bleek toch wel onterecht. Zoals ik al schreef bij Butterfly heb ik de biografie gelezen en diverse documentaires bekeken en kijk sindsdien toch wel heel anders tegen Mariah aan. Ben haar puur meer gaan waarderen en draai haar muziek best vaak de laatste tijd. Vind er zelfs af en toe wat troost in.

Anyway, dit debuut blijft leuk, maar niet meer dan dat, het diepere werk moest nog komen. Maar prima debuut, met een hoog feelgood gehalte.

Welcome to the Lambily

Een heel aardig debuut van Mariah, met als hoogtepunt natuurlijk Vision of Love. 3,5*

Vision of Love (3:30) --- 4,0
There's Got to Be a Way (4:53) --- 3,5
I Don't Wanna Cry (4:48) --- 3,0
Someday (4:08) --- 3,5
Vanishing (4:12) --- 3,5
All in Your Mind (4:45) --- 3,5
Alone in Love (4:12) --- 3,0
You Need Me (3:51) --- 3,5
Sent from Up Above (4:04) --- 3,5
Prisoner (4:24) --- 4,0
Love Takes Time (3:49) --- 3,5

Ik geef toch dat halve sterretje erbij. Enorm jeugdsentiment en misschien voor velen niet uit te leggen maar dit album brengt me weer terug naar een tijd van lekkere (vaak zoete?) muziek. Misschien staat dit album wel symbool voor letterlijk het einde van de eighties qua muziekstijl.
Het album staat vol van mooie songs van een jonge meid die haar stem nog volop weet te benutten. Ongedwongen, fris en puur. Toen nog wel. Deze week met de opvolger weer op repeat gezet. Dit zijn nou de albums waarin het sentiment meer bepalend is voor de beoordeling dan de muziek zelf