Stijn_Slayer zegt:
Echt? Ik vind Brel in het Nederlands eigenlijk altijd een stuk minder
Misschien wel en dan nog moeten constateren dat deze hinkelende Brel alle Nederlandse kleinkunstenaars in onze eigen taal nog ruim oversteeg. Luister eens naar Frans Halsema's Brel parodie "M'n Vlaanderenland" om te zien dat Nederland er nauwelijks in slaagde om de grootsheid van Brel te erkennen en maar niet los wist te komen van de dwingende cabarettraditie. In plaats van te lachen om Brel helpt deze parodie om onze nietigheid in te zien. We hadden iemand met enig vreemd bloed als Ramses Shaffy nodig om Brel's voorbeeld naar onze eigen taal om te zetten (met meermaals geslaagd resultaat). In de popmuziek gingen Frank Boeijen en The Lau daar (ieder op geheel eigen wijze) eindelijk mee verder. Brels eigen werk is meermaals deels overlappend in verschillende albums uitgegeven. Je kunt bij Brel dan ook nauwelijks spreken van een zich alsmaar opbouwende, aansluitende allbumcatalogus. Als je echter 1 album van Brel zou moeten kiezen zou ik voor deze gaan. Het is een album die zowaar toch een soort spanningsboog bevat en is geconcipieerd op het absolute (en vrijwel niet meer geevenaarde) toppunt van Brels kunnen als liedschrijver en als zanger. Voeg daar nog eens de superieure arrangementen aan toe en je hebt een kunstwerk te pakken waarvan het nauwelijks te bevatten is dat ze dit op 2 plaatkanten vinyl hebben weten te persen.