Marshall Tucker Band - Where We All Belong (1974)

De essentiele plaat van MTB.

Dit is een dubbelaar, waarvan het eerste deel studiosongs zijn. Lekkere broeierige southern rock zoals The Allman Brothers maar dan met fluit en sax (Jerry Eubanks) en wat viool (Charlie Daniels)...

De laatste 4 songs zijn lekker stevige/harde southernrockjams live opgenomen (Performing Arts Center in Milwaukee, Wisconsin) in 1974.

MTB speelt southern rock met wat invloeden uit de country maar herbergt in Doug Gray een erg soulvolle zanger.

Vooral die laatste live tracks zijn erg goed, maar het studio materiaal is ook goed hoor.
Een erg fijne Southern Rock plaat en voor de liefhebbers van Charlie Daniels, Lynyrd Skynyrd, enz. is dit erg fijne muziek.

Charlie Daniels speelt zelf ook mee op "24 Hours at a Time".

Onlangs opnieuw aangeschaft op good old vinyl. 2e hands maar happy me in goede staat. Ooit gehad en uitgeleend en jaren later pas de gedachte waar heb ik die toch gelaten. Geen idee. De cd aangeschaft en dus onlangs het vinyl. Glorieuze jaren waren dat in een welhaast ander leven. Of universum. Southern rock maar met meer ook. Fluit en sax werk hoorden erbij en met Doug een soulvolle stem. Waar Toy Caldwell ook nog weleens de lead zang deed. Een rauwere stem. Maar passend bij zijn nummers. Een studio en een live plaat. Studio weer gewoon top zoals al die Capricorn lps destijds. Hun Hey Days dan ook. Live gewoon WOWWWW...Wat een gedrevenheid wat een power en wat een sound. Toy kon of course fantastisch spelen met zijn eigen gemaakte stijl vam spelen. Live dan ook opgerekte songs. 24 Hours at a Time gaat dan bijna richting de 14 minuten en veel beter hier dan de 5 minuten studio versie. Puur genieten dan ook. Ergens in die tijd ook te Nederland eens. Kon daar helaas niet bij zijn maar de tv zond toen een deel uit. Gekeken of course met grote ogen vol verbazing. Mannen met cowboyhoeden die live los gingen. Helaas Toy te vroeg overleden. Dat was een gemis
Zijn gitaarspel was magisch en prachtig. Binnen het MTB oeuvre moet je deze hebben. Eigenlijk alle Capricorn platen wel. Die waren en zijn gewoon erg goed ja. Topper dus deze.

Op deze plaat is het duidelijk hoe enorm verschillend de band klinkt in een studio- en livesetting.

LP 1 is een studioplaat met zeven gloednieuwe songs die de lijn voortzetten van het debuut en 'A New Life', de bijzondere en ecclectische mix van country, rock, blues met jazz-accenten. Saxofonist/fluitist Jerry krijgt ook ondersteuning van een hoorn-sectie, waardoor veel songs ook een flinke R&B- injectie krijgen. Dat in combinatie met de soul- en gospelgetinte zang van Doug Gray, maakt dat deze plaat als southern rockplaat mijlenver van bijvoorbeeld de op boogie- en bluesrock geënte muziek van bijvoorbeeld Lynyrd Skynyrd staat.

Het is moeilijk om een favoriet aan te duiden omdat de songs zo goed bij elkaar passen, als de kleuren in een schilderij. De volgorde van de songs is hier ook even belangrijk als de songwriting zelf.

LP2 is een live-album, bijna vergelijkbaar met 'Eat a Peach'. Daar waar op 'Eat a Peach' de live en studiosongs meer verspreid op het album staan, koos Capricorn hier echt voor een duidelijk onderscheid.

De opnamen zijn van juli 1974 en laat de band horen die het gaspedaal volledig intrapt. De band speelt drie livefavorieten en een bluesstandard, waarbij (in tegenstelling tot de flibke lijst gasten op het studiogedeelte van de plaat) alleen op '24 Hours at a Time' een gastrol is weggelegd voor de bevriende Charlie Daniels op fiddle. Het zijn deze livesongs die de band op zijn meest vlammende laat horen, en het supersnelle gitaarspel van Toy Caldwell laat horen (die alles pickt met zijn duim). De subtiele dan weer jazzy, dan weer rockende ritmes van het trio Paul Riddle, Tommy Caldwell en George McCorkle leggen een basis waar zelfs The Allman Brothers jaloers op kunnen zijn. Let ook op de bassolo van Tommy op '24 Hours at a Time'.

Marshall Tucker Band laat samen met hun labelgenoten Grinderswitch en uiteraard Allman Brothers Band horen hoe een jamband hoort te klinken en dat southern rock niet altijd een dixievlag zwaaiende band is, met teksten die verhalen over vrouwen, drank en vechtpartijen, waar het genre (onterecht) om bekend staat

Van dit liveconcert uit 1974, opgenomen in Milwaukee, is bovendien 'Can't You See' nog terechtgekomen op de hieropvolgende studioplaat 'Searchin' for a Rainbow'.

De uitklaphoes van 'Back Where We Belong' is één van de meest persoonlijke en sympathieke kunstwerkjes van de band, met een mooie in sepiatinten geschetste groepsfoto van de band relaxend in een schuur. Want ook al waren al hun lp's goed voor goud (en later ook platinum), de band verhuisde nooit uit Carolina naar Macon (waar de Capricornstudio's waren gevestigd), maar bleven "good ol' country boys". Ze leefden niet het rockster-leven en leefden hun leven op het platteland waar ze vandaan kwamen.