Mr. Bungle - California (1999)

Ook dit Mr Bungle album is een heel interresant, divers en energiek. Net als op Disco Volante wordt er op los geexperimenteerd, dit keer wat meer leunend naar de pop, met ietwat toegankelijkere songs. Verder is dit album gewoon niet minder dan 4,5 * waard.

Ik heb hier nu al meerdere keren naar 'None of them knew they were robots' en 'Goodbye sober day' geluisterd en ik vind het helemaal geweldig. Binnenkort maar heel goed het complete album luisteren!

Heb het inmiddels helemaal geluisterd en ik kan er geen genoeg van krijgen! Geweldig album, elk nummer is weer totaal anders. Heel tof uitgewerkt ook. Mike Patton zingt hier geweldig, en op zo veel verschillende manieren!
4,5*

cijfer verhoogd naar 5 *. deze plaat wint het van disco volante en staat nu op plaats 6 in mn top 10!

In 2 woorden: Heerlijk album!
Geweldig hoe Mr. Bungle zo diverse kan zijn!

Zoals Fianosther wel weet is dit wel 1 van mijn favo's!
Ik denk dat je deze muziek het best kan beoordelen met de volgende woorden: Durven, diversiteit van stijlen, gekheid!!
Erg leuk!

De laatste van Bungle. Maar het blijft een stayer. Geweldig album dat een tijdloos karakter heeft, vanwege de diversiteit.
Ja, ik zet hem zo weer op

Ik vond de tweede van Mr Bungle maar matig, maar deze is helemaal de shit. Jammer dat ze niet verder waren gegaan. Ik vind de popkant van Mike Patton met zijn idioteske escapedes zoals in het nummer goodbye sober day echt briljant. Ik vind dat hij met Tomahawk deze weg nu goed bewandeld. Van Fantomas was alleen the directer's cut briljant, de andere platen zijn iets te veel van hetzelfde en hebben te weinig lijn.

Hoewel ik Disco Voltante ook briljant vind ben ik het eens met raspoetin dat deze nog beter is. Dat komt inderdaad doordat dit popliedjes zijn met af en toe zeer spastische trekjes.

De afgelopen tijd ben ik het nummer Vanity Fair daardoor juist erg gaan waarderen. Maar de rest van de nummers blijven ook erg goed.

Soms is het heerlijk om avontuur op te zoeken in de rock muziek. Het lijkt vaak een steeds onmogelijker taak te worden, maar dan is het zaak dit album van Mr. Bungle eens op te zoeken.

Als Faith No More liefhebber was het wel even schrikken toen ik de eerste keer Sweet Charity hoorde: alsof ik in een zeer foute reclame terecht was gekomen. Was dit nu serieus? Of werd ik in de maling genomen? Alsof een of andere loungetent Faith No More door de mangel heeft gehaald. En toch is het me na verloop van tijd steeds beter gaan bevallen.
None of Them Knew They Were Robots hakt er dan wel gelijk flink in, maar wat is het? Morphine die op hol slaat? Stray Cats die eens even gek doen? Geweldig. Dit is geniale gekte in de meest pure vorm. Maak je opa en oma gek op hun 60e jarig huwelijksfeest en laat al die ouwetjes eens flink swingen op de dansvloer: Get up 'outta' your rockin' chair grandma! Or rather would you care to dance grandmother?
Retrovertigo laat die ouwetjes even bijkomen en Patton mag hier een op het eerste gehoor lieflijk liedje zingen. Het einde is bombast op en top (of moet ik zeggen over the top?). Lekker klinkt het zeker.
The Air-Conditioned Nightmare ademt Beach Boys en Queen en vliegt vervolgens alle kanten op. Soms zou je gaan denken dat je I-pod op hol is geslagen. Prima vocalen trouwens op dit bijzondere nummer.
Ars Moriendi. Wat in dit nummer gebeurt grenst haast aan het onmogelijke: Arabische muziek vermengt met klezmer, speed metal, surf, hongaarse tonen. Het doet aan de gekte van een System of a Down denken alleen net even minder hysterisch (terwijl ook dit gekte van de bovenste plank is). Stuiter stuiter stuiter de kamer rond en geniet.
Pink Cigarette lijkt wel een jaren '50 film. Donker maar ook cheesy. Het is lekker meeslepend en bevat een hoop kleine spannende dingen die je meer op de achtergrond moet zien te vinden en wat kan die Patton toch heerlijk galmen.
Golem II: The Bionic Vapour Boy is dan weer een op hol geslagen kinderfilm. Een hoop gekke bliepjes en piepjes zonder dat het gaat irriteren. Knap als je dat bij mij voor elkaar krijgt. Goed gedaan dus.
The Holy Filament heeft een spooky ondertoon en leunt zwaar op synths. Alsof een of andere synthesizer-gigant hier zijn medewerking aan verleende. Of toch die lounge-tent die even gek wilde doen? Ik wilde bijna zeggen dat dit een vreemde eend in de bijt is op dit album, maar dat lijkt me een beetje raar overkomen als we het album als geheel eens goed beluisteren (het is nl. één hele grote vreemde eend).
Op Vanity Fair komt de doowop stijl terug die ook te horen was op Pink Cigarette. Grappig, leuk en vooral erg onderhoudend.
De titel Goodbye Sober Day is op dit album wel heel erg misplaatst. Sober? Hier??? Je zou haast denken enorm dronken te zijn bij het beluisteren naar deze gekte.
Want dat is het: gekte. Wat zeg ik? Geniale gekte meneer.
Het is maar dat u het weet!

Mooi stukje Aero, maar een 4,5 was toch iets te hoog zie ik.

Het schommelt eigenlijk: ook een beetje gekte dus

Helemaal eens met het stukje van aERodynamIC.

met zown mooie review ga ik het niet eens proberen beter te doen. Ik vind het alleen jammer in plaats van goed dat dit album meer de poppy kant op zoekt en vooral meer surfgitaar bevat enzo. Nog altijd een heel goed album hoor. 4*

Wat een wonderlijke plaat. Het klinkt alsof een stel muzikaal gezien competente mafketels heeft besloten om eens een keer heel wat anders te doen dan gewone liedjes maken. "Weet je wat kan ons het rotten, we doen waar we zelf zin in hebben", moesten ze gedacht hebben. De subversieve rookwaren waren natuurlijk voortdurend in de nabijheid, want anders kan ik ook niet verklaren hoe je dit in je harses haalt. Maar wacht even, ook het volgende moet gemeld worden: Zelden heb ik zo'n bijeengeraapt zooitje songs en stijlen toch een coherent album op horen leveren. Onderhoudend, grappig en eigenlijk ook best heel goed gedaan van die mafkezen.

Als dit al maf is dan is dan is Disco Volante schizofreen gestoord.

Oh en de enige drug van Mike was in ieder geval koffie. Tegenwoordig heeft ie helemaal extreme projecten. Niet meer zo gevarieerd, dat niet.

ik begin dit album net te luisteren. Ik ben zeer aangenaam verrast moet ik zeggen

Je bent niet de enige!

Dit is toch wel mijn favoriete Patton plaat, wat kan die gozer zingen, prachtig!

Doordat elke nummer anders is dan de vorige verveeld het nooit, dit spul blijf ik maar draaien.

4.5/5

Wat een complete gekte dit, geweldig zeg. Ik begin maar eens met 4*.

Ik wil dit wel een beetje een moderne Van Dyke Parks noemen, maar dan flink geschifter.

Tweede Mr. Bungle album dat ik luister, na Disco Volante. Ten opzichte van dat album heeft California wat van de krankzinnigheid opgeofferd ten gunste van toegankelijkheid. Dit album luistert een stuk makkelijker weg, maar is ook minder bizar (wat natuurlijk relatief is, want Mr. Bungle is per definitie bizar ) Het is dus maar net waar je voorkeur naar uitgaat. Zelf ben ik niet vies van de gekte van Disco Volante, maar het toegankelijke van deze plaat is ook wel fijn.

Ik denk dat dit wel zo rond de vier sterren kan gaan scoren. Heb wel het idee dat de zang zo nu en dan wat te ver op de achtergrond staat, maar me er echt aan storen doe ik niet. Nee, dit is gewoon een puik plaatje.

En nu eindelijk eens achter hun debuut aan

Goed bezig. Heb deze plaat deze week al wat meer geluisterd weer en de gekte is er toch wel hoor. Mijn eerste indruk was ook wel wat deze plaat minder gek was, maar de toegangkelijkheid komt vooral door het feit dat er op deze plaat echt gezongen wordt. Bij mij gaat ie in ieder geval halfje omhoog. 4.5*

En een kleine maand verder kan ik stellen dat ook deze plaat goed bizar is Misschien was toegankelijkheid niet het goede woord, ik denk dat deze plaat gewoon wat meer structuur heeft dan zijn voorganger. Ik kan hier in ieder geval ook wel 4,5* aan kwijt, ik geniet er altijd van als ik deze opzet.

http://nl.youtube.com/watch?v=TwWQYg7aS5o&feature=related

iddm hier, hij blijft te gek, ook na 9 jaar

Hij heeft nu een plaatsje in mijn top 10 veroverd, wat een fantastisch album! Zo onvoorspelbaar, en toch klopt het allemaal!

Verhoogd naar de 5* en in mijn top 10 geplaatst. Echt een bovenmatig briljant album met nergens een saai moment. Wat mij betreft biedt dit album ook de beste balans tussen gekte en stijlwisselingen enerzijds, en toegankelijkhied anderzijds. De andere albums van Mr. Bungle zijn ook erg goed, maar vanwege de balans zet ik deze toch het meest op.

Jammer dat een 5+ niet bestaat op Music Meter...

Leuk feitje: ik zat de film The Fall (2006) te kijken kwam een fragment in voor met een inheemse dans de "Kecak ", was dus precies een geweldig stukje uit het nummer "Goodbye Sober Day".
Op deze link wordt mr. bungle ook genoemd: http://en.wikipedia.org/wiki/Kecak
en op youtube filmpjes van deze dans: http://www.youtube.com/results?search_query=Kecak

Gestoord allegaartje van stijlen dat werkelijk alle kanten op stuitert. Van metal, tot folklore muziek tot blije popmuziek en nog veel meer. Het lijkt wel een soort experiment waarbij willekeurige ingrediënten in de blender worden gegooid. Wonderbaarlijk genoeg blijkt het resultaat me nog erg goed te bevallen ook

Het leuke en bizarre aan deze plaat is , als ik dit draai op een feestje smeekt de een of ik a.u.b. snel iets anders op wil zetten en de ander wil vind het helemaal geweldig en wil weten wie het zijn en of ik nog een nummertje van dit album wil draaien!

Deze plaat is echt geniaal na een fles Sauvignion uit 2006

Wat een vreemde plaat. Een rommelkontplaat van hoog niveau of een muzikaal "cartoon" neigend geval?? Ars Moriendi komt precies uit een Tom & Jerry reeks.

in ieder geval een bizar dingetje. In het begin vond ik het nog heel wat maar nu zwakt het wat af. Echter kwa originaliteit moet het niets inboeten wat dan terug voordelig is.

Ars Morienda is mijn absolute hoogtepunt hier, meest consistente cd van Bungle....

Ik heb eigenlijk niks toe te voegen aan de bovenstaande besprekingen, maar wil toch hier een post achterlaten om mijn bewondering voor deze maffe collectie briljant uitgevoerde nummers kenbaar te maken..