John Zorn - The Dreamers (2008)

Raak alsmaar verslaafder aan deze erg leuke Zorn. Erg toegankelijk en voortbouwend op de traditie van bijvoorbeeld The Gift (en doorgezet met O´o dit jaar met een line-up die zich als een soort Masada-light doet klinken (iets meer edgy maar met evenveel klasse en verve), Bar Kokhba minus strijkers. Grote namen en grote favorieten. Eenieder die weet hoezeer ik van Saft in een pianotriosetting houd begrijpt hoe blij ik van A Ride on Cottonfair word. Meesterlijke Saft over een heerlijke fundament van de altijd uitstekende Baron en Dunn! Elders ook veel leuks. Ik ben geen saxfan (slechts bij uitzondering), maar zoals Zorn in Toys vrijspel krijgt en compleet over elke denkbare schreef gaat: fantastisch! In hetzelfde nummer wederom een glansrol voor Saft op heerlijke dof klinkend keyboard. De sterspelers zijn hier sowieso moeilijk aan te wijzen; los van de bovengenoemden heerlijke bijdragen van Ribot (wat een baas), Wollesen en Baptista. Het resultaat is een soms wat kitschy maar altijd genietbare mix van o.m. jazz, surf en filmmuziek. Wat dat betreft, nogmaals, geweldig sextet met uitstekende aanvullingen van de meester zelf. 4* voorlopig!

Bovendien een van de mooist uitgegeven cd's die ik ken - ook al is de hoes maar een simpel kartonnetje, de verrassingen blijven maar opduiken

Prima album dat zo door zou kunnen gaan als het vervolg op het ijzersterke "The Gift". Ik merk echter wel dat, als ik zin heb in dit genre, ik eerder the Gift op zal zetten dan deze. Toch is het niet eerlijk te suggereren dat dit album overbodig is, eerder complimentair. *3,5.