Er zijn sommige platen die in de canon van het betreffende (metal)genre staan. Zo staan Rust in Peace en Master of Puppets in de thrashcanon, en staan albums als Anthems to the Welkin at Dusk en Storm of the Light's Bane in de canon van de black metal, om maar wat voorbeelden te noemen. Wanneer het om de canon van death metal gaat, dan denk ik bijvoorbeeld aan de albums van Death. Maar uiteraard mag Altars of Madness daar niet ontbreken.
Deze plaat is één brok pure, smerige, vunzige, heftige, energieke, harde death metal om je vingers bij af te likken. Elke zichzelf respecterende (death) metalfan zou Altars of Madness, of je er nu van houd of niet, minimaal een keer moeten hebben beluisterd. De solo's vliegen je om de oren, de riffs zijn allemaal messcherp, snoeihard en bij vlagen ontzettend smerig (sludgy?), om maar te zwijgen over die geweldige grommende grunts van Dave Vincent. Favorieten aanwijzen is lastig, want alle composities slaan als een bom in en zitten ijzersterk in elkaar. Je verveelt je geen seconde en het album vliegt voorbij. Ik denk dat de opener, volgens mij ook het eerste Morbid Angel nummer dat ik ooit heb gehoord, nipt boven de rest uitsteekt, tezamen met Maze of Torment: een song die haar naam eer aan doet... Need I say more?
Over de productie hoef ik, als ik het bericht van
Jelle78 niks meer te vermelden, want hij slaat de spijker op zijn kop. Een plaat die perfect geproduceerd is in de tijdsgeest van het album en het vunzige, smerige geluid dat Morbid Angel (alleen als ik die naam lees denk ik al aan het woord 'smerig') nastreeft.
Weet je wat het is bij albums die als 'klassiekers' worden bestempeld? Iedereen weet dat het goed is, buitenaards goed zelfs, maar het is vaak zo moeilijk onder woorden te brengen wat het dan precies zo goed maakt. Tenminste, zo ervaar ik dat. Bij Altars of Madness ervaar ik hetzelfde. Het zijn voor mij de gierende solo's en met name die smerige gitaarriffs (waar ik bij een band als Blood Incantation ook zo enorm fan van ben), verhuld in een demonische productie die het beste getypeerd kan worden als 'ordelijke chaos'. Ik houd op met lullen, want ik zie dat mijn bespreking geen recht doet aan de torenhoge kwaliteiten en de brute krachten van dit album.
Ik zie dat ik ben vergeten mijn stem op Altars uit te brengen. Er is uiteraard maar één cijfer dat past bij een dergelijke krachtpatser, want dit is gewoonweg een briljante plaat: één van de beste (zo niet dé beste) die het genre te bieden heeft. End of the story.
5*