menu

Thin Lizzy - Black Rose (1979)

Alternatieve titel: Black Rose: A Rock Legend

mijn stem
3,92 (159)
159 stemmen

Ierland
Rock
Label: Vertigo

  1. Do Anything You Want To (3:51)
  2. Toughest Street in Town (3:58)
  3. S & M (4:02)
  4. Waiting for an Alibi (3:28)
  5. Sarah (3:30)
  6. Got to Give It Up (4:21)
  7. Get Out of Here (3:33)
  8. With Love (4:36)
  9. Roisin Dubh (Black Rose): A Rock Legend (7:04)
  10. Just the Two of Us * (2:45)
  11. A Night in the Life of a Blues Singer [Longer Version] * (5:42)
  12. Rock Your Love * (4:14)
  13. Don't Believe a Word [Slow Version Phil and Gary Vocals] * (3:16)
  14. Toughest Street in Town [Different Version] * (3:55)
  15. S & M [Nassau Session 1978] * (3:16)
  16. Got to Give It Up [Nassau Session 1978] * (3:23)
  17. Cold Black Night [Nassau Session 1978] * (3:35)
  18. With Love [Nassau Session 1978] * (4:31)
  19. Black Rose [Nassau Session 1978] * (4:04)
toon 10 bonustracks
totale tijdsduur: 38:23 (1:17:04)
zoeken in:
avatar van Brutus
3,5
Ik vind het ongelofelijk, dat de bonus nummers:
Cold black Night, Just the two of us en Rock your love het album niet hebben gehaald.
Heerlijke nummers.

avatar van RuudC
4,0
Goed album! Duidelijk een van de betere van Thin Lizzy. Niet alleen is het gitaarspel duidelijk anders, nu Gary Moore meedoet, maar het is ook een van de meest consistente. Overigens vind ik Gary Moore niet per se een verbetering. Ook op de vorige platen heb ik erg genoten van het gitaarwerk.

het tempo zit er op Black Rose duidelijk meer in. Weinig ballads deze keer. Toch vind ik de gemiddelde kwaliteit niet bijzonder hoog. Het luistert heel lekker weg, maar bijzonder wordt het pas op de titeltrack (al houd ik best een beetje van Get Out Of Here). Weer zo'n toffe epische track die aan Emerald doet denken, al moet het hier van de folkinvloeden komen en niet de rollende riffs. Al met al niet de beste van Thin Lizzy voor mij, maar een goede is het zeker.


Tussenstand:
1. Jailbreak
2. Black Rose
3. Fighting
4. Bad Reputation
5. Johnny The Fox
6. Nightlife
7. Vagabonds Of The Western World
8. Thin Lizzy
9. Shades Of A Blue Orphanage

avatar van lennert
4,5
Het eerste album waar ik niets over te klagen heb. Alle nummers zijn sterk, het gitaarwerk is fantastisch, de productie is lekker stevig en het rockt over de gehele lijn gewoon erg lekker weg. Ik miste nog een echte uitschieter, maar gelukkig sluit het album af met het weergaloze Roisin Dubh (Black Rose): A Rock Legend dat duidelijk laat horen waar een band als Slough Feg later de mosterd vandaan zal halen. Heerlijk werkje!

Voorlopige tussenstand:
1. Black Rose
2. Johnny The Fox
3. Fighting
4. Jailbreak
5. Bad Reputation
6. Vagabonds Of The Western World
7. Nightlife
8. Thin Lizzy
9. Shades Of A Blue Orphanage

avatar van Kondoro0614
4,0
Ik had stiekem best gehoopt dat deze uitkwam op een heuze knaller van Lizzy, zeker nu met 'Gary Moore' op de gitaar. Gelukkig was dit alweer stukken beter dan de twee voorgaande albums, die vond ik echt niet meer lekker klinken. Het is alleen niet zo bijzonder als ik gehoopt had maar het album klinkt wel weer lekker naar Lizzy op de goeie tour! Het tempo zit er inderdaad weer wat lekkerder in en het zwijmel muziek word een beetje aan de kant geschoven en de hardere Lizzy kant komt er weer aan.

Er is verder niet veel op aan te merken, de nummers klinken stukken beter en 'Roisin Dubh (Black Rose): A Rock Legend' word zeker vaker gedraaid. Voor de rest vond ik het album niet héél erg bijzonder en klinkt het weer gewoon goed. De productie is prima en dit album rockt weer lekker vandaan. De nummers zijn in verband weer stevig en klinken goed, 'Gary Moore' is zeker terug te horen maar om te zeggen dat ik dit een verbetering vind dan lieg ik, want ook ik vond het gitaarwerk op de volgende albums klasse. Voor de rest ben ik het volledig eens met de recensie van RuudC, meer kan ik er niet aan toe voegen!

Voorlopige tussenstand:
01. Jailbreak
02. Vagabonds Of The Western World
03. Black Rose
04. Fighting
05. Johnny the Fox
06. Bad Reputation
07. Nightlife
08. Thin Lizzy
09. Shades Of A Blue Orphanage

5,0
Vet op numero uno:

1. Life and Dangerous
2. Black Rose
3. Thunder & Lightning
4. Chinatown
5. Renegade

avatar van trebremmit
4,0
A Night in the Life of a Blues Singer ken ik van Lynott's Live in Sweden, en staat hier dus als bonus, prachtig nummer is dat! Volgens wikipedia is dat nummer al opgenomen ten tijde van dit album, maar pas als b kantje van de single Nineteen uitgebracht in 1985.

Vagabonds Kings Warriors Angels - Wikipedia - en.wikipedia.org

3,0
Ik vond/vind dit album altijd een beetje tegenvallen. Er staan een aantal nummers op waar Lynott te gekunsteld met woorden speelt. Gelukkig staan er ook een aantal krakers op zoals Waiting for an Alibi en Got to Give It Up en de allermooiste het dramatische With Love. Het was een vd laatste Lizzy albums die ik aanschafte en hij is me nooit helemaal goed bevallen. Live werd de show volgemaakt met Midge Ure omdat Gary Moore weer eens wat anders moest doen, Hierna kwam Snowy White de gelederen versterken om Lizzy's beste studio album te maken.Lizzy is legendarisch en tijdloos maar de periode in de studio met Gary Moore is wat mij betreft overschat.

Stijn_Slayer
Voor weinig tegengekomen en uit een soort nostalgie maar meegenomen. Betreft een vroege cd en dat hoor je: de klank is echt heel vlak. De bas en stem van Lynott blijven fijn, maar zoals op de meeste Lizzy albums staat er ook veel filler op. Het lukt ze niet het niveau van bijv. Waiting for an Alibi en de afsluiter vast te houden. Iets waar wel meer hardrockbands last van hebben. Nee, voor mij blijft Thin Lizzy toch meer een liveband.

avatar van RonaldjK
5,0
Eind jaren ’70 was Thin Lizzy een grote band in Europa geworden, maar de Nederlandse radio draaide eigenlijk alleen oudje Whisky in the Jar, hun enige hit in ons land. Ik vond het wel een aardig liedje, maar uit hetgeen ik tijdens mijn ontdekkingsreis in het Land Der Scheurende Gitaren las, begreep ik dat de band veel meer in z’n mars had. Uit Oor’s Pop Encyclopedie had ik rond 1980 de bandhistorie in een notendop leren kennen en was zo o.a. bekend met de naam Gary Moore. In de fonotheek van het dorp trok de hoes van Black Rose mij onmiddellijk aan.

Wát een plaat bleek dit! Vanaf de eerste tonen, met de diepe, paukenachtige drumsound, was ik overtuigd. De plaat denderde door met een fan-tas-ti-sche titelsong als besluit. Anders dan normaal in rockland zong Phil Lynott niet met een ronkend vibrato, maar wel degelijk krachtig en bovendien verstaanbaar, zeker voor iemand wiens Engels nog niet zo goed was.
De teksten vielen daardoor sneller op met o.a. observaties van gewone én tegelijkertijd bijzondere mensen, zoals in Toughest Street in Town of Waiting for an Alibi. De folky inbreng van Moore versterkte de twingitaarlijnen en de prachtige drumfills van Brian Downey maakten het áf.
Sarah had met zijn eenvoudige drumcomputer en lieve papatekst zó op een soloplaat van Lynott gekund, een prachtige ode aan zijn oudste dochter. Een kleinood van Moore en Lynott, Gorham heeft het zelfs nooit leren spelen, las ik jaren later. Uit die biografieën leerde ik ook dat Lynott inderdaad héél veel opnam, werk dat zowel op een Lizzy- als een soloplaat kon belanden. Dat leidde wel eens tot onduidelijkheid en daarmee onvrede, liet Gorham jaren later optekenen.
De akoestische gitaar die in With Love op de achtergrond klinkt, is een fraai detail; de opbouw in vier delen van de titelsong blijft tot op de dag van vandaag fascineren: al die traditionele melodieën, zó inventief vastgelegd!
Enige zwaktebod was S&M, dat me al snel ging vervelen, ondanks Downey’s uniek swingende stijl. Waar die letters naar verwezen en waar de tekst over ging, begreep ik overigens niet.

Sindsdien heb ik één en ander aan biografieën over Lynott gelezen. Tijdens de opnamen van de plaat in Parijs gingen hij en Gorham steeds verder in hun drugsgebruik, tot grote zorg van Moore die het jaar ervoor daarmee was gestopt. Brian Downey had mede hierom de band verlaten, niet wetend of hij wel terug wilde keren. Zijn haren had hij kort laten knippen. Thuis in Ierland ging hij vissen, de verdovende middelen achterlatend en het hoofd weer fris makend.

Achter de schermen zette vanaf de opnamen in Parijs in '78 het verval definitief in. Producer Tony Visconti, allesbehalve een groentje in het vak en de wereld van popmusici, besloot vanwege hun drugsgebruik dat dit zijn laatste plaat met de band zou zijn. En toch. Wát een monument van een plaat is dit, wat een rijkdom aan ideeën!
Zomer '79 las ik dat tijdens de hierop volgende tour Moore de band alweer verlaten had, om tijdens de resterende concerten te worden vervangen door Midge Ure van (later) Ultravox. Wat vond ik dát jammer, ik was namelijk zó benieuwd naar de volgende plaat van de band met Moore... Het zou er nooit meer van komen, al zouden Lynott en Moore onder solovlag nog samenwerken.

In de jaren ’90 kocht ik twee videobanden van de band. Eén met videoclips, waaronder die van Do Anything You Want To en Sarah met daarin een cameo van mevrouw Lynott; en een ander met een concert in Sydney, mét Moore en drummer Mark Nauseef, die tijdens die tour, dus vóór de plaatopnamen, Downey verving.

Het vinyl kocht ik ook, alleen al vanwege de hoes van Jim Fitzpatrick. Zijn werk was een uitnodiging naar het andere werk van de band, zodat ik vanaf 1981 snel meer platen van de groep uit de bieb zou lenen. De special edition van dit schijfje moet ik ook maar eens aanschaffen...

avatar van Dirkrocker
4,0
Weer een lekker album hoor , kan er niks anders van maken Denk dat Maiden en priest vaak en plaatje van lizzy hebben gedraaid( 2 solo gitaristen). Alleen S&M kan mij niet bekoren en Sarah vind ik vreselijk zeur nummer. Maar verder niks te klagen.

Gast
geplaatst: vandaag om 06:59 uur

geplaatst: vandaag om 06:59 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.