Vorige week bij een kringloper gevonden, en inmiddels heb ik de cd al vaak afgespeeld. Het album vertoont nergens écht zwakke plekken, al gaat Red Negligee mij wel iets te lang door. De afwisseling tussen de meer pianogerichte nummers en de swingende, naar soul neigende nummers werkt voor mij goed. Zelfs So Far Away (van Dire Straits) is een prima nummer. Webster speelt naast piano op een aantal nummers ook orgel, en dat klinkt erg lekker. Ze wordt terzijde gestaan door een geolied en strak trio (de uitstekende gitarist Vasti Jackson, drummer Gerald Warren en bassist Gus Thornton). Ook zijn op een paar nummers trompet, trombone en tenor sax te horen, en die soulaccenten klinken lekker smeuïg.
De prijsnummmers zijn voor mij C.Q. Boogie en het titelnummer.